«Όχι» στα λαμόγια και τη νομενκλατούρα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών

13:01 3/9/2012 - Πηγή: NewPost

Αίσθηση προκαλεί ο διευθυντής της έγκυρης εφημερίδας «Η Καθημερινή», Αλέξης Παπαχελάς, με άρθρο του που «ξεγυμνώνει» τις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.Με κείμενό του, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «έκπληξη» σε σχέση με το περιεχόμενό του, ο έγκριτος δημοσιογράφος εμφανίστηκε χειμαρρώδης, επιχειρώντας να... παρασύρει όλα τα κακώς κείμενα όψεων του δημόσιου βίου στην Ελλάδα. Με τίτλο « Η Ελλάδα που θέλουμε»,

την περασμένη Τετάρτη ο κ. Παπαχελάς στηλίτευσε με εξαιρετικά οξύ τρόπο και έντονα δηκτικό ύφος όλα εκείνα τα φαινόμενα (διαφθορά, διαπλοκή, ευνοιοκρατία, κλεπτοκρατία κοκ) που θυμίζουν πιο πολύ «Λατινική Αμερική» παρά ευρωπαϊκή χώρα. Αποφαινόμενος λοιπόν, ότι καμία θυσία υπέρ του ευρώ δεν έχει νόημα αν η χώρα δε μετασχηματιστεί σε ένα τυπικό ευρωπαϊκό κράτος, με αντίστοιχες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές, καλεί όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λάβουν τις αποφάσεις τους  ως προς το ποια Ελλάδα επιθυμούν. Η πλήρης παρέμβαση του Αλέξη Παπαχελά, έχει ως εξής: «Η Ελλάδα που θέλουμε Του Αλέξη Παπαχελά Το εγχείρημα της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ δεν έχει ιδιαίτερο νόημα αν δεν ξεριζωθούν βίαια οι πυρήνες της διαφθοράς, που βλάπτουν τη χώρα και την κοινωνία στο σύνολό της. Δεν έχει νόημα να μειωθούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις των εργαζομένων αν η Ελλάδα συνεχίσει να λεηλατείται από εθνικούς προμηθευτές, λαμόγια που πουλάνε προστασία σε όποιον ξένο θέλει να επενδύσει στη χώρα μας, καρτέλ που κρατάνε τις τιμές παράλογα υψηλά σε ζωτικούς τομείς και από ένα κομματικό σύστημα που χρησιμοποιεί τις ΔΕΚΟ, τον ΟΠΑΠ και άλλους οργανισμούς για να μοιράσει πολιτικό χρήμα. Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ έχει νόημα αν καταστεί μια ευρωπαϊκή χώρα με θεσμούς και κανόνες που θα λειτουργούν και θα εφαρμόζονται με ελεύθερο ανταγωνισμό στους κρίσιμους τομείς της οικονομικής ζωής και ίσες ευκαιρίες για όλους στον ιδιωτικό τομέα. Οι θυσίες τις οποίες υφίστανται οι πολίτες έχουν νόημα αν ύστερα απ’ όλη αυτήν τη μείωση των μισθών και του βιοτικού επιπέδου, μπουν στη γωνία τα παράσιτα που ζούσαν από το κράτος και το έκλεβαν και απελευθερωθεί πολύτιμο οξυγόνο για τους Ελληνες που θέλουν να στήσουν δουλειές και δεν μπορούν. Αλλιώς μια χαρά θα ήμασταν και στην Ελλάδα της δραχμής και των ολιγαρχών: μια κλειστή, φτωχή οικονομία με συμμορίες οι οποίες μοιράζονται διάφορους τομείς, κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα επιχειρηματιών και τράπεζες που χρηματοδοτούν αποκλειστικά ημέτερους. Μέχρι στιγμής οι ξένοι δηλώνουν έκπληκτοι από όσα τριτοκοσμικά ή και «λατινοαμερικανικά» αντιλαμβάνονται, αλλά σιωπούν και δίνουν το δικαίωμα να τους κατηγορούν οι πάντες ότι ενδιαφέρονται μόνο για το κόψιμο μισθών και συντάξεων. Θα μου πείτε δική τους δουλειά είναι; Και όμως. Δεν μπορεί να ενδιαφέρονται να ανοίξει ο κλάδος των ταξί και να μη νοιάζονται για το πού πάνε τα χρήματα των δικών τους φορολογούμενων ή για το φαινόμενο των τιμών που δεν πέφτουν όταν μειώνονται θεαματικά μισθοί κ