Εν ου παικτοίς…

16:24 10/9/2013 - Πηγή: E-Typos

Ποια σχέση μπορεί να έχει με τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία μια πολιτική που στηρίζεται σε αυθαίρετες και «μονομερείς» παραδοχές; Προφανώς τη σχέση που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο…
Με τη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ο Α. Τσίπρας στήριξε μια ολόκληρη «πολιτική» πάνω σε δυο εντελώς αυθαίρετες παραδοχές.
Παραδοχή πρώτη: Οι δανειστές μας θα δεχθούν τουλάχιστον αδιαμαρτύρητα, αν όχι με ασυγκράτητη χαρά, να μας χαρίσουν το 40%-50% του χρέους μας. Καμιά 150αριά δισ. δηλαδή. Γιατί; Γιατί έτσι… Ή

γιατί οι δανειστές θα φοβηθούν μήπως ο τότε πρωθυπουργός Α. Τσίπρας κάνει πράξη την απειλή του και κηρύξει στάση πληρωμών. Με άλλα λόγια ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προανήγγειλε -άραγε πόσο σοφό είναι αυτό, αν πράγματι πιστεύει όσα λέει;- έναν εκβιασμό, χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει ότι ο εκβιάζων έχει τουλάχιστον το πάνω χέρι και δεν θα καταντήσει σκληρότερα εκβιαζόμενος. Αφού μια ενδεχόμενη διακοπή της ροής χρήματος από την ΕΚΤ προς την Ελλάδα σημαίνει ξαφνικό θάνατο των τραπεζών και κατ’ επέκταση και οποιασδήποτε άλλης οικονομικής δραστηριότητας έχει αντέξει μέχρι τότε…
Παραδοχή δεύτερη, που υποτίθεται ότι «ενισχύει» και την πρώτη: Δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά, γιατί δεν μπορούν να μας διώξουν από την ευρωζώνη, γιατί «κανείς δεν μπορεί να μας αποβάλει από ευρώ». Σωστό, εκτός από το ίδιο το… ευρώ! Το οποίο απλώς ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα είναι το εθνικό νόμισμα. Το ίδιο το ευρώ και η ίδια η ευρωζώνη, δηλαδή η ίδια η πραγματικότητα είναι αυτή που μπορεί ευκολότατα να μας αποβάλει από την ευρωζώνη. Εχει μεγάλη σημασία άραγε για τον Α. Τσίπρα και το επιτελείο του αν θα βρεθούμε σε συνθήκες δραχμής, με ευθύνη των τοκογλύφων δανειστών μας ή εξαιτίας δικών μας χειρισμών; Το αποτέλεσμα ίδιο θα είναι. Απλώς η «κυβέρνηση της πλατείας» θα μπορεί να ρίχνει το ανάθεμα στους κακούς δανειστές. Για τη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών όμως δεν θα έχει την παραμικρή σημασία…
Στην καλύτερη περίπτωση η πολιτική Τσίπρα δεν είναι παρά ένα ακόμα ντου προς την κατάληψη της εξουσίας, χαϊδεύοντας αφτιά και εκμαυλίζοντας ταλαιπωρημένες και απελπισμένες συνειδήσεις. Στη χειρότερη είναι ένα μίγμα τυχοδιωκτισμού και άγνοιας. Ο,τι πιο επικίνδυνο δηλαδή. Αφού, εκτός των άλλων, παίζει εν ου παικτοίς…