Η στάση, ο σταθμός και τα πιτσιρίκια

18:18 18/10/2013 - Πηγή: E-Typos

Στο παρελθόν, σε ψηφοφορίες στη Βουλή, για ακανθώδη θέματα, ακούγαμε ότι ένας βουλευτής -της συμπολίτευσης- ψήφισε κατά του νομοσχεδίου της κυβέρνησης, γιατί πάτησε λάθος το κουμπί, ότι ο άλλος καταψήφισε, διότι δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει και ο τρίτος γιατί υπήρχαν λόγοι τοπικοί και δεν μπορούσε να πάει εναντίον των ψηφοφόρων του. Τέλος πάντων, οι άνθρωποι τα μπάλωναν όπως-όπως και για να καλυφθούν έναντι των ψηφοφόρων τους αλλά και να μην έχουν προβλήματα με το κόμμα τους. Επομένως, δεν θα λέγαμε ότι είναι η πρώτη

φορά που βουλευτές ψηφίζουν κατά «παράδοξο» τρόπο. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι θα θέλαμε να βλέπουμε συχνά τους βουλευτές να εκφράζουν με την ψήφο τους τις αγωνίες των ψηφοφόρων και να κήδονται για τα συμφέροντά τους, όχι για «φωτογραφικά» νομοσχέδια -σαν αυτό που αφορά στις δύο εταιρείες φωτοβολταϊκών κι έχει ξεσηκωθεί σάλος για το εμφανές του σκανδάλου- αλλά για εκείνα που μπορούν να φανούν ευεργετικά για τους Πολίτες ή και να αποκαταστήσουν παρελθούσες αδικίες.

Ωστόσο, οι βουλευτές Νικολόπουλος -ανεξάρτητος-, Καπερνάρος -ΑΝΕΛ- και Κυριαζίδης -ΝΔ- με την ψήφο τους απέδειξαν ότι οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες με τη Χρυσή Αυγή και να θέλουν να κρυφτούν, δεν κρύβονται: Ο Νικολόπουλος ψήφισε, όπως ψήφισε, γιατί η «δραματική αποστροφή» «τι θα πει στην αγέννητη κόρη του ο Ηλιόπουλος», του έφερε στο νου «τα τέσσερα δικά του πιτσιρίκια», οπότε του ήρθαν δάκρυα στα μάτια καθώς τα σκέφτηκε. Το ότι ο Π. Φύσσας δεν πρόλαβε να δει, ούτε κόρη ούτε γιο, ούτε πιτσιρίκια δεν φαίνεται να τον συγκίνησε η περίπτωσή του. «Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους», θα σκέφτηκε, «και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς». Ο Καπερνάρος -ακόμη και ως δικηγόρος- είχε δυσκολία να εννοήσει τη διαφορά ανάμεσα στη «στάση» και στην «επανάσταση» και δεν ήξερε για ποιο από τα δύο κατηγορείται ο Παναγιώταρος. Λες και η επανάσταση είναι αδίκημα αλλά η στάση όχι. Το μόνο που δεν είπε είναι ότι η στάση... του λεωφορείου δεν είναι δυνατόν να εκληφθεί ως αδίκημα.

Ο Κυριαζίδης αποφάσισε ότι ο παράνομος ραδιοσταθμός του γαμπρού Αλεξόπουλου δεν είναι αδίκημα. «Αλίμονο αν η Δημοκρατία εκδικείται», είπε κι έφυγε ήσυχος προσθέτοντας ότι «δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό με τη Χρυσή Αυγή». Αλίμονο. Αυτός ως πρώην αστυνομικός -και δη συνδικαλιστής- ξέρει καλύτερα. Υποθέτω ότι δεν θεωρεί ότι υπήρχε και «τίποτε προσωπικό» ανάμεσα στον Π. Φύσσα και τους χρυσαυγίτες...

Συνήθως μιλάμε για το πολιτικό κόστος των κομμάτων αλλά ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε τι μπορεί να κάνει ένας βουλευτής για να μη χάσει ούτε ένα ψηφαλάκι, προκειμένου να κατοχυρώσει την επόμενη εκλογή του. Αυτό που δεν βάζουμε ποτέ σε συζήτηση είναι η ευθύνη των κομμάτων και δη των αρχηγών τους όταν αποδέχονται στις λίστες που συγκροτούν οι πάσης φύσεως παρατρεχάμενοι, όποιον λάχει!