Στους 50.000, οι θάνατοι ετησίως, από Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσο

15:38 18/10/2013 - Πηγή: E-Typos

Η Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος (ΦΘΝ) είναι μια πολύ σοβαρή πάθηση, που μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή των ασθενών αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά. Μάλιστα, στην Ελλάδα, εξ αιτίας της νόσου καταγράφονται σε ετήσια βάση 50.000 θάνατοι, όπως υποστήριξαν σήμερα επιστήμονες κατά την διάρκεια συνέντευξης Τύπου στα Χανιά, με αφορμή τη διοργάνωση ημερίδας με θέμα τα «Νεότερα δεδομένα στην αντιμετώπιση της Θρομβοεμβολικής Νόσου», η οποία πραγματοποιείται αύριο Σάββατο,

19 Οκτωβρίου στο Συνεδριακό Κέντρο του Μεσογειακού Αγρονομικού Ινστιτούτου Χανίων (ΜΑΙΧ).

Με τον όρο «Φλεβική Θρομβοεμβολική Νόσος», ανέφερε ο Δημήτρης Μάρας, διευθυντής Αγγειοχειρουργικής Κλινικής στο «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ» και πρόεδρος της Ελληνικής Αγγειολογικής Εταιρείας, εννοούμε την εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση και την πνευμονική εμβολή, των οποίων η θεραπευτική αντιμετώπιση είναι κοινή. Είναι δε, μία σιωπηλή ασθένεια που συχνά διαφεύγει της διάγνωσης και μπορεί να οδηγήσει σε αιφνίδιο θάνατο. Για αυτό τον λόγο, όπως τόνισε, είναι απαραίτητη η διαρκής ενημέρωση των πολιτών και ιδιαίτερα εκείνων που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου.

Ο Γεώργιος Σφυρόερας, αγγειοχειρουργός, επιμελητής, Β' Πανεπιστημιακής Αγγειοχειρουργικής Κλινικής του νοσοκομείου «Αττικόν», γενικός γραμματέας της Ελληνικής Αγγειολογικής Εταιρείας αναφέρθηκε στην επιδημιολογία της ασθένειας, η οποία όπως είπε αποτελεί μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας στη Ευρώπη, αφού 650.000 ασθενείς πάσχουν ετησίως από φλεβική θρόμβωση και 430.000 ασθενείς από πνευμονική εμβολή, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν 543.454 Ευρωπαίοι και 50.000 Έλληνες. Ο αριθμός αυτός, όπως είπε ο κ. Σφυρόερας, είναι υπερδιπλάσιος του ετήσιου αριθμού θανάτων που προκαλούν αθροιστικά ο καρκίνος του μαστού (86.831), ο καρκίνος του προστάτη (63.636), τα τροχαία ατυχήματα (53.599) και το AIDS (5.860).

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ΦΘΝ μπορεί να παρουσιαστεί κατά τη διάρκεια της κύησης με συχνότητα 0,5-2,2/ 1000 εγκυμοσύνες.

Οι επιπλοκές της νόσου, συνέχισε ο κ. Σφυρόερας, έχουν σημαντική επίπτωση στη δημόσια υγεία. Σημαντικότερες από αυτές είναι η πνευμονική εμβολή και το μεταθρομβωτικό σύνδρομο. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι οι θάνατοι που πραγματικά οφείλονται στη νόσο είναι 14πλασιοι από αυτούς που αποδίδονται κλινικά, από τους θεράποντες γιατρούς. Το γεγονός αυτό και μόνο δείχνει ότι η νόσος είναι εξαιρετικά συχνή, δυνητικά θανατηφόρα, σχετίζεται με σημαντική νοσηρότητα και έχει εξαιρετικά υψηλό κόστος.

Τα πιο σημαντικά συμπτώματα της νόσου είναι οίδημα και πόνος ή ευαισθησία του ποδιού, αίσθημα θερμότητας, ερυθρότητα ή αλλαγή του χρώματος του δέρματος, ανεξήγητη δυσκολία στην αναπνοή- δύσπνοια, θωρακικός πόνος ή αίσθημα παλμών, εφίδρωση και αγωνία, αιμοπτύσεις και εύκολη κόπωση ή λιποθυμία.

Όπως ακόμα είπε, οι κυριότεροι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο για την εμφάνιση της νόσου είναι η ηλικία (μεγαλύτερη των 40 ετών), η αύξηση σωματικού βάρους, ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό θρόμβωσης, τα αντισυλληπτικά χάπια, η ορμονική θεραπεία υποκατάστασης, ο καρκίνος, οι καρδιακές παθήσεις, η αναπνευστική ανεπάρκεια, οι φλεβικοί κιρσοί, η εγκυμοσύνη, οι χειρουργικές επεμβάσεις, ιδίως γόνατος, ισχίου, ή κοιλιακής χώρας, και η μείωση της κινητικότητας λόγω παθολογικής πάθησης ή προσφάτου χειρουργείου. Επίσης, το ποσοστό υποτροπής της ΦΘΝ είναι πολύ υψηλό και φθάνει το 30-50%. Μεγαλύτερη πιθανότητα υποτροπής έχουν οι ασθενείς με θετικό οικογενειακό ιστορικό, θρομβοφιλία, καρκίνο, και λήψη οιστρογόνων.

Βασική θεραπευτική επιλογή για την αντιμετώπιση της ΦΘΝ, επισήμανε ο Χρήστος Ιωάννου, επίκουρος καθηγητής Αγγειοχειρουργικής Πανεπιστημίου Κρήτης, Αγγειολογική Κλινική Π.Γ.Ν. Ηρακλείου είναι τα αντιπηκτικά και τα θρομβολυτικά φάρμακα, τα οποία βοηθούν στην πρόληψη της επέκτασης του θρόμβου και στη μείωση της πιθανότητας επαναθρόμβωσης ή πνευμονικής εμβολής στον άμεσο και απώτερο χρόνο. Η αγωγή ξεκινά, αρχικά, με ηπαρίνη, είτε ενδοφλέβια ή με υποδόριες ενέσεις ηπαρίνης χαμηλού μοριακού βάρους (αγωγή που δύναται να δοθεί και εκτός νοσοκομείου). Την αρχική φάση ακολουθεί η χορήγηση από το στόμα μιας άλλης κατηγορίας αντιπηκτικών που ονομάζονται κουμαρινικά. Το ελάχιστο χρονικό διάστημα αγωγής είναι τρεις μήνες. Εντούτοις, η διάρκεια της αντιπηκτική αγωγής εξαρτάται από το αν υπάρχουν προδιαθεσικοί παράγοντες, αν υπάρχουν προηγούμενα επεισόδια θρομβώσεων και αν υπάρχουν προδιαθεσικοί παράγοντες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν επιπλοκή από την μακροχρόνια αντιπηκτική αγωγή (καθώς πάντα υφίσταται ο κίνδυνος των αιμορραγιών).