Τέλος στην ασυλία

15:31 12/8/2013 - Πηγή: E-Typos

Επρεπε να τεθεί επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών ο καθηγητής Γιάννης Στουρνάρας για να γίνει το αυτονόητο: Να δοθεί υπουργική εντολή να κινηθούν οι διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου κάπου τετρακοσίων διευθυντικών στελεχών των υπηρεσιών του υπουργείου για το «πόθεν έσχες» τους. Από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ποτέ και κανείς υπουργός δεν έκανε αυτό που είναι σύνηθες σε όλες τις φορολογικές υπηρεσίες

των ευρωπαϊκών κρατών και της Αμερικής, κυρίως. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο Γιάννης Στουρνάρας δεν είναι πολιτικός ώστε να σκέπτεται ποιους θα δυσαρεστήσει με τις αποφάσεις του, πόσους θα ευνοήσει με τις τοποθετήσεις του και ποιους πρέπει να έχει με το μέρος του, ώστε στις εκλογές να του φανούν ποικιλότροπα χρήσιμοι και... ανταποδοτικοί. Ισως, θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να σκεφτεί ότι χαρτοφυλάκια που χρειάζονται οι φέροντες να μην έχουν εξαρτήσεις -από τα πάσης φύσεως συμφέροντα και αλισβερίσια- να τα εμπιστεύεται σε ανθρώπους που έχουν γνώση του αντικειμένου, πατριωτική συνείδηση και την τόλμη να συγκρουστούν. Φυσικά, ο Γιάννης Στουρνάρας πολλές φορές έχει υποστεί επιθέσεις από στελέχη των κυβερνουσών παρατάξεων. Αλλά, όπως έλεγε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, μετράει πάντα ποιος τις κάνει και τα κίνητρά του...
Η αλήθεια είναι ότι μία από τις σοβαρότερες αιτίες της φοροδιαφυγής είναι και η απροθυμία -για να το θέσω κομψά- των εφοριακών να ελέγξουν φορολογούμενους με τους οποίους αναπτύσσουν «ιδιαίτερη» σχέση. Υποθέτω ότι θα έχουν κάποια κίνητρα. Αυτό, με κανέναν τρόπο, δεν σημαίνει ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί επίορκοι στον ευαίσθητο χώρο των φορολογικών ελέγχων και των εσόδων, που λειτουργούν εις βάρος του κράτους. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν έλθει στη δημοσιότητα ανάλογες δυσάρεστες περιπτώσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν καθιερωθεί ένα σύστημα φορολογικό στο οποίο δεν χρειάζονται η διαμεσολάβηση υπηρεσιών και η προσωπική επαφή των συναλλασσομένων. Στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. η συναλλαγή γίνεται αυτοποιημένα, βάσει κριτηρίων, που όσοι αποτολμούν να χαλκεύσουν αντιμετωπίζουν τόσο επώδυνα μέτρα, που λειτουργούν εντελώς αποτρεπτικά.
Ομως το κυριότερο στην πάταξη της φοροκλοπής είναι η πολιτική βούληση. Και δεν εννοώ απλώς νόμους, που εφαρμόστηκαν πλημμελώς ή είχαν χαλαρή αντιμετώπιση των φοροφυγάδων. Γιατί αν τιμωρείς το φοροκλέφτη με πρόστιμο 2.000 ευρώ και πεντάμηνη φυλάκιση με αναστολή-όπως έγινε στην περίπτωση τη Χαλκιδικής!-, είναι βέβαιο ότι δεν ιδρώνει κανενός το αφτί του. Αναφέρομαι σε πολιτικούς προϊσταμένους του υπουργείου Οικονομικών, που έδιναν εντολές «ειδικής μεταχείρισης» για μεγαλοσχήμονες, για μεγαλοπαράγοντες και για όσους έπρεπε πρώτοι να υφίστανται αυστηρό φορολογικό έλεγχο. Πώς δηλαδή, βρέθηκαν τόσοι πολλοί επώνυμοι ξαφνικά ότι φοροκλέβουν; Και πώς βρίσκονται πίσω από τα σίδερα για οικονομικά εγκλήματα τόσα βαρύγδουπα ονόματα; Δεν χρωστούσαν από τα προηγούμενα χρόνια εκατομμύρια στο κράτος οι συνήθεις θαμώνες των ανοήτων κοσμικών εκδηλώσεων, που τους θυμήθηκαν ξαφνικά οι υπηρεσίες ελέγχου μόλις ανέλαβε πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς;