58, 59…Πόσους πια να χωρέσει αυτό, το σπασμένο κάδρο

10:04 29/1/2014 - Πηγή: Aixmi

Παρακολούθησα, καταγράφοντας με την κάμερα, την πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση της «πρωτοβουλίας των 58″. Ομολογώ ότι ο κόσμος με εντυπωσίασε, παρόλο το κρύο της βραδιάς (Δευτέρα 28 του Γενάρη), η προσέλευση ήταν αθρόα και ο ευρύχωρος πολυχώρος του Δήμου Κηφισιάς, ξεχύλισε από κόσμο. Από τις φυσιογνωμίες μπορούσες να ξεχωρίσεις τον προβληματισμό, επιτέλους αυτή η εποχή βγάζει σιγά-σιγά την απολιτίκ μάσκα, η αλήθεια όσο γυμνή κι αν είναι, δεν είναι ποτέ πρόστυχη.

Μα πόσο λάθος είχα κάνει!

Γνωστοί παραδοσιακοί πολιτικοί δεν ήταν πολλοί, όμως υπήρχαν συμπολίτες με έκδηλη την αγωνία, για να βρεθεί κοινός τόπος, ένας περισσότερο γόνιμος δρόμος για τον βηματισμό της χώρας.

Όσο κι αν δεν θέλουμε να αναφερόμαστε σε πρόσωπα και απαξιώνουμε τους γνωστούς, παλαιάς κοπής πολιτικούς, τόσο τριγυρνούσαν αρκετοί, σαν τους σβούρους, γύρω από τον πρώην υπουργό, Τάσο Γιαννίτση και τον Παντελή Καψή, που είχαν πάρει θέση στην πρώτη σειρά.

Όπως συμβαίνει στα θλιβερά προσωποκεντρικά μας συστήματα, όλοι περίμεναν το καθηγητή κ. Ροζάκη, να δώσει ανοιχτά το στίγμα των «58″. Κι εκείνος προχώρησε θαρρετά, σε μια ομιλία δίχως γραβάτα και μακριά από γραμμένα χαρτιά, στην περιγραφή της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως την έχει στο μυαλό του. Από το Κέντρο μέχρι την Αριστερά, από αυτόν το χώρο, αναζητά συνοδοιπόρους στο εγχείρημα. Συνέχισε με τη σημασία και τη σπουδαιότητα των ευρωεκλογών και το ρόλο των ευρύτερων νέων σχηματισμών. Κυρίως, έθεσε βασανιστικούς προβληματισμούς, για το μέλλον του Κεντρώου χώρου και, ευτυχώς, δεν μπήκε σε λογική κριτικής και τροχιά στείρας αντιπαράθεσης.

Τίποτε όμως για το σπασμένο μάρμαρο, ίσως αν είχαμε τα κότσια να κάνουμε αυτή τη κουβέντα πριν από δέκα χρόνια, σήμερα να είχαμε ξεπεράσει το σοκ της γνωριμίας, τουλάχιστον θα ξέραμε με τι χρώμα γυαλιά βλέπει ο καθένας μας την κοινωνία.

Οι υπόλοιποι ομιλητές δεν έπαιξαν, έδωσαν από μια μαχαιριά στο πτώμα της Κεντρώας Αριστεράς, δηλαδή στο πουθενά.

Αντί να σταθούν πέρα από την υπάρχουσα λανθασμένη πολιτική, (όπως οι ίδιοι επαναλαμβάνουν) και να δείξουν την ενδεχόμενη σωστή ή περισσότερο δίκαια μελλοντική διαδρομή, τρύπωσαν για τα καλά, στο παιγνίδι που προσπαθούσαν να αφορίσουν. Άχ αυτός ο μπερμπάντης λαϊκισμός πόσο βοηθά να ακυρώσουμε το σύμπαν!

Και τι δεν ακούσαμε, από την προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει άθεο τον Τσίπρα, μέχρι για τα γκρουπόσκουλα του Σύριζα!

Το ολόφρεσκο μέλος των 58 Πέτρος Τατσόπουλος, πήρε τον λόγο επαναλαμβάνοντας την ανάγκη πρωταγωνιστικού ή συμπρωταγωνιστικού ρόλου τις πρωτοβουλίας στα μελλοντικά πολιτικά δρώμενα! Τέλειωσε, λοιπόν, ο συγγραφέας με τις οι κομπαρσαρίες.

Όλα έμοιαζαν σαν τις κουβέντες καφενείου, που ψάχνουν μια διέξοδο, δίχως όμως να σπάσουν αυγά, κυρίως δίχως κουβέντες για θεμελιώδη ζητήματα ιδεολογικής κατεύθυνσης.

Αν ο κ. Ροζάκης και οι «58″, βλέπουν στα παλαιά κόμματα και τις πολιτικές τους να λειτουργεί το φαινόμενο της όσμωσης, τότε θα μπορούσαν να σταθούν περισσότερο στις όποιες αποτελεσματικές πρακτικές (αρκούσαν και κάποιες έστω τονωτικές θεωρίες), σε εκείνες τις γόνιμες κινήσεις, που θα μας βγάλουν μπροστά και μαγικά θα συμφωνήσουμε όλοι!

Αόριστα, λοιπόν, από τη δεξαμενή της «ευρύτερης Κεντροαριστεράς» που αν έχει δεξιές τσέπες ακόμη καλύτερα, ψάχνουν για συμμαχίες και ταυτίσεις. Δεν θα κρίνω τις θολές, μπλεγμένες ιδεολογικές θέσεις τους, όμως αναρωτιέμαι πώς ζητάς από έναν ταλαιπωρημένο και πληγωμένο κόσμο συμμετοχή, όταν δεν έχεις ξεκαθαρίσει με σαφήνεια τα δικά σου όρια. Ενώ δείχνεις προθυμία για καρέκλες.

Μια φωτογραφία σου δεν είναι αρκετή, για να πεις ότι γνωρίζεις την Ακρόπολη…