715 χρόνια ζωής σε ένα τρυφερό «κλικ»…

18:04 9/6/2016 - Πηγή: Aixmi

Ο Τόμας Μέρτον έχει πει ότι η αγάπη είναι η πραγματική μας μοίρα. Δεν βρίσκουμε το νόημα της ζωής μόνοι μας. Το βρίσκουμε μαζί με έναν άλλον άνθρωπο. Εγώ – και πιστεύω κι άλλες φίλες και φίλοι από εκείνα τα ανέμελα εφηβικά χρόνια στο σχολείο μου, το 24ο Γυμνάσιο Λύκειο Αθηνών – γνωρίσαμε το νόημα της αληθινό ζωής. Εκτός από την αγάπη– και τη φιλία μας. Η παλιοπαρέα του σχολείου ζωντάνεψε στην καρδιά μου εκείνο το μαγικό βράδυ του περασμένου Σαββάτου που βρεθήκαμε για μιά μπίρα. Κάτι σαν ριγιούνιον, αλλά οργανωμένο «στο

φτερό», γι΄ αυτό και ήμασταν μόνο 14 «παιδιά» – μεσήλικες. Σαν χθες ήταν το φθινόπωρο που γνωριστήκαμε. Στο μακρινό 1981. Τον περασμένο αιώνα, δηλαδή! Θεέ μου πότε πέρασαν 35 χρόνια!

Δεν είχα ξαναπάει σε ριγιούνιον. Το έβλεπα μόνο στις ταινίες. Δεν ξέρω πώς ένιωσα. Ούτε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πώς ένιωσα. Η αμηχανία του να μη γνωρίσεις κάποια ή κάποιον. Οι πρώτες διερευνητικές ερωτήσεις γιά δουλειά, γάμο, παιδιά. Η «μάχη» με την καρδιά σου να συνειδητοποιήσεις ότι τελευταία φορά που είδες κατάματα αυτούς τους ανθρώπους ήσουν 18 ετών και σήμερα η κλεψύδρα του χρόνου μετράει αντίστροφα. Η Αφροδίτη και ο Μανόλης οι «ψυχές» της επανένωσης. Η Αλέκα, η Καίτη, ο Άρης, ο Γιώργος, ο Γαβρίλος. Όλα τα παιδιά της φωτογραφίας.

‘Οσο πέρναγε η ώρα (σχεδόν επτά ώρες καθίσαμε στην ταβέρνα οι αθεόφοβοι, παραλίγο να μας διώξουν) η παρέα «έδενε». Κάτι η ρακή – ο Άρης «σφύριξε» μετά το δεύτερο κανατάκι – κάτι οι μπίρες, ακόμη κι εγώ που ήπια δύο κοκακόλες «μέθυσα» από τις αναμνήσεις. Να πω ψέμματα ότι δεν γεράσαμε; Να πω ψέμματα ότι δεν κουραστήκαμε; Να πω ψέμματα ότι δεν «λαβωθήκαμε» σε αυτά τα 35 χρόνια που πέρασαν; Κάτι άσπρα μαλλάκια, κάτι κοιλίτσες, κάτι ρυτίδες. Όμως η ματιά ήταν ακόμη εφηβική. Αυτό το «μικρόβιο» της δεκαετίας του ΄80 δεν έλεγε να φύγει. Έγιναν και αποκαλύψεις στα όρια του… νόμου, γιά κάποιους κρυφούς έρωτες του τότε. Ευτυχώς ο αστυνομικός της παρέας «έκανε τα στραβά μάτια», οι δύο δικηγόροι ήταν ενημερωμένοι, ο «στρατηγός» ετοιμοπόλεμος (και στρατιωτικός στην παρέα) και ο δημοσιογράφος (η αφεντιά μου) τήρησε το off the record.

Θυμηθήκαμε πολλές «φάσεις» από το σχολείο – μέσα κι έξω – που άνετα γινόταν βιβλίο. Κι όταν το κέφι είχε «ανάψει» ήρθε και η τούρτα – «μαχαιριά» που έγραφε: 1983-2016 οι μισοαιωνίτες του 24ου λυκείου. Άκου «μισοαιωνίτες». Κι όμως ήταν μιά πικρή αλήθεια, που όμως γλύκανε αυτή η τρομερή σοκολάτα. Το φωτογραφικό «κλικ» «αιχμαλώτισε» για πάντα 715 χρόνια ζωής. Τόσα ήμασταν όλοι μαζί. Τα 13 παιδιά στα 51 τους κι εγώ ο μόνος γέρος στα 52. Θα ξαναβρεθούμε με τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές. Μετά την πρώτη «κρυάδα» το επόμενο ραντεβού θα είναι «παιχνίδι».

Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που έζησα εκείνα τα χρόνια με αυτά τα θαυμάσια παιδιά στο σχολείο. Θέλω να είναι όλοι καλά κι ευτυχισμένοι με τις οικογένειές τους. Θα τους σκέφτομαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία. Θα προσεύχομαι γι αυτούς και τους δικούς τους. Και ανυπομονώ να τους ξαναδώ το φθινόπωρο όπως υποσχεθήκαμε, αυτή τη φορά όλους. Καμιά σαρανταριά είμαστε αν τα καταφέρουμε. Α! θα υπάρχει και απουσιολόγιο. Μόνο που, δυστυχώς, δεν θα είναι κοντά μας ο καθηγητής των θρησκευτικών, ο θρυλικός «θεός» γιά να μας μετρήσει. Αυτό θα το κάνει από τον κόσμο των αστεριών…