Eθνική Ομάδα, ίδια η Ελλάδα!

15:15 3/7/2014 - Πηγή: Aixmi

Η πορεία και όλα τα συναισθήματα που γέννησε η Εθνική ομάδα με την παρουσία της στο Μουντιάλ, αντικατοπτρίζουν τα χαρακτηριστικά της ίδιας της Ελλάδας.

Πάντα πίστευα ότι το ποδόσφαιρο δεν διαφέρει από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και ουσιαστικά αποτελεί κομμάτι της, με όλα τα καλά και τα κακά που προκύπτουν από αυτό. Κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα με την παρουσία της Ελλάδας στο Μουντιάλ, από την πρώτη μέρα ως την τελευταία.

Όλα ξεκίνησαν με

την συνηθισμένη επιφύλαξη και τη γνώριμη ελληνική γκρίνια, που μετά τα «άκαρπα» φιλικά χωρίς νίκη, μεταφράστηκε σε ανησυχία για την επιθετική γραμμή και την παραγωγικότητα της στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Βέβαια, πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, δεν μπορούσε κανείς να το βροντοφωνάξει, επειδή θα ήταν ο κακοπροαίρετος κι ο εμπαθής πριν ακόμα γίνει η σέντρα της μεγάλης ποδοσφαιρικής γιορτής.

Μετά τη λήξη του πρώτου αγώνα και την ήττα από την Κολομβία (η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν η ομάδα –έκπληξη του τουρνουά), όλα βγήκαν στην επιφάνεια! Έντονη κριτική, μηδενισμός και απαξίωση, λες και τα πάντα είχαν τελειώσει από το πρώτο ματς.
Οι παίκτες στην πυρά, το μέλλον δυσοίωνο και ο Σάντος αποτυχημένος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η απαξιωτική κριτική ξεκίνησε πριν καν τελειώσει το ματς, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης! Ούτε καν το σφύριγμα της λήξης δεν είχαν κάποιοι την υπομονή να περιμένουν.

Το… γλυκό έδεσε με τον καυγά Μανιάτη – Τζαβέλλα στην προπόνηση. Μονομιάς το όμορφο κλίμα έγινε κομμάτια, οι φιλικές σχέσεις των διεθνών ήταν επίπλαστες και ο οπαδισμός θριάμβευε μέσα στο στρατόπεδο της Εθνικής!

Ακολούθησε η ισοπαλία με την Ιαπωνία, αποτέλεσμα που αποδείχθηκε ο «καθρέφτης» των πραγματικών διαθέσεων του φίλαθλου κοινού. Οι καλοπροαίρετοι αναγνώρισαν κάποια θετικά σημεία και το αξιόμαχο της ομάδας, ενώ οι κακοπροαίρετοι συνέχισαν τους αφορισμούς, παρότι η υπόθεση της πρόκρισης ήταν ακόμα ανοιχτή.

Στο απόγειο των συναισθημάτων φτάσαμε μετά τη νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού. Μονομιάς ξεχάστηκαν όλα, οι διεθνείς έγιναν παικταράδες, η ελληνική ψυχή μίλησε και όλα τα σχετικά που έχουμε ακούσει ξανά και ξανά από τους υμνητές της ελληνικής παλικαριάς.
Ύμνοι για τον Σαμαρά που εμπνεύστηκε από την… Φουρέιρα και τον μικρό Τζέι, αποθέωση για μια ομάδα που μπορεί να παίζει και με 10 παίκτες, μόνο καλά λόγια για τον Σάντος και τις χρυσές αλλαγές που έκανε.
Η Ελλάδα άγγιξε τον (ποδοσφαιρικό) παράδεισο με την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ.

Και φτάσαμε στο ματς με την Κόστα Ρίκα που (ευτυχώς) μας ένωσε όλους! Ακόμα και για τον δράστη του χαμένου πέναλτι, τον Φάνη Γκέκα, δεν ακούστηκε κουβέντα -παρά μόνο συνθήματα στήριξης.
Η ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι κα ο άδοξος αποκλεισμός λειτούργησε ως ψυχοκάθαρση για όλους τους Ελληνες, που είχαν μόνο καλά λόγια να πουν!

Όχι βέβαια, ότι στην υποδοχή γκρεμίσαμε και τα τείχη του «Ελευθέριος Βενιζέλος» όπως στην αρχαιότητα, αλλά μαζεύτηκαν καμιά 200αριά για να πούμε ότι ήταν θερμή η υποδοχή. Και, φυσικά, η αποθέωση και οι διθύραμβοι για το ομαδικό πνεύμα της ομάδας, το δέσιμο και την αλληλοϋποστήριξη, λες και ήταν περσινός ή ακόμα παλιότερος ο καυγάς Μανιάτη – Τζαβέλλα.

Αλλά για μην ξεχνάμε ότι είμαστε Ελληνες, βρήκαμε και την ευκαιρία να γκρινιάξουμε για κάτι. Και στην προκειμένη περίπτωση με τον Σάντος που παράτησε την Εθνική και δεν αποχαιρέτησε τα «παιδιά» του, για να επιστρέψει μια ώρα νωρίτερα στην Πορτογαλία.
Είπαμε, Ελλάδα χωρίς γκρίνια, άποψη και κριτική δεν γίνεται, ασχέτως αν θεωρώ απαράδεκτη τη συμπεριφορά του Πορτογάλου!

Αυτή είναι λοιπόν η Ελλάδα μας. Και η Εθνική ομάδα, ως ένα κομμάτι της, δεν θα μπορούσε να διαφέρει, με τα καλά και τα κακά στοιχεία. Εκτός αν έρθει κάποια στιγμή η ώρα που θα τα αντιμετωπίζουμε όλα πιο ψύχραιμα, αν και πιστεύω ότι η ώρα αυτή θα αργήσει πολύ. Αλλωστε, Ελληνες δεν είμαστε;