Game of Thrones: ένα συνεχές μάθημα μυθοπλασίας

12:21 26/6/2015 - Πηγή: Aixmi

Ξεκινάμε γράφοντας το αυτονόητο. Το άρθρο αυτό περιέχει spoiler για τη σειρά. Μην συνεχίσετε την ανάγνωσή του, αν δεν έχετε δει το τέλος της 5ης σεζόν.
Εδώ και χρόνια, το Game Of Thrones (GOT) αποτελεί την πιο πολυαναμενόμενη σειρά κάθε τηλεοπτικής σεζόν. Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε ο 5ος κύκλος με ένα επεισόδιο καταιγιστικού ρυθμού και τρομερής έντασης, όπου το αίμα ρέει άφθονο και ένας ακόμα αγαπημένος πρωταγωνιστής του τηλεοπτικού κοινού πεθαίνει. Έτσι όπως συμβαίνει σε όλα σχεδόν

τα τελευταία επεισόδια κάθε κύκλου. Και φυσικά στα social media έχει ξεσπάσει ο κακός χαμός. Το περίεργο είναι πως η φετινή σεζόν του GOT ξεκίνησε και κύλησε χαλαρά. Σε βαθμό βαρεμάρας και με τον κίνδυνο το φιλοθεάμον κοινό της να απογαλακτιστεί. Τελικά έφτασαν τρία επεισόδια, τα τρία τελευταία, για να απογειωθεί ξανά το ενδιαφέρον.

Το Game of Thrones είναι ένα τηλεοπτικό θαύμα. Ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης, καμία σειρά, δεν είχε τέτοια επίδραση στο τηλεοπτικό κοινό, παγκοσμίως. Στην Ελλάδα μόνον ο «Άγνωστος Πόλεμος» έκλεινε τον κόσμο στο σπίτι, ενώ την δεκαετία του ΄90 η «Τόλμη και γοητεία» καθήλωνε τους τηλεθεατές (ήμουν φαντάρος και θυμάμαι να στήνεται όλο το στρατόπεδο στο ΚΨΜ για να δει την …Καρολάιν!). Αλλά μιλάμε για εποχές πριν από την ιδιωτική και καλωδιακή τηλεόραση, πριν από το ίντερνετ.

Έχω δει περισσότερες από 70 σειρές και θεωρώ πως αυτό που διαφοροποιεί το GOT από τις υπόλοιπες είναι η σχέση του συγγραφέα-σεναριογράφου με τους πρωταγωνιστές της (και κατ” επέκταση με το αναγνωστικό τηλεοπτικό κοινό). Αιμομικτικά τρίγωνα έχουμε δει, πολύπλευρους χαρακτήρες (μοχθηρές βασίλισσες, δολοπλόκους ευνούχους, ωραιοπαθείς πρίγκιπες, φιλόδοξους μισθοφόρους, διαβολικές μάγισσες) επίσης. Το ίδιο και ίντριγκες, ωμό, πρωτόγονο σεξ, βία, νόθους και αποσυνάγωγους γόνους, εύθραυστες συμμαχίες. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που στη σειρά-φαινόμενο κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την επιβίωσή του, καθώς όλοι ισορροπούν στην κόψη του τσεκουριού.

Σε κάθε κύκλο, αυθαδιάζοντας απέναντι στα τηλεοπτικά ειωθότα, ο συγγραφέας φροντίζει να σοκάρει και να εξοργίσει το κοινό του σκοτώνοντας τον πιο αγαπημένο ήρωα. Από τον Νεντ Στάρκ (το πιο μεγάλο όνομά της σειράς {Σων Μπιν}, στον πρώτο κύκλο,), μέχρι τον Ρένλι Μπαράθεον (τον οποίο σκότωσε στον δεύτερο κύκλο η …σκιά του αδερφού του) κι από τον γιο του Νέντ Στάρκ, Ρομπ (στον τρίτο κύκλο, όπου σφαγιάστηκε μαζί με την μητέρα του και την έγκυο γυναίκα του στο πιο συγκλονιστικό από τα 50 επεισόδια) μέχρι τον πολυαγαπημένο Τζόν Σνόου (στον τελευταίο κύκλο) όλοι οι καλοί πεθαίνουν.

Το αξιοσημείωτο της σειράς, λοιπόν, δεν είναι οι μονομαχίες και το αίμα που ρέει στην οθόνη. Το αξιοσημείωτο είναι το αίμα που ρέει στις μονομαχίες του συγγραφέα και σεναριογράφου με το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό του. Ο George R.R. Martin είναι σε διαρκή πάλη με τους τηλεθεατές, προκαλώντας τους απανωτά …εγκεφαλικά. Και δεν αποκλείεται να αποτελεί τον αληθινό πρωταγωνιστή της, καθώς το κοινό αναρωτιέται διαρκώς για τις ανατροπές που θα φέρει. Ο Martin κάνει ό,τι θέλει, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τις επιθυμίες του κοινού. Το οποίο, πράγμα παράξενο, όσο πιο πολύ το αγνοεί ο συγγραφέας, τόσο πιο πολύ προσκολλάται πάνω στην ιστορία του. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς πως συνειδητά ο Martin μας «δένει» με τους πρωταγωνιστές του, ώστε να μπορέσει πιο εύκολα να μας σοκάρει αποκεφαλίζοντάς τους, ή ξεκοιλιάζοντάς τους.

Η σειρά αποτελεί ένα μάθημα μυθοπλασίας. Σε ανάλογο κείμενο για το GOT, κάπου είχα διαβάσει πως ακόμα και ο Όμηρος είχε «ερωτευτεί» τους ήρωές του. Αλλά εγώ, αντίθετα, πιστεύω πως το χέρι του Martin μάλλον ακολουθεί το χέρι του Ομήρου θυμίζω ότι σκότωσε τον Πάτροκλο, τον Έκτορα και τον Αχιλλέα. Και, ίσως, για πρώτη φορά σε μια σειρά τέτοιου ενδιαφέροντος δεν είναι το πότε ή το πώς θα τελειώσει, αλλά «ποιος αγαπημένος ήρωας θα πεθάνει».