Kύριε υπουργέ, αγνοήστε τους πολιτευτές. Κόψτε Τμήματα και τμηματάκια στα ΑΕΙ

15:57 19/2/2013 - Πηγή: Aixmi

Ο Επιμηθέας μπορεί να είναι μυθικός ήρωας, αλλά τα χαρακτηριστικά του είναι τόσο ρεαλιστικά διαδεδομένα στη χώρα μας. Οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε συνήθως Επιμηθείς και λιγότερο Προμηθείς στη ζωή μας. Τις πιο πολλές φορές, δηλαδή, κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα και τις πολύ περισσότερες χύνουμε απερίσκεπτα και χωρίς δεύτερη σκέψη και το γάλα και το νερό και το λάδι κι όλα τα αγαθά μαζί.

Πάντοτε χτυπάμε , εκ των υστέρων, το κεφάλι μας. Για παράδειγμα λέμε τώρα: Αν κάναμε πριν από χρόνια παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, δεν θα τρέχαμε σήμερα. Αν είχαμε διαπραγματευθεί το μνημόνιο,

δεν θα πεινάγαμε τώρα. Αν είχαμε «συμμαζευθεί» εγκαίρως δεν θα πληρώναμε τώρα τα μαλλιά της κεφαλής μας , και πάει λέγοντας. Στερνή μου γνώση…

Γιατί τα λέω όλα αυτά ; Αφορμή είναι αυτό το έρημο σχέδιο « Αθηνά», για την αναδιάρθρωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Πριν από κάμποσα χρόνια, τότε που είχαμε ακόμη την άφρονα άνεση και την πολυτέλεια του ξοδέματος, δημιουργούσαμε και λειτουργούσαμε «Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα». Τρόπος του λέγειν, βέβαια, γιατί όλα αυτά τα απίστευτα που ιδρύθηκαν σε κάθε χωριό ή κεφαλοχώρι, μόνο Πανεπιστήμια δεν είναι.

Γιατί απλούστατα, για να είναι Πανεπιστήμια θα πρέπει να θεραπεύουν όλες τις Επιστήμες. Αντίθετα, εμείς ιδρύαμε ένα-δυό «τμηματάκια» , αδιαφορώντας για τα γνωστικά αντικείμενα, χωρίς προοπτική, χωρίς στόχους, ακόμη και χωρίς προσωπικό, ενίοτε και χωρίς φοιτητές, τα ονομάζαμε Πανεπιστήμια και προχωρούσαμε. Προχωρούσε, δηλαδή, ο εκάστοτε υπουργός, βουλευτής, πολιτευτής, που καμάρωνε γιατί έκανε, λέει, «έργο» στην εκλογική του περιφέρεια. Περίμεναν οι τοπικοί επιχειρηματίες την «πελατεία» , κι ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Κάθε χρόνο όμως , βάζαμε όλοι το χέρι στην τσέπη. Χρηματοδοτούσαμε απλόχερα και καμαρώναμε ως «έθνος μορφωμένων και με τη βούλα».

Χρόνια πριν, κάτι αρχίσαμε να ψιλοκαταλαβαίνουμε. Κάτι άρχισαν να ψελλίζουν οι υπουργοί Παιδείας : «Βρέ παιδιά, που πάμε, σαν πολλά «πανεπιστήμια» δεν έχουμε; Να τα περικόψουμε, έτσι κι αλλιώς , τα περισσότερα Τμήματα δεν τα θέλουν οι νέοι, ενώ ελάχιστοι παρακολουθούν μαθήματα κι ακόμη λιγότεροι αποφοιτούν…. ». Τα έλεγαν, δεν λέω, αλλά την επομένη πήγαινε ο κάθε ένας στην εκλογική του περιφέρεια κι έκοβε την «κορδέλα» ενός καινούργιου τμήματος. Τα ίδια Παντελάκη μου δηλαδή…

Τώρα όμως, ο κόμπος έφτασε στο χτένι, αφού η ανεργία των νέων ξεπέρασε το κόκκινο και η πενία ταυτίστηκε σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη, με το δικό μας όνομα, αποφασίσαμε επιτέλους να νοικοκυρέψουμε την ανώτατη παιδεία.

Όμως, ένα τέτοιας εμβέλειας σχέδιο χρειάζεται χειρουργικές επεμβάσεις. Ο τετραγωνισμός του κύκλου. Όχι μόνο για να μην υπάρξουν οι δυσαρεστημένοι (αυτοί πάντα θα υπάρχουν), αλλά για να πετύχουμε το εφικτό, σ΄αυτά τα χάλια που βρισκόμαστε από κάθε πλευράς, οικονομικής αναπτυξιακής, εκπαιδευτικής κλπ.

Με αυτή τη «λογική» , «κόπηκαν» 94, Τμήματα, (και τμηματάκια, Σχολές και Πανεπιστημιάκια. Μόνο. Γιατί κανονικά 194 θα έπρεπε να κλείσουν. Αλλά μετά από σοβαρή μελέτη και προπάντων με αντοχή στις πιέσεις.

Το υπουργείο Παιδείας δεν αποτόλμησε τη βαθιά τομή. Προτίμησε να προχωρήσει δειλά. Τόλμησε το ελάχιστο, ακριβώς γιατί φοβήθηκε τις αντιδράσεις, που άρχισαν ευθύς μετά την ανακοίνωση του σχεδίου. Βουλευτές, πολιτευτές, υπουργοί, φοιτητές, σπουδαστές κι άλλοι πολλοί. Έπεσαν να φάνε τον υπουργό Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, επί δικαίω και αδίκω.

Όχι ότι δεν έγιναν λάθη και αστοχίες, όχι ότι δεν έγιναν προχειρότητες , όχι ότι δεν πρέπει να διορθωθούν πολλά. Αλλά όχι να τα πάρει όλα η μπάλα… γιατί αυτό πάει να γίνει, αφού συνεχίζονται οι πιέσεις και οι παρεμβάσεις – και θα συνεχίζονται τις επόμενες ημέρες – ώσπου να ολοκληρωθεί ο διάλογος. Και φοβούμαι πώς οι περισσότερες «διορθώσεις» γίνονται τώρα , όχι με επιστημονικά και ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά με τα συνηθισμένα «ελληνικά» : Ποια περιοχή έχει ισχυρότερους πολιτικούς και δυνατότερη φωνή, ποιοι μπορούν να πιέσουν περισσότερο, κλπ.

Ο μεγάλος κίνδυνος, δηλαδή, είναι να ενδώσει το υπουργείο στις πιέσεις και να βγάλει το τελικό σχέδιο που θα είναι χειρότερο απ΄την προηγούμενη κατάσταση, κάτι που συμβαίνει τόσο συχνά στη χώρα μας.