Made in Greece

00:10 22/2/2012 - Πηγή: Aixmi

Η ελληνική κοινωνία και οικονομία τελεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από ό,τι όταν διαμορφώθηκε το πλαίσιο της σχετικής συμφωνίας τον Οκτώβριο. Πολύ απλά το πηγάδι βάθυνε.

Η Γερμανία και οι «συν αυτή» δεν επιθυμούν να προσφέρουν περισσότερα χρήματα, κυρίως λόγω του ότι οι έλληνες κυβερνώντες παρουσιάζονται παντελώς αναξιόπιστοι. Και στα μάτια των Ευρωπαίων,  που αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται να πάρουν τα λεφτά τους πίσω αλλά και στα μάτια των ελλήνων πολιτών, που είδαν το εξής οξύμωρο: το κυβερνών πολιτικό προσωπικό να σπεύδει να εφαρμόσει οριζόντια όλα τα αντικοινωνικά μέτρα, και

 να σέρνεται, όταν πρόκειται να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, που ούτως ή άλλως είναι εντοπισμένες στο ελληνικό (παρα)οικονομικό σύστημα.

Η επικρατούσα αντίληψη μέχρι σήμερα ήθελε, σε χοντρές γραμμές, την πολιτική σκηνή χωρισμένη σε δυο στρατόπεδα: το πρώτο, αυτό που κυρίαρχη είναι η κρατικίστικη αντίληψη, όπου η ανάδελφη Ελλάδα μπορεί και χωρίς την ευρωπαϊκή οικογένεια  και η Δύση και η αγορά αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, και το δεύτερο το στρατόπεδο που ασπάζεται πιο εξωστρεφείς και φιλοευρωπαϊκές ιδέες επηρεασμένες από την ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση και επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης – ακόμη κι αν η χώρα βγει λαβωμένη αλλά ζωντανή.

Εύκολα θα περίμενε κανείς τα παραπάνω ελληνικά στρατόπεδα να κουμπώσουν στους όρους «αντι-μνημονιακό» και «μνημονιακό» αντίστοιχα. Όροι που αρέσκονται να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο εξυπηρετείται ευκολότερα αλλά λανθασμένα το διαρκές δίλημμα «ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Αυτό συνέβαινε μέχρι την Κυριακή 12-2-2012.

Η υπερψήφιση του Μνημονίου Νο2 μπορεί πρακτικά να μη σημαίνει και τίποτα, αν η Ελλάδα εξακολουθήσει να ζει με την άρνηση και την ψευτοϋπερηφάνεια. Η συντριβή του παραδοσιακού δικομματικού συστήματος,  όμως, και η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού υπήρξε το μεγάλο κέρδος της ελληνικής κοινωνίας: Η αποσαφήνιση των θέσεων του κάθε βουλευτή και του κάθε κόμματος ξεχωριστά.  Η πολυσυλλεκτικότητα ξεχείλωσε και ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει, σκέφτεται.

Παρότι το Μνημόνιο δεν συζητήθηκε ποτέ επί της ουσίας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, κατάφερε να αναδείξει δυο πράγματα:

α) Το έλλειμμα δημοκρατίας που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και εκπορεύεται από τη Γερμανία. Εξαιτίας των ασφυκτικών χρονικών πιέσεων οι λαοί και τα Κοινοβούλια δεν συμμετέχουν, απλά εκτελούν.

β) Ορισμένοι έλληνες πολιτικοί έχουν πολλά περισσότερα κοινά με «πολιτικούς τους αντιπάλους» από τα έτερα κόμματα απ’ ό,τι έχουν με τους ανθρώπους που κάθονται στο ίδιο έδρανο.

Βρισκόμαστε στο μέσω ενός οικονομικού πολέμου εντός της ΕΕ και είναι σημαντικό να βρισκόμαστε εντός της Ευρωζώνης, όταν θα αναδιαταχθεί ο ευρωπαϊκός χάρτης. Είναι αλήθεια ότι έχει καταστεί, ίσως και πλειοψηφική η άποψη στην Ευρώπη, ότι η Ελλάδα θα εξαναγκαστεί εκ των συνθηκών να βγει από το ευρώ.

Παρά ταύτα, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εξακολουθεί να είναι βαρύτερο από το όφελος. Η αναδημιουργία του