Sinful Skulls? Αμαρτωλά κρανία?

12:31 13/6/2014 - Πηγή: Aixmi

Σωρός από ερωτηματικά, κάνουν ένα κουβάρι τους ανθρώπους.

Στα δύσκολα όλοι πάντοτε μοιάζουμε, έτσι σκυφτοί και λιγομίλητοι, φέρνουμε σαν σπασμένα μαρμάρινα κομμάτια.

Όμως στις άλλες, τις ανώδυνες στιγμές, μεταμορφωνόμαστε στους πιο παλαβούς, χαρωπούς πολυλογάδες.

Μα ποιά ηθική τραβά χρωματιστές γραμμές, και μπογιατίζει τη ζωή μας;

Πλέκεις τα νήματά σου, και θαρρείς πως κάνεις βήματα πάνω σε ράγες στιβαρές, ενώ ο χρόνος παραμονεύει παραδίπλα κάθε θύμα του. Κι άλλοτε, πάλι, θέλεις να θωρρείς Θεϊκές παλάμες, να ανασαίνουν ζεστά χνώτα, πάνω από τα δικά σου ζάρια.

Στο

άγνωστο πανηγύρι, τη γιορτή της Άπλας, της Αγίας Πελαγίας Σπόων, δεν έχει τέτοιες απαντήσεις.

Στο πίσω κελάκι, τα σφαχτά είναι μέλι, έχουν αποβράσει από ώρες, ενώ οι μαγείροι υπολογίζουν με το μάτι, την πρέζα του αλατιού.

Μέχρι σε εκεί η ζωούλα μας δεν έχει μέτρημα, δεν έχει αγχολύκια, κάτι σαν ταιριασμένα και αγαπημένα αδέρφια, μακριά από περιουσίες.

Φίλοι κι οχτροί, που ηρεμούν και γουργουρίζουν σα γατιά. Η φωνή ενός λαούτου, και μια τρίχορδη λύρα, που τη παρασέρνει το δοξάρι, και ‘χει για τσαμπάλια (κουδουνάκια) ένα σωρό ναζιάρικες ψυχές.

Μα να, σα να ξεφαίνει και πάλι η ίδια ιστορία.

Γυρίζουμε εβδομήντα χρόνια πίσω, στα 1943, τότε που ένα λαβωμένο γερμανικό Στούκας, ξεπέφτει σε μια ερημική παραλία της Καρπάθου, την Αγνώντια. Κάνουν πλιάτσικο ένα σωρό από τους κατοίκους των κοντινών χωριών. Την Όλυμπο και τα Σπόα.

Κάποιοι παρατούν τα λάφυρα, λάστιχα και αλεξίπτωτα, βοηθούν τον έναν πιλότο, που καταφέρνει να βγεί ζωντανός από το σπασμένο αεροπλάνο.

Το γιουρούσι των ντόπιων κράτησε πολλά μερόνυχτα, μέχρι που έγδυσαν το Στούκας.

Ωστόσο τρεις Σποϊτες εικοσάχρονοι φίλοι, δεν είχαν τύχη, πιάνονται στο στόμα και τη φάκα των ρουφιάνων.

Ο ένας τριγυρνούσε ζωσμένος με Γερμανικούς τελαμώνες, καμάρωνε για τα φυσεκλίκια, ενώ ο άλλος πέταξε τα κουρέλια, που είχε για ρούχα, και φόρεσε ένα μπαμπακερό γερμανικό, στρατιωτικό πουκάμισο.

Οι Γερμανοί τους συλαμβάνουν, βαριές, ασήκωτες κατηγορίες, δεν είναι μονάχα οι κλοπές, οι κατακτητές χρεώνουν στην παρέα και τη σκύλευση του νεκρού.

Οι φήμες λένε πως ο πιλότος βρέθηκε με κομμένα δάχτυλα, σιγομιλούν αόριστα, λένε για τα χρυσά δαχτυλίδια, που κάποιοι άρπαξαν από το πτώμα του νεαρού Γερμανού.

Τα εικοσάχρονα παιδιά, δυό Μανώληδες και ο Πάχος, περνούν από στρατοδικείο και με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάζονται.

Χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1943, τα στήνουν στα τρία μέτρα και τα τουφεκίζουν, οι σφαίρες αφήνουν μια τρυπίτσα ατο δόξα πατρί, έπειτα τα πετούν όπως-όπως, μέσα στο λάκο, που νωρίτερα οι Γερμανοί τα είχαν βάλει οι ίδιοι να σκάψουν.

Η πικρή ιστορία θα είχε κλείσει με το τέλος του πολέμου.

Αντίθετα, η τιμωρία των παιδιών κράτησε με τη σιωπή μας, η σιωπηλή συνενοχή έφτασε ως τις δικές μας ημέρες.

Τα ξεθάψαμε μόλις πριν λίγους μήνες, αφορμή μια ανοιχτή κάμερα, που καταγράφει και προσπαθεί να αποκαλύψει την άγνωστη ιστορία.

Μοιραία έφτασε να ξεθάψει τα αμαρτωλά κρανία και τους τρεις αγκαλιασμένους σκελετούς.

Ήταν ακριβώς στην ίδια θέση, εκεί που τα είχαν πετάξει οι Γερμανοί φονιάδες τους, το Νοέμβρη του 1943.

Οι καταδικασμένοι ήταν εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, τα θύματα από τη πιο παράξενη ομερτά.

Η ιστορία των τριών δυστυχισμένων πλασμάτων γίνεται σαραντάλεπτο ντοκιμαντέρ, μια αφορμή να δούμε τα μέσα μας, να κοιτάξουμε τα λατρεμένα στερεότυπα, που δένουν πιστάγκωνα όλες τις ασυνήθιστες εικόνες, και δεν αφήνουν ανάσα στο διαφορετικό. Εκείνο που ίσως κρύβει τη πιο πικρή, τη σκοτεινή αλήθεια μας.

Τέτοια προπαγάνδα, γίνεται αγκιτάστια, στο τέλος παίρνει το πιο παράξενο νομοτελιακό χαρακτήρα.

Όλα αυτά όταν δεν βάζουμε φωναχτά τα δικά μας ερωτηματικά, αντίθετα, σχεδόν πάντα διαλέγουμε τις τελείες και τις οριστικές παύλες, για να συνοδεύουν τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας.

(Sinful Skulls? πρόκειται για το όνομα του ολόφρεσκου ντοκιμαντέρ, που μόλις ολκληρώσαμε και αφορά την άγνωστη υπόθεση).

*φωτογραφία Καλλιόπη Μαλλόφτη

http://www.aixmi.gr/wp-content/uploads/2014/06/oukrania-sunora-me-rosia-fulakas.jpgValas

Μανώλης Δημελλάς 12.6.14

Sinful Skulls? Αμαρτωλά κρανία?

Σωρός από ερωτηματικά, κάνουν ένα κουβάρι τους ανθρώπους.

Στα δύσκολα όλοι πάντοτε μοιάζουμε, έτσι σκυφτοί και λιγομίλητοι, φέρνουμε σαν σπασμένα μαρμάρινα κομμάτια.

Όμως στις άλλες, τις ανώδυνες στιγμές, μεταμορφωνόμαστε στους πιο παλαβούς, χαρωπούς πολυλογάδες.

Μα ποιά ηθική τραβά χρωματιστές γραμμές, και μπογιατίζει τη ζωή μας;

Πλέκεις τα νήματά σου, και θαρρείς πως κάνεις βήματα πάνω σε ράγες στιβαρές, ενώ ο χρόνος παραμονεύει παραδίπλα κάθε θύμα του. Κι άλλοτε, πάλι, θέλεις να θωρρείς Θεϊκές παλάμες, να ανασαίνουν ζεστά χνώτα, πάνω από τα δικά σου ζάρια.

Στο άγνωστο πανηγύρι, τη γιορτή της Άπλας, της Αγίας Πελαγίας Σπόων, δεν έχει τέτοιες απαντήσεις.

Στο πίσω κελάκι, τα σφαχτά είναι μέλι, έχουν αποβράσει από ώρες, ενώ οι μαγείροι υπολογίζουν με το μάτι, την πρέζα του αλατιού.

Μέχρι σε εκεί η ζωούλα μας δεν έχει μέτρημα, δεν έχει αγχολύκια, κάτι σαν ταιριασμένα και αγαπημένα αδέρφια, μακριά από περιουσίες.

Φίλοι κι οχτροί, που ηρεμούν και γουργουρίζουν σα γατιά. Η φωνή ενός λαούτου, και μια τρίχορδη λύρα, που τη παρασέρνει το δοξάρι, και ‘χει για τσαμπάλια (κουδουνάκια) ένα σωρό ναζιάρικες ψυχές.

Μα να, σα να ξεφαίνει και πάλι η ίδια ιστορία.

Γυρίζουμε εβδομήντα χρόνια πίσω, στα 1943, τότε που ένα λαβωμένο γερμανικό Στούκας, ξεπέφτει σε μια ερημική παραλία της Καρπάθου, την Αγνώντια. Κάνουν πλιάτσικο ένα σωρό από τους κατοίκους των κοντινών χωριών. Την Όλυμπο και τα Σπόα.

Κάποιοι παρατούν τα λάφυρα, λάστιχα και αλεξίπτωτα, βοηθούν τον έναν πιλότο, που καταφέρνει να βγεί ζωντανός από το σπασμένο αεροπλάνο.

Το γιουρούσι των ντόπιων κράτησε πολλά μερόνυχτα, μέχρι που έγδυσαν το Στούκας.

Ωστόσο τρεις Σποϊτες εικοσάχρονοι φίλοι, δεν είχαν τύχη, πιάνονται στο στόμα και τη φάκα των ρουφιάνων.

Ο ένας τριγυρνούσε ζωσμένος με Γερμανικούς τελαμώνες, καμάρωνε για τα φυσεκλίκια, ενώ ο άλλος πέταξε τα κουρέλια, που είχε για ρούχα, και φόρεσε ένα μπαμπακερό γερμανικό, στρατιωτικό πουκάμισο.

Οι Γερμανοί τους συλαμβάνουν, βαριές, ασήκωτες κατηγορίες, δεν είναι μονάχα οι κλοπές, οι κατακτητές χρεώνουν στην παρέα και τη σκύλευση του νεκρού.

Οι φήμες λένε πως ο πιλότος βρέθηκε με κομμένα δάχτυλα, σιγομιλούν αόριστα, λένε για τα χρυσά δαχτυλίδια, που κάποιοι άρπαξαν από το πτώμα του νεαρού Γερμανού.

Τα εικοσάχρονα παιδιά, δυό Μανώληδες και ο Πάχος, περνούν από στρατοδικείο και με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάζονται.

Χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1943, τα στήνουν στα τρία μέτρα και τα τουφεκίζουν, οι σφαίρες αφήνουν μια τρυπίτσα ατο δόξα πατρί, έπειτα τα πετούν όπως-όπως, μέσα στο λάκο, που νωρίτερα οι Γερμανοί τα είχαν βάλει οι ίδιοι να σκάψουν.

Η πικρή ιστορία θα είχε κλείσει με το τέλος του πολέμου.

Αντίθετα, η τιμωρία των παιδιών κράτησε με τη σιωπή μας, η σιωπηλή συνενοχή έφτασε ως τις δικές μας ημέρες.

Τα ξεθάψαμε μόλις πριν λίγους μήνες, αφορμή μια ανοιχτή κάμερα, που καταγράφει και προσπαθεί να αποκαλύψει την άγνωστη ιστορία.

Μοιραία έφτασε να ξεθάψει τα αμαρτωλά κρανία και τους τρεις αγκαλιασμένους σκελετούς.

Ήταν ακριβώς στην ίδια θέση, εκεί που τα είχαν πετάξει οι Γερμανοί φονιάδες τους, το Νοέμβρη του 1943.

Οι καταδικασμένοι ήταν εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, τα θύματα από τη πιο παράξενη ομερτά.

Η ιστορία των τριών δυστυχισμένων πλασμάτων γίνεται σαραντάλεπτο ντοκιμαντέρ, μια αφορμή να δούμε τα μέσα μας, να κοιτάξουμε τα λατρεμένα στερεότυπα, που δένουν πιστάγκωνα όλες τις ασυνήθιστες εικόνες, και δεν αφήνουν ανάσα στο διαφορετικό. Εκείνο που ίσως κρύβει τη πιο πικρή, τη σκοτεινή αλήθεια μας.

Τέτοια προπαγάνδα, γίνεται αγκιτάστια, στο τέλος παίρνει το πιο παράξενο νομοτελιακό χαρακτήρα.

Όλα αυτά όταν δεν βάζουμε φωναχτά τα δικά μας ερωτηματικά, αντίθετα, σχεδόν πάντα διαλέγουμε τις τελείες και τις οριστικές παύλες, για να συνοδεύουν τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας.

(Sinful Skulls? πρόκειται για το όνομα του ολόφρεσκου ντοκιμαντέρ, που μόλις ολκληρώσαμε και αφορά την άγνωστη υπόθεση).

φωτογραφία Καλλιόπη Μαλλόφτη