Αυτά που μας ενώνουν

02:11 26/11/2012 - Πηγή: Aixmi

Κάποτε μας πιάνει και μετράμε.  Φτιάχνουμε στο νου μας  λίστες με τα πιο ευφορικά  της χρονιάς . Αφού όλα είναι  ένας κύκλος αποχαιρετισμών και συναντήσεων . Χωρίς undo μονάχα κάποιες φορές με repeat.

Μετράμε τις υποσχέσεις που αθετήσαμε.

Τα θέλω

Τα μπορεί και τα μήπως

Τα γιατί.

Μετράμε   διαδρομές, πλεύσεις, πτώσεις και ακραίες καταστάσεις. Πάντα εκεί  κοντά ρωτάμε  » πού το πάω ; Μέχρι που θα το φθάσω; Ανεβαίνοντας βουνά εγωισμού , κατακτώντας ψηλές κορφές θυμού  για να φθάσουμε στους αιθέρες της αποφασιστικότητας. Να παλέψουμε  τα κύματα των επιθυμιών , να μας

ξεβράσουν  στην έρημο της απελπισίας . Μέχρι να αποφασίσουμε να τα ξαναδούμε  όλα από την αρχή. Είναι, άραγε, η αδρεναλίνη το πιο ευφορικό ; Θα δίναμε τα πάντα, αρκεί να νιώσουμε έστω και για λίγο ζωντανοί ;

Μετράμε  τα λόγια μας, αυτά που είπαμε και αυτά που δεν είπαμε . Αν ποτέ τα πούμε , ίσως, μπορεί αύριο, αν αξίζει, αφού, όποτε, όχι τώρα, δεν βαριέσαι του χρόνου, χρόνο έχουμε. Έχουμε; Μετράμε  το χρόνο που περνάει, Ποτέ δεν κατορθώνουμε  να καταλάβουμε  αν είμαστε στην αρχή, στη μέση, στο τέλος ή ακόμα πιο πέρα και πρέφα δεν πήραμε.

Επιστρέφουμε  ξανά και ξανά το χρόνο εκεί στις στιγμές της μεγάλης μαγείας. Της στιγμιαίας ανατροπής των δεδομένων, της μεγάλης ευφορίας. Είναι η ελευθερία το μεγαλύτερο ευφορικό ; Είναι όμως πάντα  και λίγο αργά, κρύβει και μοναξιά , έχει τρελλό καρδιοχτύπι , κοκκινίζει τα μάγουλα . που και που δεν τη θέλεις καθόλου. Άλλωστε, σιγά σιγά τη μαθαίνεις.

Μετράμε αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους και είναι εκεί που η καρδιά μαλακώνει. Αυτά που τους  κάνουν να είναι μαζί, να σκέφτονται ο ένας τον άλλον, να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, να αγαπιούνται, να συγχωρούν, να λένε » πάμε πάλι απ΄ την αρχή». Είναι, άραγε,  η αγάπη το πιο ευφορικό ;

Και τώρα που το ξαναβλέπω το θέμα, αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους (είναι άραγε η αγάπη το πιο ευφορικό;) ούτε μετριούνται , ούτε εξηγούνται, ούτε αλλάζουν. Κι ας τα ξεχνάμε και ας προχωράμε αφήνοντας τα πίσω. Στέκονται πάντα εκεί, ακόμα και όταν λέμε αντίο. Ίσως και για να μας κάνουν να τα ψάξουμε και να τ΄αναγνωρίσουμε παρακάτω σαν καινούργια και να μας ξαναγεμίσουν με μια εκ νέου ευφορία.

Μετράμε, λοιπόν, και ελπίζουμε να φθάσουμε μετρώντας και καταγράφοντας σ΄αυτά που λένε πως είναι τα πιο ουσιαστικά και σημαντικά. Αλλά δεν φθάνουμε. Γιατί αυτά είναι τα μικρά, τ΄ασήμαντα, πολλές φορές και αντιφατικά. Διαφεύγουν το μέτρημα , γιατί από την αρχή είναι φευγαλέα, αδιόρατα , είναι εκεί και δεν τους δίνεις σημασία. Μονάχα όταν τα χάσεις , τα καταλαβαίνεις. Ίσως τα νιώσεις  σ΄εκείνες εκεί τις εκκρεμότητες, τις διαφωνίες αλλά και τις άλλες τις καλά περιφρουρημένες κανονικότητες.

»Και όλα τ΄άλλα φήμες και ψευτιές και ανοησίες και στατιστικές.»

*Φωτογραφία: Diego Lofredo