Αιμομικτικές τείνουν να γίνουν οι σχέσεις τρομοκρατών – ποινικών!

04:01 9/7/2012 - Πηγή: Aixmi

Οι ενδείξεις ότι άτομα που κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο εμπλέκονται στην υπόθεση της δολοφονίας πέντε ανθρώπων στην Κύπρο, στο πλαίσιο εκτέλεσης συμβολαίου θανάτου, επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα των σχέσεων τμημάτων του αντιεξουσιαστικού κινήματος με τον υπόκοσμο. Τέτοιου τύπου σχέσεις πάντοτε υπήρχαν, ωστόσο μέχρι πριν από μερικά χρόνια, τα όρια τα έβαζαν οι οργανώσεις και όχι ο υπόκοσμος.

Και έβαζαν τα όρια οι οργανώσεις, τόσο για ηθικούς λόγους [ο συστηματικός συγχρωτισμός με τους ποινικούς θα έβλαπτε

την αποστολή τους], όσο και για λόγους αυτοπροστασίας [ο ποινικός χώρος είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε ενέργειες  χειραγώγησης από τις κρατικές υπηρεσίες]. Η συνεργασία τους άρχιζε και τελείωνε στη μεταφορά τεχνογνωσίας σ’ ό,τι αφορά τη χρήση των όπλων, την εκπαίδευση για «απαλλοτριώσεις» αυτοκινήτων, για απαγωγές και για ληστείες χρηματαποστολών και τραπεζών.

Η έγνοια των καθοδηγητών των οργανώσεων ήταν να μην τους κολλήσουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί την ιδιότητα του κακοποιού, εξουδετερώνοντας έτσι την αξία της επιλογής τους και υπονομεύοντας την προσπάθεια τους να αποκτήσουν ερείσματα στην κοινωνία. Προφανώς η οικονομική ενίσχυση των οργανώσεων δεν θα μπορούσε να γίνει με τους κλασικούς τρόπους [συνδρομές, προσφορές από συμπαθούντες κ.α]. Με τα χρήματα από τις ληστείες κάλυπταν τις ανάγκες τους [ενοικίαση σπιτιών, διαβίωση των μελών που είχαν βγει στην παρανομία, ταξίδια στην επικράτεια για τον εντοπισμό και την παρακολούθηση στόχων].

Ο εκ των ιδρυτών των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, στο βιβλίο του «Εμείς οι τρομοκράτες», αναφέρει ότι από ένα σημείο και μετά «το να φθάσουμε στις ληστείες έγινε απαραίτητο…Χρειαζόμασταν σπίτια, δομές, όπλα. Συνεπώς χρήματα, τόσα που μόνο οι ληστείες μπορούσαν να μας δώσουν…Έτσι, δάσκαλοι μας έγιναν οι φίλοι μας του υποκόσμου, οι οποίοι μας εξήγησαν τις τεχνικές τους».

Επικοινωνία υπήρχε και στις φυλακές, όπου καταδικασμένα στελέχη τρομοκρατικών οργανώσεων έρχονταν σε επαφή με ποινικούς συγκρατούμενούς τους. Άλλωστε, τη δεκαετία του ’70 στην Ιταλία ένα κομμάτι του κινήματος ένοπλης ανυπακοής πίστευε ότι οι ποινικοί θα μπορούσαν να ριζοσπαστικοποιηθούν πολιτικά, να προσηλυτιστούν και να ενταχθούν στον αγώνα κατά του καπιταλιστικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, μετά την ήττα των πιο εμβληματικών συνιστωσών της ένοπλης πάλης [«Φράξια Κόκκινος Στρατός», «Ερυθρές Ταξιαρχίες», 17 Νοέμβρη, ΕΛΑ], οι οποίες έδιναν μεγάλη σημασία στη χρήση των μέσων και ενδιαφέρονταν για το πώς θα προσλάβουν οι μάζες της δράση τους,  φαίνεται ότι έχει αλλάξει το κέντρο βάρους αυτής της σχέσης. Η συνεχής ώσμωση έχει προκαλέσει αλλοίωση της ιδεολογικής ταυτότητας τμημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Οι σχέσεις με τον υπόκοσμο δεν είναι πια τυπικές, τείνουν να γίνουν αιμομικτικές.

Το φαινόμενο της διολίσθησης σε πρακτικές που δεν συνάδουν με την ιδρυτική μυθολογία του κινήματος, απασχολεί συνολικά τον αντιεξουσιαστικό χώρο και αυτό αποδεικνύεται από έναν άτυπο διάλογ