Αισθητική και Πολιτική

14:56 23/1/2017 - Πηγή: Aixmi

Οι λέξεις, πολλές φορές, χρησιμοποιούνται για να οριοθετήσουν, να «ταξιδέψουν» να νουθετήσουν, να παροτρύνουν και γενικότερα είναι τα εργαλεία εκείνα που μπορούν να περάσουν το νόημα του πομπού στον δέκτη.

Τι γίνεται, όμως, όταν έχουν δημιουργηθεί για να σηματοδοτήσουν μια συγκεκριμένη αντίληψη ή ανάγκη και ο χρόνος τις έχει κακοποιήσει, όταν οι άνθρωποι στο άκουσμά τους έχουν πάρει το ρόλο του θύτη αλλά και του θύματος;

Οι λέξεις πολιτική και αισθητική, είναι δυο έννοιες τόσο αλληλένδετες που, αν τις είχαμε στο μυαλό μας όπως θα έπρεπε,

ίσως να είχαμε καταφέρει να αισθανόμαστε περήφανοι και για τους νεοέλληνες, αποφεύγοντας να εξιδανικεύουμε την αρχαιολατρεία μας.

Αν ανατρέψουμε, έστω και θεωρητικά, την υπάρχουσα αντίληψη για τους πολιτικούς και σκεφτούμε ιδανικά και ιδεατά θα ανακαλύπταμε, ότι η λέξη πολιτικός εμπεριέχει την ύψιστη τιμή του πολίτη, εκείνου δηλαδή που τον ορίζει η Πολιτεία, ο Δήμος, και του επιτρέπει να ασχοληθεί επαγγελματικά, μόνο με τα κοινά και το καλό κοινό.

Θα έπρεπε, ανά τους αιώνες, οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου να είναι εμπνευστές, καθοδηγητές και λαμπρά παραδείγματα δράσης και κοινής ωφελείας.

Αντί αυτού, όσο οι πολιτικοί συσσώρευαν μεγάλη εξουσία στα χέρια τους, σε μετάφραση μεγάλη εμπιστοσύνη του λαού, η εξουσία, ως συναίσθημα τους έδιωχνε από το θρόνο τους

Τι σημαίνει, όμως, Εξουσία; Η εξουσία ετυμολογικά σημαίνει, η δυνατότητα που έχει κάποιος να επιβάλει τη θέλησή του με νόμο ή παραδοσιακά στον λαό.

Σκεφτείτε πόσο διάφανος, καθαρός και λαμπερός θα πρέπει ιδεατά, να είναι αυτός ο άνθρωπος που θα κατέχει την εξουσία, για να μπορεί να αποτελεί παράδειγμα και πηγή έμπνευσης…

Κι όμως, στο πέρας των αιώνων οι πολιτικοί ήταν ακριβώς το αντίθετο -εκτός από σπάνιες φωτεινές εξαιρέσεις και αυτό γιατί, διώχνοντας η Εξουσία τον πολιτικό από την καρέκλα του, εκείνος για να μπορέσει να την κρατήσει, κάνει τα θελήματά της.

Όχι, κυρίες και κύριοι, δεν θέλουμε πολιτικούς που κάνουν τα θελήματα της εξουσίας, αλλά πολιτικούς που ξέρουν να διαχειρίζονται την εξουσία τους και έχουν μέτρο.

Θα επικαλεστώ και πάλι τους αρχαίους ‘Έλληνες, να με συγχωρέσει ο Νίτσε, αλλά και εκείνος μετά από προσεκτική ανάλυση είχε βασιστεί σε αυτούς, και λέω ότι το παν μέτρον άριστον, είναι η διαχρονική ηθική και αισθητική που πρέπει να ακολουθεί τους πολιτικούς.

Δυστυχώς στην ‘Ελλάδα αντιμετωπίζουμε τους πολιτικούς σαν σχέσεις προσωπικές. Θέλουμε να γνωρίζουμε προσωπικά τους πολιτικούς, να τους σφίγγουμε το χέρι, να έχουμε το κινητό τηλέφωνό τους, για να νοιώθουμε ότι, ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τους καλέσουμε, να τους αξιοποιήσουμε ως γνωριμία, και στην ουσία δεν κοιτάμε αν αυτός ο άνθρωπος έχει σπουδάσει, έχει αποδείξει ότι τα έχει καταφέρει στη ζωή του, έχει περάσει από τον ιδιωτικό τομέα που ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολος, αντί αυτού, αυτό που έχει σημασία για μας είναι αν Εμείς τον γνωρίζουμε.

Εμείς, εμείς που έχουμε την εξουσία να τον εκλέξουμε, εμείς που μετά παρακαλάμε για να τον βρούμε στο γραφείο του, εμείς που διαβάζουμε τη δημοσιογραφία της εποχής και ακούμε, χωρίς φίλτρο, ό,τι αναπαράγεται.

Η πολιτική δεν είναι ξεκομμένο κομμάτι της κοινωνίας, αντιθέτως είναι καθρέφτης της κα,ι αν δεν βγούμε από τον καθρέφτη του Εγώ, για να δούμε τι πραγματικά είναι καλό για τον τόπο, η ηθική που συμπίπτει με την αισθητική για το ωφέλιμο -όπως λέει ο Σωκράτης– τότε, συνεχώς, θα κατρακυλά και στο τέλος θα καταστρέψει και το Εγώ.

Η αισθητική στην πολιτική ξεκινά από την αισθητική και τις απαιτήσεις που έχει κάθε πολίτης για τον εαυτό του…