Ακούει Ρέμο ο Σόιμπλε;

13:45 29/7/2013 - Πηγή: Aixmi

Επάξιος συνεχιστής της παράδοσης που θέλει επώνυμους καλλιτέχνες να μας απασχολούν σχεδόν κάθε καλοκαίρι με …βαθυστόχαστες κοινωνικοπολιτικές παρεμβάσεις ο κύριος Αντώνης Ρέμος, με τον «Κατά Σόιμπλε» φιλιππικό του, πήρε τη σκυτάλη από τις κυρίες Αλεξίου και Γαλάνη οι οποίες πέρυσι -πάλι τέτοια εποχή- είχαν αποφανθεί ότι η δικτατορία των Συνταγματαρχών ήταν μια light εκδοχή της «δικτατορίας» της Τρόικας.

Σε αντίθεση με το ταπεινό θεατράκι της Σίβηρης στη

Χαλκιδική και το μικρο- μεασοαστικό εκκλησίασμά του, στο οποίο πέρυσι οι δύο ιέρειες του ελληνικού τραγουδιού επέλεξαν να διατρανώσουν την αντιμνημονιακή τους μήνιν, η «ιερή αγανάκτηση» του κορυφαίου βάρδου της νύχτας κατά της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας εκφράστηκε με τον πλέον …γλαφυρό τρόπο, στο γνωστό μυκονιάτικο παραθαλάσιο «οχυρό» των τελευταίων εναπομεινάντων νοσταλγών της χλιδάτης προμνημονιακής Belle Époque .

Τέτοιου είδους «από άμβωνος» τοποθετήσεις καλλιτεχνών, βέβαια, δεν είναι καινούργιο φρούτο. ´Οσοι είχαν παλιότερα την ευκαιρία να απολαύσουν τον Τόλη, τη Μαρινέλα, τον ΛεΠά και πολλούς άλλους Θεούς της Πίστας σίγουρα θα θυμούνται κάποια αναλόγου πάθους βαθυστόχαστα «κηρύγματα» ανάμεσα στα σουξέ, πνιγμένα στα ακομπανιαμέντα της ορχήστρας και στο σούρσιμο της σκούπας, που σάρωνε τα γαρύφαλλα από το παλκοσένικο.

Άλλες οι εποχές, βέβαια, και άλλη η θεματολογία. ´Οταν ο πελάτης είχε φράγκα (πολλά ή λίγα αδιάφορο, αλλά σίγουρα κάπως εξασφαλισμένα), δεν του μίλαγες ούτε για τη χούντα της Τρόικας, ούτε για το σακατιλίκι του Σόιμπλε. Τούλεγες για τους νταλκάδες του, για την αξία της φιλίας, την προδοσία της γκόμενας, του θύμιζες το φτωχικό του παρελθόν, προσπαθώντας να τον φτιάξεις τόσο όσο να προχωρήσει στην επόμενη «σπονδή» -με ακόμη μια ντουζίνα πανεράκια που θα ξόρκιζαν την «άπονη ζωή» που στοίχειωνε το θυμικό του.

Με το τέλος της «χρυσής εποχής», πολλά άλλαξαν. Ακόμη και στην παρέμβαση – γέφυρα του καλλιτέχνη που έπρεπε, όμως, να συνεχίσει να βρίσκει τρόπους να «φτιάξει» ακόμη περισσότερο το ήδη «φτιαγμένο» κοινό του.

Στην περίοδο που διανύουμε η οικονομική κρίση είναι επίκαιρη για τους πάντες. Ακόμη και για εκείνους, τους ελάχιστους, που ακόμη κι αν δεν την βιώνουν πραγματικά, εξακολουθούν αρρωστημένα να πιστεύουν ότι τα δικαιώματά τους στη λαμογιά και την ασυδοσία έχουν περιοριστεί σημαντικά.

Είναι αυτή η ιδια κρίση που μας κάνει και όλους τους υπόλοιπους να αντιδρούμε έντονα ακόμη και στη μεγαλύτερη ανοησία που μπορεί να ειπωθεί από ανθρώπους, τους οποίους σε τελική ανάλυση δεν παρακολουθούμε ούτε για τον πλούτο της γνώσης ή της εμπειρίας τους και ούτε, φυσικά, περιμένουμε να μας λύσουν το πρόβλημα μας.

Αφού, κακά τα ψέμματα, ο μόνος λόγος που υπάρχουν στη ζωή μας, είναι για να απαλύνουν, σε κάποιες λίγες στιγμές, με τα τραγούδια τους τις οδύνες της καθημερινότητας μας.

Αν τώρα λένε, πότε πότε, «και καμία μ@λ@κί@ για να περνάει η ώρα», ούτε οι διεθνείς πολιτικές ισορροπίες αλλάζουν, ούτε όμως και η αισθητική μας βελτιώνεται…