Αλίκη Βουγιουκλάκη: Το πάμφτωχο κλωτσοσκούφι που έγινε βασίλισσα

15:19 21/7/2016 - Πηγή: Aixmi

“Μαγεία προσπαθώ να δώσω στον κόσμο, σε αυτήν τη γη. Μαγεία θέλω να πάρω κι όταν βρεθώ στον ουρανό.” είπε κάποτε η Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Αλίκη, το πιο φωτογενές πρόσωπο της ελληνικής οθόνης. “Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως η ηλικία μου είναι περισσότερο φλέγον ζήτημα από την ελληνοτουρκική κρίση. Και ξέρω πως πολλοί ασχολούνται με αυτήν.” είχε πει στον Ζάχο Χατζηφωτίου, σε συνέντευξή της το 1977 στο περιοδικό “Ταχυδρόμος”. Το ζήτημα του “πόσο χρόνων είναι”, απασχόλησε το κοινό από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘60.

Κανείς, όμως, δεν κατάλαβε πως ήταν η ίδια η Αλίκη, εκείνη που έπαιζε με την περιέργειά του.

1957, Το πρώτο εξώφυλλο της Αλίκης ήταν μια φωτογραφία που έβγαλε ο Βάσος Μίγκος κάτω από τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Η ίδια το θεωρούσε ιδιαίτερα γούρικο και σημαδιακό. Το συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού “Εικόνες” κυκλοφόρησε την 25η Μαρτίου, ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας.

Το 1957, η Αλίκη προσλαμβάνεται από τη μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου κυρία Κατερίνα και παίζει δίπλα στη «Θεατρίνα» του Μομ. Είναι η πρώτη της μεγάλη επιτυχία!

Όλη η Αθήνα ερωτεύεται την Αλίκη ως Ελάιζα Ντουλίτλ, στο πλευρό του Κώστα Μουσούρη, στο θρυλικό ανέβασμα της παράστασης «Ωραία μου κυρία.»» Και…το 1993 με πυγμαλίωνα τον Στέφανο Ληναίο.

Όταν κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέφτη, χαμογελούσε και ψιθύριζε :”Mπράβο κοριτσάκι μου”. Όταν έβλεπε από την κουίντα διάφορες κυρίες κάποιας ηλικίας στην πλατεία, έκλεινε το μάτι στους συμπρωταγωνιστές της, λέγοντας πονηρά “Παίξτε, καλά, ήρθαν οι συμμαθήτριες!”

Ευλογημένη με αειθαλή νεότητα, αιώνια αισιόδοξη και θετική παρουσία, ήταν, όπως το έθετε η ίδια, “ένα χαμόγελο” σε μια δύσκολη και σκοτεινή εποχή. Γεννημένη “ξεχωριστή”, έζησε μια ζωή, που θα έλεγε κανείς, πως θύμιζε κινηματογραφική ταινία, σαν εκείνες που πρωταγωνιστούσε. Ήταν μια “μοντέρνα σταχτοπούτα” που κατάφερε να γίνει η ίδια καλή “νεράιδα” του εαυτού της με μαγικό ραβδί το ταλέντο και τη λάμψη της. Ένα “κλωτσοσκούφι” που ξέφυγε από τις στάχτες της ανωνυμίας για να γίνει το “πιο λαμπρό αστέρι”, “πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα”, “νεράιδα με τα ξανθιά μαλλιά” που ερωτεύτηκε “το παλικάρι” ξανά και ξανά. Η Αλίκη ενσάρκωσε με τόση συνέπεια τα προσφιλή αρχέτυπα: χαριτωμένη κόρη και μαθήτρια, μεγαλύτερη αδελφή, ιδανική σύντροφος, πηγή αθώου ερωτισμού. Ο ιδανικός καμβάς για την προβολή ονείρων κι επιθυμιών γενεών Ελλήνων.
Αναμφίβολα, το μόνο που δε θύμιζε το happy end στις ταινίες της Φίνος Φίλμ, ήταν το πρόωρο τέλος της.

Η Αλίκη στο ναυτικό

Με το Λάμπρο Κωνσταντάρα- κινηματογραφικός της πατέρας σε πολλές ταινίες. Εδώ, στην «Αλίκη στο Ναυτικό».

Αλίκη και Παπαμιχαήλ στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό»

Με τον άλλο κινηματογραφικό της πατέρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο στην ταινία «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης.»

Πανέμορφη στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο»

«Μανταλένα». 1960.
Μια από τις σημαντικότερες ελληνικές ταινίες και η καλύτερη της Αλίκης!

Η ταινία «Μανταλένα» βραβεύτηκε με 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ανάμεσα στις διακρίσεις της είναι και η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Καννών το 1961.
-Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/κης: Γιάννης Ρούσσος
-Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/κης : Αλίκη Βουγιουκλάκη
-Βραβείο Β’ Ανδρικσύ Ρόλου στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσ/κης : Παντελής Ζερβός

Η Αλίκη σε πρόβα με τον Μάνο Χατζιδάκι.

«Υπολοχαγός Νατάσσα»- 1970, υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της εποχής.

Όταν η νεράιδα – Αλίκη, γνώρισε το παλικάρι – Δημήτρη…
Στην ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι»

Οι ουρές στο θέατρό της ξεκίνησαν από το “Ωραία μου κυρία” το 1958 και σταμάτησαν μόνο μετά τη “Μελωδία της Ευτυχίας” το 1996, ενώ τα εισιτήρια που είχε κόψει στον κινηματογράφο, ξεπερνούν σε αριθμό τον πληθυσμό της Ελλάδας.

“Γιατί να μην έχουμε και εμείς την εθνική μας Α.Β. κατά το πρότυπο που καθιέρωσαν οι Γάλλοι με την εθνική τους Β.Β. (Μπριζίτ Μπαρντό) και οι Αμερικανοί με την εθνική τους Μ.Μ. (Μέριλιν Μονρόε).” έγραψε η Ελένη Βλάχου το Φεβρουάριο του 1959 στην Καθημερινή. Και ο τίτλος της κατοχυρώνεται. Η Αλίκη, όμως, δεν ήταν μόνο εθνική σταρ. Υπήρξε και εθνική εμμονή. Τα εξώφυλλα που εξιστορούσαν τη ζωή της με της περιπέτειές της, τις επιτυχίες της, τους έρωτές της, διήρκεσαν πενήντα χρόνια περίπου.
Η παραφιλολογία, δε, σχετικά με την εμφάνιση, την ηλικία και τους έρωτές της, μοιάζει ανεξάντλητη, παρόλο που έχουν περάσει είκοσι χρόνια από το θάνατό της.

Πολλά άγνωστα στοιχεία για τη ζωή της, τον έγγαμο βίο της με τον Παπαμιχαήλ, τον “κρυφό” γάμο της με τον Γιώργο Ηλιάδη, τη σχέση της με τον Κώστα Σπυρόπουλο, συγκεντρώνονται στο βιβλίο του γιου της Αλίκης, Γιάννη Παπαμιχαήλ. «Έχω ένα μυστικό»των εκδόσεων Λιβάνη.

“’Εκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα όσα η ίδια, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, πολλά βράδια μου αφηγούνταν για τη ζωή της ή μου διάβαζε από διάφορες σημειώσεις που κρατούσε. Ναι, η Αλίκη για τους ξένους ήταν η “απλησίαστη” σταρ, για μένα όμως, το γιο της, ήταν η πιο γλυκιά και συμπονετική μάνα. Και η ζωή της έμοιαζε από τη μία με αρχαίο δράμα, αλλά από την άλλη είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν παραμύθι. Όπως το παραμύθι της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων…” γράφει ο γιος της, Γιάννης Παπαμιχαήλ, στο οπισθόφυλλο της πολυσυζητημένη βιογραφίας “’Εχω ένα μυστικό” των εκδόσεων Λιβάνη.

Πολλά άγνωστα στοιχεία για τη ζωή της, τον έγγαμο βίο της με τον Παπαμιχαήλ, τον “κρυφό” γάμο της με τον Γιώργο Ηλιάδη, τη σχέση της με τον Κώστα Σπυρόπουλο, συγκεντρώνονται εδώ. Σε αρκετά, αμφιλεγόμενα θέματα, βέβαια, δε δίνονται σαφείς απαντήσεις- όπως για την ηλικία της.

“Θα σας λύσω την απορία και το γρίφο με έναν άλλο γρίφο, όπως άλλωστε θα έκανε και εκείνη”, γράφει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, αναφέροντας πως η ημερομηνία γάμου των παππούδων του -των γονιών της Αλίκης- ήταν 22 Οκτωβρίου 1933, οπότε η Αλίκη δεν γεννήθηκε νωρίτερα από αυτό το έτος.
Η ημερομηνία που ανέφερε η ταυτότητά της ως ημερομηνία γέννησης, ήταν στις 20 Ιουλίου του 1937. Αυτή ήταν και η ηλικία που παραδεχόταν συνήθως, αποφεύγοντας να το δηλώνει ευθέως, αλλά μάλλο θέτοντας αριθμητικούς γρίφους στο φιλομαθές κοινό, όπως στη συνέντευξη που έδωσε στο Νίκο Χατζηνικολάου το 1993 : “Bγήκα στο θέατρο όταν ήμουν 16 και μισό” είπε χαμογελώντας πονηρά.
‘Οπως προκύπτει, αποφοίτησε από το σχολείο το 1952 και όπως όλοι οι συμμαθητές της, είχε γεννηθεί το 1934… Είχε τη μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε μυθική κάθε λεπτομέρεια της ζωής της και το ότι “έκρυψε” από την ταυτότητά της, αυτά τα τρία χρόνια, είχε κάνει το ζήτημα εξίσου σημαντικό όσο το μεσανατολικό….

Η οικογένεια Βουγιουκλάκη σε απαρτία. Από αριστερά η Αλίκη, η μητέρα της Έμμυ που κρατά στην αγκαλιά της το νεογέννητο Τάκη, ο πατέρας της Γιάννης Βουγιουκλάκης και ο μικρός αδελφός της Αλίκης, Αντώνης. Όταν ο πατέρας της δολοφονήθηκε από τους Ελασίτες, έλαβε τέλος η οικογενειακή ευτυχία.

Το 1963, σε συνέντευξή της στο περιοδικό “Ταχυδρόμος”, μίλησε για τα παιδικά της χρόνια : “Δεν ντρέπομαι να σας το πω: μεγάλωσα με μεγάλες, με πολύ μεγάλες στερήσεις. Μια μόνη περίπτωση θα σας αναφέρω και θα καταλάβετε. Τον πρώτο χρόνο που φοιτούσα στη Δραματική Σχολή, είχα μία μόνο καφέ φούστα και μία μόνο κίτρινη μπλούζα, κι οι μόνες μου απουσίες στη Σχολή γραφόντουσαν, μόνο όταν πλέναμε την μπλούζα και τη φούστα. Σπούδασα με δανεικά βιβλία και, γενικά, πέρασα τρομερά στερημένα παιδικά χρόνια. Έχω και δύο αδέλφια. Δηλαδή, το όλον, άτομα τέσσερα, κι ο μόνος πόρος ζωής, ως πριν επτά χρόνια μια ψωροσύνταξη! Χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα για να σχηματίσετε την εικόνα των παιδικών μου χρόνων;”

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος συναντά την Αλίκη στα παρασκήνια του θεάτρου Μουσούρη το 1959. Ο μύθος θέλει τον πρίγκιπα να είναι ιδιαίτερα γοητευμένος με τη νεαρή ηθοποιό. Ωστόσο, κανένας από τους δύο δεν επιβεβαιώνει πλήρως το φημολογούμενο ειδύλλιο.

Τα πρώτα χρόνια της καριέρας της χρωματίστηκαν από ένα ιδιαίτερα ρομαντικό παραμύθι. Αυτό που ήθελε τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο, ερωτευμένο με την Αλίκη. Το, ίσως, πιο αμφιλεγόμενο παραμύθι της τελευταίας πεντηκονταετίας, ξεκίνησε το χειμώνα του 1959. Ο τότε διάδοχος του θρόνου, Κωνσταντίνος και οι αδελφές του, πριγκίπισσες Σοφία και Ειρήνη, έχοντας ενθουσιαστεί από την παράσταση “Τόπο στα νιάτα” είχαν σπεύσει να συγχαρούν τους πρωταγωνιστές. Ο νεαρός πρίγκιπας ήταν δηλωμένος φαν της Αλίκης και όταν μάλιστα τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι αν είχε δει το “Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”, απάντησε “το έχω δει, βεβαίως, βεβαίως”, όπως ακριβώς ο Τσαγανέας στην ταινία.

Ο φακός απαθανατίζει την Αλίκη ντυμένη μαθήτρια να κοιτάζει ντροπαλά και με νάζι το διάδοχο. Λίγες μέρες αργότερα, όταν ο Κωνσταντίνος δήλωσε την επιθυμία του να επισκεφθεί τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας της Αλίκης “Το Κλωτσοσκούφι”, ο Φίνος εστρωσε καινούργιο δρόμο για να μπορεί να περάσει το σπορ αυτοκίνητό.

«Για εκείνη ρισκάρει να χάσει το θρόνο.» γράφει ο ξένος Τύπος. Τί ήταν τελικά; Διαφημιστικό τρικ ή πραγματικό love story;

Μπορεί κανείς να φανταστεί πως τα δύο περιστατικά ήταν αρκετά για την έναρξη μιας απίθανης φημολογίας που βρήκε δρόμο μέχρι τα εξώφυλλα και τις σελίδες περιοδικών του διεθνούς Τύπου, όπως το Oggi και το Paris Match.

“Όπως βλέπουμε, η Αλίκη είναι ένα κορίτσι που θα μπορούσε να κάνει ευτυχισμένα πολλά πεθερικά. Δυστυχώς, πήγε κι έμπλεξε με μια βασιλική κορόνα. Το ειδύλλιο αμέσως καλύφθηκε από μεγάλη μυστικότητα και οι βασιλείς διάλεξαν τη λογικότερη συμπεριφορά σε λεπτές περιπτώσεις, όπως αυτή…. ‘Εκαναν δήθεν ότι δεν ξέρουν τίποτα, περιμένοντας ότι ο Κωνσταντίνος θα ξεπέρναγε γρήγορα την ‘ίστορία’ αυτή. Στο μεταξύ, για να μειώσουν τις συναντήσεις ανάμεσα στους δύο νέους, φόρτωσαν το πρόγραμμα του Κωνσταντίνου με εγκαίνια σε σχολεία, βραβεία σε προσκόπους, με επισκέψεις στα αμερικάνικα θωρηκτά, γεγονότα στα οποία είναι αναγκασμένος να παρίσταται ένας διάδοχος του θρόνου…” γράφει η δημοσιογράφους Neera Fereri στο περιοδικό “Oggi”.
Παρουσίαζαν την Αλίκη και τον Κωνσταντίνο ερωτευμένους, ενώ τη βασίλισσα Φρειδερίκη ιδιαίτερα ενοχλημένη από το ειδύλλιο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είπαν πως τις φήμες τις τροφοδοτούσε η ίδια η Αλίκη, καθώς για εκείνη, το νέο αυτό ειδύλλιο, θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση για διεθνή καριέρα.

Στην Ελλάδα, οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν. Κάποιοι έλεγαν ότι το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι “Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει ένα μυστικό” αναφερόταν στις μυστικές συναντήσεις της Αλίκης και του Κωνσταντίνου σε κάποιο εξοχικό περίπτερο.
“Κουβεντιάζαμε ώρες ατελείωτες. Κάναμε πολύ παρέα, ήταν πολύ τρυφερό παιδί, πολύ πιεσμένος από τη μητέρα του. Μετά τον είχε στείλει τουρνέ για να τον απομακρύνείι από μένα. Θυμάμαι στις Σέρρες. Ο Κωνσταντίνος είχε μία συγκέντρωση. Είχε μαζέψει αξιωματικούς για να τους μιλήσει. Εγώ βγήκα στο μπαλκόνι για να δω τί γίνεται και όλος ο κόσμος που είχε μαζευτεί για τον Κωνσταντίνο, γύρισε και φώναζε “Αλίκη, Αλίκη”. Κατάλαβες, δεν μου χρειαζόταν εμένα πια, είχε πάψει να με γοητεύει. Δεν με ενδιέφερε να γίνω Γκρέις Κέλι της Ελλάδας. Άπαπα, θα έπληττα. Ήμουν Γκρέις χωρίς να πλήττω. Την επόμενη μέρα βγήκε ο Φίνος και δήλωσε στις εφημερίδες :”Αλίκη Βουγιουκλάκη, βασίλισσα της ελληνικής οθόνης.” Φαντάζομαι τα νεύρα της Φρειδερίκης… Είχα νοιώσει τότε βασίλισσα και ότι δεν περιμένω πλέον το πριγκιπόπουλο.” διηγείται στον Νίκο Χατζηνικολάου στην περίφημη τηλεοπτική της συνέντευξη το 1993.

Η Αλίκη με τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο.

Η επόμενη δημόσια συνάντηση με το διάδοχο ήταν τον Ιούνιου του 1962, στην πρεμιέρα της “Οδού Ονείρων” στο θέατρο Μετροπόλιταν. Αξίζει να αναφερθεί πως στην πλατεία ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η Τζίνα Μπαχάουερ, η Τζέιν Φόντα. Όταν κάνει την είσοδό του ο Κωνσταντίνος, κατά το πρωτόκολλο, όλοι σηκώνονται. Εκτός από την Αλίκη, που τον χαιρέτησε καθιστή! Και ξέσπασε…σκάνδαλο! Η Ελένη Βλάχου είχε γράψει “Αποκλείεται η Ακλίκη να μην ξέρει τρόπους καλής συμπεριφοράς. Γιατί δεν σηκώθηκε;” “Toυ είχα θυμώσει. Προσωπικά ζητήματα.” απαντά η Αλίκη.

“Η μητέρα μου μου είχε μιλήσει για όσα συνέβησαν τότε, εγώ οφείλω να αναφερθώ μόνο σε όσα εκείνη είχε δημοσιοποιήσει.” γράφει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ. Αποφεύγει να σχολιάσει τις λιγότερες φωτισμένες πλευρές του φημολογούμενου ειδυλλίου, δίνοντας έμφαση στις παραμυθένιες πλευρές του.
Μια φήμη που δεν υποστηρίζεται από πουθενά και διαψεύδεται από το περιβάλλον της Αλίκης, ήταν πως έμεινε έγκυος στο παιδί του διαδόχου και την υποβάλλουν σε ακούσια άμβλωση.

“Κι εμένα με ήθελε ο βασιλιάς αλλά θα έπρεπε να αφήσω την καριέρα μου και να μπω στη σκιά του. Δεν το θέλησα, προτίμησα να παραμείνω Αλίκη Βουγιουκλάκη.” είπε η ίδια. Και να παντρευτεί τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ- τον ιδανικό συμπρωταγωνιστή της.

1964, Στις πρόβες της ταινίας “Κολόμπ” του Ανούιγ, ξεκίνησε το φλέρτ ανάμεσα στην Αλίκη και τον Παπαμιχαήλ και κατέληξε σε πρόταση γάμου…

“Η Αλίκη και ο Δημήτρης είχαν αποφασίσει να παίξουν μαζί στο θέατρο, σε ένα έργο του Ζαν Ανούιγ με τίτλο “Κολόμπ”. Όταν ανακοινώθηκε στον Τύπο ότι θα ένωναν τις δυνάμεις τους στο σανίδι, πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν και πίστεψαν ότι επρόκειτο για διαφημιστικό κόλπο. ‘Δύο ανταγωνιστές στην ίδια σκηνή’ έγραφε ο ‘Ταχυδρόμος’, ενώ πολλές καλλιτεχνικές στήλες έσπευσαν να διαψεύσουν την είδηση ως αναληθή. ‘Ελα όμως που ήταν αληθινή!” γράφει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ. “Παράλληλα όμως η Αλίκη και ο Δημήτρης κάνουν γυρίσματα για τη νέα ταινία της εταιρείας των Δαμασκού-Μιχαηλίδη, σε σενάριο Αλέκου Σακελλάριου, με τίτλο “Μοντέρνα Σταχτοπούτα”. Κάποια από τα γυρίσματα γίνονται στη Ρώμη και υπάρχει ιδιαίτερη ερωτική ατμόσφαιρα μεταξύ των γονιών μου. Η μητέρα μου πάντα θυμόταν εκείνη την ‘πρώτη φορά’ που αισθάνθηκε ο ένας για τον άλλον ένα φτερούγισμα στην καρδιά: Πήγαμε βόλτα με τον πατέρα σου σε πολλά ερωτικά σοκάκια της Ρώμης. Περπατήσαμε μόνοι μέσα στη νύχτα. Κάποια στιγμή με έσφιξε δυνατά. Κι ύστερα με καληνύχτισε. Τότε κατάλαβα πως και εκείνος με ήθελε αλλά και η δική μου καρδιά είχε πλέον φτερουγίσει γι’αυτόν.”

«Η Αλίκη και ο Δημήτρης κάνουν γυρίσματα για τη νέα ταινία της εταιρείας των Δαμασκού-Μιχαηλίδη, σε σενάριο Αλέκου Σακελλάριου, με τίτλο “Μοντέρνα Σταχτοπούτα”. Κάποια από τα γυρίσματα γίνονται στη Ρώμη και υπάρχει ιδιαίτερη ερωτική ατμόσφαιρα μεταξύ των γονιών μου.» γράφει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ στο βιβλίο του.

Από την ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα

«Πήγαμε βόλτα με τον πατέρα σου σε πολλά ερωτικά σοκάκια της Ρώμης. Περπατήσαμε μόνοι μέσα στη νύχτα. Κάποια στιγμή με έσφιξε δυνατά. Κι ύστερα με καληνύχτισε. Τότε κατάλαβα πως και εκείνος με ήθελε αλλά και η δική μου καρδιά είχε πλέον φτερουγίσει γι’αυτόν.” γράφει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ στο βιβλίο του. Μετά από εκείνη τη νύχτα δεν άργησε να έρθει και ο γάμος του διάσημου ζευγαριού.

Ο γάμος της Αλίκης και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ έγινε πρωτοσέλιδο στα περιοδικά της εποχής.

1965, Ο γάμος της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τελέσθηκε τον Ιανουάριο του ‘65 στους Δελφούς, με έντονη παρουσία του Τύπου.

Στο γάμο τους η Αλίκη αναρωτήθηκε “Ποιά ταινία γυρίζουμε σήμερα;”

Ο γιος τους, στο βιβλίο του “Έχω ένα μυστικό” αν και δεν αμφισβητεί πως στην αρχή της σχέσης των γονιών του υπήρχε αγάπη ανάμεσά τους, “ζωγραφίζει” το πορτρέτο του πατέρα του με ιδιαίτερα μελανά χρώματα. Τον παρουσιάζει ως ιδιαίτερα ανταγωνιστικό απέναντι στην Αλίκη, εκρηκτικό, άδικο, ζηλιάρη με ξεσπάσματα και βάναυσο στο γιο του. Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ θεωρούσε πως “πλήρωνε” το άχτι που είχε ο πατέρας του με την Αλίκη. Αναφέρεται στους ομηρικού καβγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι και πως εκείνος αναγκαζόταν κάθε φορά να μπαίνει στη μέση.
Τον παρουσιάζει, επίσης, ως αρκετά φιλοχρήματο. Την πρώτη χρονιά του γάμου τους η Αλίκη του είχε κάνει δώρο ένα αυτοκίνητο και την επόμενη ένα ακριβό χρυσό ρολόι. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, όμως, που περίμενε να του πάρει σπίτι, της το πέταξε στο πρόσωπο!

4 Ιουνίου 1969 γεννιέται ο Γιάννης Παπαμιχαήλ. “Τώρα που είμαστε τρεις, η ζωή μοιάζει να έχει αλλάξει ρυθμό. Είναι πιο αληθινή, πιο δυνατή, πιο όμορφη από ποτέ, μας αποκαλύπτει την πιο βαθιά σημασία της. Το παιδί μας είναι για εμάς ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου.Τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο απ’αυτό σ’όλο τον κόσμο…” λέει η Αλίκη και ο Δημήτρης με μια φωνή σε ρεπορτάζ για το περιοδικό “Φαντάζιο” (12 Ιουνίου 1969, “Ένα μωρό για την Αλίκη”.)

Η Αλίκη κρατώντας στην αγκαλιά της το νεογέννητο Γιάννη, τον Ιούνιου του 1969.

Μωρό και νέοι γονείς… .“Ένας καβγάς λίγες μέρες μετά τη γέννηση του γιου μας με πείθει ότι ούτε το παιδί δεν μπορεί να σώσει το γάμο μου” λέει η Αλίκη.

Η Αλίκη αγκαλιασμένη με το μονοχογιό της, Γιάννη.

1974, Μετά το χωρισμό της από το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, απομονώνεται στο ησυχαστήριό της στο εξοχικό της στο Θεολόγο.

«Φέρτε μου πίσω την Αλίκη με οποιοδήποτε κόστος.» λέγεται πως είπε ο Φιλοποίμην Φίνος στους συνεργάτες του για την Αλίκη, το 1968. Η σχέση τους… πολυκύμαντη!

1977, Στην κηδεία του Φίνου κλαίει απαρηγόρητη.

Ένας μύθος που καταρρίπτεται μέσα από το βιβλίου του Γιάννη Παπαμιχαήλ, είναι αυτός που ήθελε την Αλίκη σε μεγάλη κόντρα με την Τζένη Καρέζη. Την εποχή του Φίνου υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ τους. Όσο ήταν η Αλίκη στην εταιρεία, δεν ήταν η Τζένη και όταν η Αλίκη επέστρεψε μετά τη συνεργασία της με τους Καραγιάννη Καρατζόπουλο, ήταν η σειρά της Τζένης να αποχωρήσει.

Με την Τζένη Καρέζη ήταν καλές φίλες από το Εθνικό. “Η μία στάθηκε δίπλα στην άλλη. Μπορεί να λέγαμε καμιά φορά στα νεύρα μας κάτι η μία για την άλλη, αλλά μόλις έφτανε κάποιος τρίτος να μου κατηγορήσει την Τζένη, παίρναμε κεφάλια” έλεγε κάποτε η Αλίκη

“Η μία στάθηκε δίπλα στην άλλη. Μπορεί να λέγαμε καμιά φορά στα νεύρα μας κάτι η μία για την άλλη, αλλά μόλις έφτανε κάποιος τρίτος να μου κατηγορήσει την Τζένη, παίρναμε κεφάλια” έλεγε κάποτε η Αλίκη για τη συμμαθήτριά της στη σχολή του Εθνικού.
Η Τζένη Καρέζη μπορούσε να επιβληθεί στη φίλη της και να της πει πράγματα που δεν της άρεσαν:
“Πολύ καλομαθημένο τον έχεις τον Γιάννη. Πρέπει να είσαι πιο αυστηρή, δεν κάνει να τα δίνεις όλα. Δεν βλέπεις πώς έχω εγώ τον Κωνσταντίνο ; Τα ίδια να κάνεις κι εσύ…” της έλεγε και η Αλίκη έσκυβε το κεφάλι. Ενώ αν κάποιος άλλος της έκανε υποδείξεις στην ανατροφή του γιου της, μπορούσε να τον σκοτώσει.

Η Αλίκη με την πολυαγαπημένη της μητέρα ‘Εμυ.

Αλίκη και Γιάννης Παπαμιχαήλ.

Στις σελίδες του βιβλίου του, ο Γιάννης Παπαμιχαήλ έχει μόνο καλά λόγια να πει για τους συντρόφους της μητέρας του. Αναφέρεται στο Νίκο Μομφεράτο, τον Βλάσση Μπονάτσο, το Γιώργο Ηλιάδη-δεύτερο σύζυγό της Αλίκης.

“Στο Γιώργο βρήκα την πατρική στοργή που μου έλειπε. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα περισσότερο να είμαι μαζί του παρά με τον πατέρα μου. Του είχα τυφλή εμπιστοσύνη γιατί λάτρευε τη μητέρα μου και αυτό το έδειχνε και σε μένα.” λέει για εκείνον.

Με το Γιώργο Ηλιάδη το δεύτερο σύζυγό της.“Στο Γιώργο βρήκα την πατρική στοργή που μου έλειπε. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα περισσότερο να είμαι μαζί του παρά με τον πατέρα μου. Του είχα τυφλή εμπιστοσύνη γιατί λάτρευε τη μητέρα μου και αυτό το έδειχνε και σε μένα.” λέει για εκείνον ο γιος της.

Για το Βλάσση Μπονάτσο γράφει:”Ο Βλάσσης είναι ένας χαρούμενος νέος, ευχάριστος και με χιούμορ. Κάνει τη μητέρα μου να γελά και να ξεχνιέται . Έχει κάτι που την ελκύει. Είναι άλλωστε ειλικρινής, άμεσος, ευθύς, τίμιος, χωρίς κόμπλεξ.”

1983, Τη σεζόν της “Εβίτας” χωρίζει από το δεύτερο σύζυγό της κι ερωτεύεται το Βλάσση Μπονάτσο – τον “Τσε Γκεβάρα” της παράστασης.

Εβίτα- Ο μεγαλύτερος θεατρικός της θρίαμβος. Για να πάρει το ρόλο έκανε οντίσιον – καθώς αντίπαλη πρωταγωνίστρια την είχε κακολογήσει στους Άγγλους παραγωγούς. “Όχι μονο τους τραγούδησα, αλλά σήκωσα και τη φούστα μου και τους είπα : ‘Oρίστε τα πόδια της γριάς που σας έλεγαν” έλεγε η Αλίκη!

σεζόν 1983-1984, Βίκτωρ- Βικτώρια , “Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ” τραγουδά η Αλίκη – Βικτώρια.

«Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φιλιππο Πρώτη παράσταση: 7 Noεμβρίου 1986 Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρης Παπαμιχαήλ μαζί στη σκηνή.

1986, Φωτογραφημένη από τον Ντίνο Διαμαντόπουλο για τα’ “Πρόσωπα” του Άρη Δαβαράκη.

1986, Στην Επίδαυρο με τη Νόρα Βαλσάμη. Το ανέβασμα της “Λυσιστράτης” στην Επίδαυρο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία – τουλάχιστον εμπορική.

«Tο τραγούδι της Αλίκης» –

μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης , στίχοι : Λίνα Νικολακοπούλου

Με τον Κώστα Σπυρόπουλο, ωστόσο, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Καθώς ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους ήταν έντονος. Ανεξάρτητα από τις σχέσεις των δύο αντρών, το σίγουρο είναι πως ο Παπαμιχαήλ του αναγνωρίζει το πόσο στάθηκε στη μητέρα του στη δοκιμασία της ασθένειάς της. Όπως και το ότι δεν του συγχώρεσε την ταχύτητα με την οποία προχώρησε στον επόμενό του δεσμό…

«Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά» των Πιερ Μπαριγε & Ζαν – Πιερ Γκρεντι
Για πρώτη φορά η Αλίκη μαζί με τον Κώστα Σπυρόπουλο μαζί στη σκηνή.

«Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά» – η Αλίκη μαζί με ηθοποιούς της παράστασης. Ανάμεσά τους ο Κοσμάς Ζαχάρωφ. η Ελένη Κούρκουλα, Καίτη Λαμπροπούλου.

1990, “Αντιγόνη”- Αναγγέλοντας ότι θα παίξει την “Αντιγόνη” του Σοφοκλή, οι κριτικοί την κατακρεουργούν. Το κοινό, ωστόσο, γεμίζει τα αρχαία θέατρα που παίζει.

Στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τέννεση Ουίλλιαμς – Συμπρωταγωνιστής της Αλίκης ο Κώστας Σπυρόπουλος

Μετά την «Αντιγόνη» η Αλίκη παίρνει τη θεατρική της ρεβάνς ως Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο στο «Γλυκό πουλί της νιότης». Στην πρεμιέρα τη χειροκροτεί θερμά η πρώτη διδάξασα του ρόλου, Μελίνα Μερκούρη.

Στο θέατρο «Αλίκη»

1994, Στην τελευταία παράσταση που ανέβασε, τη “Μελωδία της Ευτυχίας”, η ανταπόκριση του κοινού ήταν τόσο μεγάλη που θύμιζε τις χρυσές μέρες του Φίνου.

Ο γιος της Αλίκης μιλά για το τελευταίο ταξίδι της μητέρας του στη Βοστώνη προκειμένου να κάνει εξετάσεις για την υγεία της. Αναφέρει: “Την ώρα που ανεβαίνουμε τις σκάλες του Μπόινγκ 747 της Ολυμπιακής, η μητέρα μου γυρίζει το κεφάλι και κοιτάζει πίσω της. Σηκώνει το χέρι και χαιρετάει εκείνους που την κοιτάνε. Είναι η πιο χαρακτηριστική στιγμή που πάντα μου έρχεται στον νου: πιασμένοι χέρι χέρι εγώ και εκείνη, καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά, αυτή να χαιρετάει φωτογράφους, δημοσιογράφους και τον απλό κόσμο που έχει μαζευτεί στο αεροδρόμιο για να την αποχαιρετήσει. Κουνάει το χέρι της, όχι με κουράγιο, όπως άλλες φορές, αλλά με την ελπίδα ότι σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα Ελλάδα. Ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο με τα μάτια της καλυμμένα με εκείνα τα σκούρα καφέ στρογγυλά γυαλιά που έχω πάντα δίπλα μου, ανελλιπώς, στο κομοδίνο μου από το 1996. Αυτή η σκηνή δεν μου φεύγει ποτέ από το μυαλό.”

Η Αλίκη έλεγε κάποτε, ότι ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν μήπως πεθάνει σε βαθύτατο γήρας και ο θάνατός της γίνει μονόστηλο. Άδικοι φόβοι. Την Αλίκη, την έκλαψαν τελικά όλοι, ακόμα και οι πιο φανατικοί της εχθροί. Ίσως από τύψεις που δεν αναγνώρισαν την προσφορά του χαμόγελού της στη ζωή τους. Την Αλίκη, την αποχαιρέτησαν με πρωτοσέλιδα, κλάματα μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, απίστευτες σκηνές υστερίας και λαικό παραλήρημα διάρκειας ημερών. Έφυγε τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της. Στις 23 Ιουλίου 1996.

Την Αλίκη Βουγιουκλάκη είχα την τύχη να τη θαυμάσω σε κάποιες θεατρικές της παραστάσεις. Αν και αρκετά μικρή τότε, μαθήτρια του δημοτικού σχολείου, θυμάμαι ακόμα και λεπτομέρειες από τις εμφανίσεις της. Τη λάτρευα και με ιδιαίτερο ενθουσιασμό συνόδευα τη μητέρα μου σε κάθε παράσταση που παρακολουθούσε.

«Shirley Valentine» του Willy Russell – 1989-1990
Σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη

Χειμερινή περίοδος 1989-1990. “Shirley Valentine” γραμμένο από τον Βρετανό συγγραφέα Willy Russel, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη. Ένας ύμνος για τη γυναίκα που αφορά και τα δύο φύλα. Ένας γλυκόπικρος μονόλογος που μέσα από το χιούμορ, τη συγκίνηση, τις εναλλαγές ρόλων και διαθέσεων, κατορθώνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή για σχεδόν δύο ώρες. Μετά το τέλος της παράστασης, σπεύδω να τη δω στο καμαρίνι της. Πανέμορφη, με λάμψη μοναδικής σταρ αλλά συνάμα προσιτή, χαιρετά κι ευχαριστεί τους θαυμαστές της. Και… ξαφνικά κοιτάζει προς το μέρος μου. “’Ελα εδώ γλυκιά μου” μου λέει, γνέφοντάς μου να την πλησιάσω. “Πώς σε λένε” με ρωτά, παίρνοντάς με στην αγκαλιά της. “Μανταλένα” απαντώ συνεσταλμένα. “Ωω! Τί μου θύμισες… Όμορφες εποχές… Ξέρεις… Κι εμένα σε μια ταινία – που αγαπούσα πολύ- με έλεγαν ‘Μανταλένα’!” μου λέει τσιμπώντας με στο μάγουλο.

«Στη Μανταλένα, με αγάπη, Αλίκη»

“Η Αλίκη για πολλά χρόνια θα μας καταδυναστεύει και ρετρό”, είχε προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο ο θεατρικός κριτικός Γιώργος Γεωργουσόπουλος. Η προφητεία του βγήκε αληθινή. Έτσι, η Αλίκη είναι πάντα η “Μανταλένα”, η “Αρχόντισσα”, η “Λίζα”, ο «Πίπης”, το “Κλωτσοσκούφι”. Το παραμύθι του πιο φωτογενούς προσώπου της ελληνικής οθόνης, παραμένει άφθαρτο, με την πατίνα του χρόνου να του προσθέτει όλο και περισσότερη αίγλη.
“Φεύγοντας” η Αλίκη αφήνει τεράστιο ανοιχτό χώρο στο καλλιτεχνικό στερέωμα με αναρίθμητους “αστέρες”. Κανένας όμως μέχρι σήμερα δεν δείχνει πως μπορεί να συγκριθεί σε μέγεθος, διάρκεια, ικανότητα, ταλέντο, λάμψη, μαζί της. Κι εκείνοι που γνωρίζουν καλά τα μυστικά του κόσμου των αστέρων θα πουν με σιγουριά πως : “Αλίκη δεν ξαναγεννιέται”…

Πηγές:

«Έχω ένα μυστικό» , Γιάννης Παπαμιχαήλ – Εκδόσεις Λιβάνη
«Η Αλίκη και …οι άλλοι.»
Ταχυδρόμος 1977 (Συνέντευξη στον Ζάχο Χατζηφωτίου)
Συνέντευξη – mega channel 1992 στον Νίκο Χατζηνικολάου,» Ενώπιος Ενωπίω»
Official Facebook page Aliki Vougiouklaki
Μηχανή του χρόνου
Πρώτο Θέμα
Προσωπικό αρχείο από θεατρικές παραστάσεις στο » Αλίκη»