Άλλο το »κάνω λάθος» και άλλο το »είμαι λάθος»

00:51 27/8/2012 - Πηγή: Aixmi

Για ποιά Ελλάδα θρηνούμε σήμερα ;

Στο στόχαστρο ο αντιαισθητικός ελληναρισμός. Τα καγιέν, τα αυθαίρετα, τα μπουζούκια , οι αγαπούλες και όλα τα σύμβολα του χυδαίου τρόπου ζωής που έφθασε στο απόγειο του, μέσα από μια κουλτούρα δήθεν εκδημοκρατισμού .

Θρηνούμε για την Ελλάδα της απρόσκοπτης ευμάρειας , του ατομικού ευδαιμονισμού . Θρηνούμε την απωθητική εικόνα

που παρουσίασε τμήμα της κοινωνίας μας, όταν το να ξοδεύεις και να επιδεικνύεις ήταν ισοδύναμο με το να υπάρχεις. Όταν η φοροδιαφυγή ήταν μαγκιά.

Η γενίκευση  αυτής της απωθητικής εικόνας, όμως, είναι καταχρηστική και άδικη. Άλλο κάνω λάθος και άλλο είμαι λάθος. Θρηνούμε την Ελλάδα που έκανε λάθος, όχι την Ελλάδα που είναι λάθος.

Στο σημείο που είμαστε προέχει να αντέξουμε να δούμε την εικόνα της νέας μας πραγματικότητας κατάματα και να ζήσουμε με τα νέα δεδομένα, αγωνιζόμενοι να την αντιμετωπίσουμε , θεμελιώνοντας νέα τάξη πραγμάτων.

Άλλο, όμως, η άρθρωση κριτικού και αποστασιοποιημένου συναισθηματικά λόγου και άλλο οι εμπαθείς μαζικού τύπου ενοχοποιήσεις , όπως αυτές εξακολουθούν να κυκλοφορούν ολόγυρα , ακόμα και σε μορφή βιβλίων με περισσή αλαζονεία. Σε τι βοηθά όλη αυτή η καταγγελτική ρητορεία , από ανθρώπους γέννημα θρέμμα του πολιτικού συστήματος που μας έφερε μέχρι εδώ, στον σημερινό μας αγώνα να μην ενδώσουμε στην έσχατη καταστροφή ;

Όπως δεν έχει θέση στην σκέψη μας το »φταίνε πάντα και μόνο οι άλλοι’,’ έτσι δεν έχει θέση και η μαζική αυτοϋπονόμευση. Κάναμε λάθη , δεν είμαστε λάθη.

Το να είσαι Έλληνας σήμερα , σημαίνει να ζεις μια ζωή που όλο και περισσότερο μοιάζει με μια περιπέτεια, με αβέβαιο τέλος. Από τη μια στιγμή στην άλλη χάνονται όλες οι βεβαιότητες μιας ζωής . Καμιά προστασία από το φόβο και την ανασφάλεια για το αύριο. Το να είσαι Έλληνας σήμερα σημαίνει πως ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Και πως κάποιοι από εμάς θα βγουν στην απέξω και μάλιστα με το στίγμα του απαξιωμένου. Το να είσαι Έλληνας σήμερα σημαίνει να ζεις μέσα στο φόβο και, μάλιστα, βουβά και να σου ροκανίζουν από πάνω και την αυτοεκτίμησή σου.

Μια σταγόνα όραμα, μια σταγόνα εμπιστοσύνης που οι ιθύνοντες θα εμπνεύσουν , θα μας έδινε νέα πνοή . Μια νέα κατεύθυνση , προς μια νέα τάξη πραγμάτων . Αξιοκρατία , πειθαρχία , νέα υλικά.

Η συνεχιζόμενη ενοχοποίηση είναι ένας επιπλέον επιβαρυντικός μηχανισμός. Το » μη μιλάς φταις, μαζί τα φάγαμε’, τώρα θα πληρώσεις»,  όχι απλά δεν βοηθά αλλά δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες ώστε αδρανείς και ακυρωμένοι να βυθιστούμε στο πένθος του επικείμενου θανάτου μας.

Έτσι, όμως, χάνει η ζωή τα δίκια της και κερδίζει μονάχα ο τρόμος.

Η αίσθηση πως τα χαρτιά στην τράπουλα είναι σημαδεμένα μας τραβά δύναμη από το μεδούλι μας , όσο έχει αφήσει στην ησυχία του η ροκανισμένη μας αυτοεκτίμηση.

Μια σταγόνα όραμα, μια μικρή  έμπρακτη ένδειξη πως ανατέλλει μια καινούργια τάξη πραγμάτων , θα έφερνε μια ελπίδα σε νέα βάση και θα μας έδινε δύναμη αντοχής στο σκληρό μας σήμερα. Ένα κομμάτι ουρανού, έν