Αν δεν αλλάξουμε εκ βάθρων δεν θα υπάρξει ελπίδα…

02:21 7/6/2012 - Πηγή: Aixmi

Ακούω καθημερινά αναλύσεις και διαπιστώσεις ότι η άνοδος κάποιων κομμάτων στην Ελλάδα έχει να κάνει με την αναζήτηση ελπίδας των ψηφοφόρων. Ελπίδας, όμως, για ποιο ακριβώς πράγμα; Σύμφωνα με τις εξαγγελίες τους, για την επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση! Λες και αυτή ήταν ο παράδεισος που εξασφάλιζε την οικονομική και κοινωνική ευημερία όλων μας!

Σε μια εποχή όπου η παραοικονομία και ο υπερκαταναλωτισμός ήταν το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης και που φαίνεται ότι η πλειοψηφία δεν θέλει να χάσει. Και το παλεύει ακόμα καλά

και ανθίσταται όσο μπορεί, αφού ακόμα κυκλοφορεί αρκετό μαύρο χρήμα. Γιατί αλλιώς πως εξηγείται ότι ο παπάς συνεχίζει να παίρνει μπαχτσίσι για να ακουστεί καλύτερα η προσευχή του, ο γιατρός φακελάκι για να πετύχει η εγχείρηση και ο καθηγητής του Γυμνασίου από 20 έως 60 ευρώ την ώρα για το ιδιαίτερο -για να πει, αυτή τη φορά, καλύτερα το μάθημα και τις τεχνικές της έκθεσης στο μαθητή του;

Βεβαίως, η ταρίφα όλων αυτών ήταν πολύ υψηλότερη ένα χρόνο πριν και τώρα διαμαρτύρονται επειδή μειώθηκαν τα αφορολόγητα εισοδήματά τους, άρα συμπαραστέκονται σε όσους άνεργους έχουν ανάγκη να πιστέψουν στην επιστροφή στην περασμένη εποχή.

Δύο φιλικές μου οικογένειες μου δήλωναν χτες ανακουφισμένες που επιτέλους τα βλαστάρια τους έδωσαν φέτος πανελλήνιες και σταμάτησαν να πληρώνουν η μία 650 ευρώ το μήνα για ιδιαίτερα μαθήματα και η άλλη 900!!!

Ως πότε αυτή η κοινωνία θα ανέχεται ο καθηγητής του Γυμνασίου/Λυκείου που πληρώνεται από το δημόσιο, εξασφαλίζοντας ένα σταθερό εισόδημα, μια σύνταξη και μια πελατεία, να φτιάχνει απίστευτη περιουσία και να κυκλοφορεί με υπερπολυτελές αυτοκίνητο; Δεν πρέπει να απαιτήσουμε να παραιτηθεί αμέσως και να πάρει τη θέση του κάποιος άλλος άνεργος; Που είναι η αλληλεγγύη της κοινωνίας όταν τέτοιες συμπεριφορές τις έχουν άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι στην Αριστερά είτε ως μέλη είτε ως ψηφοφόροι;

Για τη Δημοκρατική Αριστερά και για να υπάρξει ελπίδα, ταυτόχρονα με την προσπάθεια που πρέπει να γίνει για τη σταδιακή αποδέσμευση από τους επαχθείς και δυσμενείς όρους και ρυθμίσεις του Μνημονίου, πρέπει να υπάρξουν στο εσωτερικό της χώρας μας οι αναγκαίες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές είναι που θα αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας μακριά από το προηγούμενο μοντέλο που μας έφερε μέχρι εδώ και μας κρατάει ακόμα χωρίς ελπίδα.

*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.