Ανεκτίμητο: Έπεσε πάνω στις σφαίρες για να σώσει το κορίτσι του

00:47 19/11/2015 - Πηγή: Aixmi

Ο Σίμων ο Κυρηναίος ήταν ένας πραγματικός άντρας. Ένας άγνωστος αγρότης. Ένας έντιμος βιοπαλαιστής. Αλήθεια πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο γνωρίζετε τη συγκλονιστική ιστορία της ζωής του;

Ο Σίμων επιστρέφοντας κατάκοπος από τη δουλειά στο σπίτι του, εκείνο το απόγευμα, αντίκρισε έναν άνθρωπο που οι Ρωμαίοι είχαν δείρει και ταπεινώσει. Τον είχαν φορτώσει με έναν ασήκωτο ξύλινο σταυρό που τον λύγιζε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός και ανέβαινε τον Γολγοθά. Ο Σίμων δεν

τον ήξερε. Όταν ο Σίμων είδε τον Ιησού να σωριάζεται στο χώμα, έτρεξε και πήρε αυτός τον σταυρό. Και τον κουβάλησε μέχρι την κορυφή του Γολγοθά. Δεν επεδίωκε τα μπράβο κανενός. Δεν ζητούσε ανταμοιβή. Απλώς βοήθησε έναν συνανθρωπό του.

Στον απόηχο της φρίκης της πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι, μπορούμε να διαβάσουμε με λίγο περισσότερη ψυχραιμία γιά τον Γάλλο «Σίμωνα». Ο 26χρονος Γάλλος, ο οποίος πέθανε για να σώσει τη φίλη του. Ο Λουντοβίκ Μπουμπάς το μοιραίο βράδυ του μακελειού γιόρταζε τα γενέθλια της φίλης του, μαζί με την παρέα τους. Την ώρα της εισβολής των ενόπλων τζιχαντιστών έβαλε το σώμα του μπροστά στις σφαίρες γιά να σώσει τις κοπέλες. Η αυτοθυσία του δεν ήταν μάταιη. Έσωσε τη φίλη του, όχι όμως και τα άλλα δύο κορίτσια της παρέας. Αυτός ο άντρας, ήταν ένας πραγματικός ήρωας.

Βαδίζοντας «στα χνάρια» του Σίμωνα του Κυρηναίου «σήκωσε το δικό του σταυρό» και έδωσε τη ζωή του για έναν άλλον άνθρωπο. Τα λόγια της φίλης του στις γαλλικές εφημερίδες, ήταν ένα αόρατο περιστέρι που φτερούγισε στις ψυχές όλων μας: «Ο Λούντο αγαπούσε τους ανθρώπους. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος»…

Σήμερα άνθρωποι «σταυρώνονται» καθημερινά και ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Χιλιάδες χρόνια μετά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι σαν τον Σίμωνα που βοηθάνε γιατί έτσι θέλουν. Φυσικά και δεν τους γνωρίζουμε. Δεν μιλάνε γι αυτούς τα Μέσα Ενημέρωσης. Δεν τους παρασημοφορεί το κράτος. Δεν αμείβονται γιά τις πράξεις τους. Περνάνε απαρατήρητοι δίπλα μας. Αθόρυβα.

Και μόνο ένα άηχο δάκρυ στο χώμα που τους σκεπάζει – όπως τον Λουντοβίκ – μπορεί να κάνει να ανθίσει ένα λουλουδάκι ελπίδας.