Ανήκομεν εις την Δύσιν κύριε Καραμανλή. Ελπίζω να το θυμάστε ακόμα….

15:48 28/6/2015 - Πηγή: Aixmi

Λες, δεν μπορεί! Θα έρθουν οι ανεύθυνοι του λαικισμού στην εξουσία, θα αποδειχθεί πως όσα έλεγαν ήταν ένα μάτσο λόγια του αέρα και θα προσγειωθεί επιτέλους αυτή η χώρα στην γη του ρεαλισμού. Όχι τίποτα άλλο.

Μήπως και συνεννοηθούμε μεταξύ μας και αρχίσουμε να ξαναστήνουμε την χώρα στα πόδια της. Αλλά μπα. Η διάψευση ήρθε με παταγώδη τρόπο, τα παχιά τα λόγια έχασαν καμια πενηνταριά κιλά και απέκτησαν όψη καρκινοπαθούς σε τελικό στάδιο και ένα μεγάλο μέρος του λαού ακόμα εκεί. Κολλημένο με τα γιαταγάνια, τα Κούγκια, τα γιουρούσια και τις παρόλες της σειράς. Εν όψει πάντα ενός δημοκρατικού

δημοψηφίσματος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης σε μια δημοκρατία γενικευμένου δημοκρατικού μπάχαλου.

Οι ώρες είναι κρίσιμες για την χώρα μας. Δεν είναι θέμα πια ευρώ ή δραχμής. Το παιχνιδάκι αυτό ήταν καλό για τους μεταξύ μας διαξιφισμούς και τις διαδικτυακές μας κόντρες , εκτόνωνε τα οπαδικά αισθήματα του καθενός και χάριζε ενίοτε και γέλιο. Μια ηλίθια συζήτηση που γινόταν απλά για να χτιστούν καριέρες, για να έρθουν στο προσκήνιο πολιτικοί σκιτζήδες και να δηλώσουν κάποιοι την θλιβερή τους παρουσία.

Τυχοδιώκτες, αρχολίπαροι, δημοπίθηκοι και σπουδαρχίδες, χωρίς κανένα βάθος σκέψης, τροπαιούχοι του άδειου λόγου, κατά τον Παλαμά, αναδείχτηκαν ελέω κρίσης και κυκλοφορούν σήμερα ανάμεσά μας με την ιδιότητα του εθνοσωτήρα. «Στην γη που πιάνει και προκόβει ο σπόρος κάθε λογής τζουτζέδων και πιερόττων…» πουλούν εθνοσωτηριλίκι έναντι αδράς αμοιβής και με προκαταβολές που τους εξασφαλίζουν αναγνώριση και φήμη.

Για να μπορεί μια Ζωή να περιφέρει το κούφιο του οικογενειακού τζακιού της ανάμεσα στα ντουβάρια (έμψυχα και άψυχα) ενός «νεκρού» Κοινοβουλίου, για να φαντασιώνεται μια κάποια τυχαία και γραφική Ραχήλ πως η αιρετότητα αρκεί για να καλύψει τη γύμνια και τη ρηχότητα ενός αλαλάζοντος κυμβάλου και για να επιτρέπεται στον κάθε πολιτικό σαρδανάπαλο να αγορεύει στους άμβωνες των επιτροπών για το επαχθές του χρέους και την ίδια στιγμή να διορίζει την μεγαλοκοπέλα του Γ.Γ σε κάποιο υπουργείο. Παρακμή!

Μην έχουμε αυταπάτες. Το πραγματικό δίλημμα των καιρών είναι τελείως διαφορετικό και έχει να κάνει με την Ελλάδα που επιλέγουμε να ζήσουμε. Από την μία βρίσκεται η «μικρά και πτωχή πλήν τιμία Ελλάς» του περιθωρίου,της διεθνούς απομόνωσης και της δημιουργικής ασάφειας και από την άλλη η «Μεγάλη Ελλάδα» της εξωστρέφειας, της παραγωγής και της δημιουργίας. Η Ελλάδα του «ανήκομεν εις τους Έλληνες» που αποτέλεσε τον εναρκτήριο λόγο της άλωσης του κράτους και των κοινωνικών θεσμών από πελάτες και κρατικοδίαιτες ομάδες συμφερόντων και η Ελλάδα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» που έθεσε τον ορίζοντα της δημιουργικής αναγέννησης του έθνους.

Η Ελλάδα παρίας της Ευρώπης που ψάχνει κάθε τόσο νέους διεθνείς συμπαραστάτες προκειμένου να χρηματοδοτήσει τα διαχρονικά και μόνιμα ελλείμματά της και η Ελλάδα που μπορεί συντεταγμένα να ξαναμπεί στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας και να ξανακλέψει τις εντυπώσεις. Όχι με αρθράκια σε ξένες εφημερίδες, με διαδηλωσούλες για εθνική αξιοπρέπεια και λογάκια του αέρα. Αλλά με έργα, βελτίωση των υποδομών της, επιβράβευση της αριστείας, έρευνα και καινοτομία, παρουσία σε όλες τις επιστημονικές ελιτ της οικουμένης, παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, μετατροπή της χώρας σε πανεπιστημιακό, ιατρικό και ερευνητικό κέντρο της ΝΑ Ευρώπης . Το δίλημμα ξεκάθαρο πλέον.

Από την μια η Ελλάδα των ανεπάγγελτων, των άεργων και των βολεμένων και στην αντίπερα όχθη η Ελλάδα της εργασίας (στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), της έρευνας, της καινοτομίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Αν επιτραπεί στην πρώτη Ελλάδα να επικρατήσει ολοσχερώς και να επιβάλλει την κοινωνική και πολιτική επικυριαρχία της στο παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας θα πορευτούμε για πολλά χρόνια ακόμα με τους μαυραγορίτες της Μεταπολίτευσης, τα κλειστά επαγγέλματα, τις ολιγάριθμες ομάδες συμφερόντων, τις συντεχνίες στα Πανεπιστήμια και τα Νοσοκομεία και τους τζαμπατζήδες και λαθρεπιβάτες του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Το ξαναέγραψα πριν από μήνες,με όποιο βάρος και αν έχει η άποψη ενός «μικρού». Ότι ο Καραμανλής, με όλα τα ελαττώματα, τις ευθύνες και τις αστοχίες της διακυβέρνησής του, αποτελεί τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί, υπό τις παρούσες συνθήκες γενικευμένης κρίσης και συνολικής απαξίωσης του αντιπολιτευτικού λόγου , να συσπειρώσει μεγάλες μάζες του πληθυσμού, να κινητοποιήσει τις υγιείς κοινωνικές δυνάμεις, να διατρανώσει την ευρωπαική προοπτική της χώρας και να ξεκινήσει για το κοινό ευρωπαικό μας μέλλον.

Ένας νέος Εθνικός Συναγερμός που θα βάλει ένα τέρμα στο λαικίστικο κρεσέντο της τελευταίας πενταετίας, που θα απεγκλωβίσει τον πολιτικό λόγο απο την εμμονική προσήλωση σε επαχθή Μνημόνια και θα θέσει τις βάσεις για την παραγωγική αναγέννηση του έθνους και την πραγματική ανάκτηση της περηφάνειας του. Γιατί περηφάνεια δεν είναι να λες μόνο τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι αλλά να έχεις και τα κάκαλα να λες όχι εκεί όπου ο όχλος φωνάζει ναι. Και το αντίστροφο.. Ας αναλάβει, λοιπον, ο κάθενας τις ευθύνες του απέναντι στους επερχόμενους γιατί εμείς τα φάγαμε τα μισά ψωμιά μας. Μην γαμήσουμε την χώρα και την προοπτική της για ένα μισό καρβέλι ψωμί που μας έχει απομείνει ακόμα…

«Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν….»