Ανθρωπομορφισμός

02:34 16/1/2013 - Πηγή: Aixmi

Η ελληνική μυθολογία έχει μια μαγική έλξη. Τελικά, πρέπει να είναι από τους ισχυρότερους συνεκτικούς κρίκους που έχουμε. Κάθε παιδάκι στην Ελλάδα έχει κάποτε λάβει ως δώρο ένα βιβλίο μυθολογίας με ωραίες εικονογραφήσεις. Έτσι, περνούν οι μύθοι μας και η ταυτότητά μας από τη μια γενιά στην επόμενη. Παλιότερα, που δεν θα είχαν την ευκολία να δώσουν βιβλία, θα τα έλεγαν οι πατεράδες και οι γιαγιάδες.

Οι Θεοί των Ελλήνων έπαιρναν ανθρώπινη μορφή πολύ συχνά για να κάνουν το κέφι τους, να παρεμβαίνουν στα των θνητών, να κάνουν

παιδιά μαζί τους, να τους προστατεύουν. Οι άνθρωποι το γνώριζαν και ήταν πάντα προσεχτικοί με τους αγνώστους, με τους ζητιάνους, με τους ξένους από άλλα μέρη. Όλο και κάποιος από όλους αυτούς μπορεί να ήταν κανένας Θεός ή καμιά Θεά… Μπορείς να είσαι και σίγουρος; Αν ήσουν ασεβής απέναντι στον άγνωστο που συναντούσες, μπορεί να γνώριζες την μήνι του Θεού ή της Θεάς που είχε παρουσιαστεί μπροστά σου με ανθρώπινη μορφή. Ρίσκο η ύβρις.

Εμείς πώς ξέρουμε ποιον έχουμε απέναντί μας κάθε φορά που συναντούμε έναν άγνωστο ή κάποιον που το χαμόγελό του μας είναι παράξενα τόσο οικείο και τόσο μειλίχιο καμιά φορά; Πώς ξέρουμε ότι αυτός που τόσο περίεργα έχει εμφανιστεί στο δρόμο μας και που όλα μοιάζουν σα να θέλουν να σου πουν κάτι, δεν είναι άλλος ένας ή μία που θέλει να μας «κλείσει το μάτι» και να μας προϊδεάσει για κάτι; Πώς ξέρουμε ότι δεν είναι άλλος ένας Θεός ή μία Θεά που είναι εκεί και τότε, για να μας βοηθήσει, να μας υποδείξει το σωστό ή για να μας δοκιμάσει; Πώς είμαστε, πολλές φορές, τόσο σίγουροι ότι τα ξέρουμε όλα και μπορούμε να κρίνουμε τον απέναντί μας; Πώς παίρνουμε πρωτοβουλίες και για τους άλλους; Πώς αποφασίζουμε τι βλέμμα θα έχουμε με κάποιον που μόλις έχουμε συναντήσει;

Αν οι Θεοί γίνονται άνθρωποι ενίοτε, οι άνθρωποι πότε γίνονται «Θεοί»;

Ποιοί είναι όλοι αυτοί που συναντάς στο δρόμο σου κάθε μέρα τελικά; Πόσο κοντά είμαστε στην ύβρι κάθε μέρα και κάθε ώρα; Πόσες φορές είναι που δεν έχουμε χαμογελάσει και πόσες φορές είναι που έχουμε αρνηθεί το βλέμμα μας σε κάποιον που κάνουμε ότι δεν υπάρχει, ενώ περπατά δίπλα μας;

Πόσοι μας έχουν αρνηθεί το χαμόγελό τους, πόσοι μας έχουν αρνηθεί το βλέμμα τους και πόσοι έχουν προσποιηθεί ότι δεν υπάρχουμε δίπλα τους;

Πόσες φορές υπήρξαμε «απλοί» άνθρωποι, ενώ έπρεπε να ήμασταν «άλλοι» Θεοί;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ρωτήσαμε, θελήσαμε να μάθουμε ποιος είναι αυτός ο παράξενος «ταξιδιώτης» της πόλης μας που στέκεται σε μια γωνιά στη γειτονιά μας;

Ποιος είναι αυτός ο «συγκάτοικός» μας στη φωτογραφία που διαβάζει απορροφημένος το βιβλίο του λίγο πριν κοιμηθεί έξω από τα θέατρα; Έχει μια ταμπελίτσα μπροστά από το «σπιτικό» του: «Καλό σαββατοκύριακο».

Τον ενοχλεί το βουητό της αδρεναλίνης που έχουν οι θεατές πριν από την παράσταση;

Και γιατί διαβάζει τη βιογραφία του Περικλή;

«Η τραγωδία της Ελλάδας δεν βρίσκεται στην καταστροφή ενός μεγάλου Πολιτισμού αλλά στην απώλεια ενός μεγάλου οράματος. Είναι λάθος να λέμε ότι οι Έλληνες εξανθρώπισαν τους Θεούς. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι Θεοί εξανθρώπισαν τους Έλληνες».

Χένρι Μίλερ, «Ο Κολοσσός του Μαρουσιού και Πρώτες εντυπώσεις από την Ελλάδα»,

εκδόσεις Μεταίχμιο, 2004, σε μετάφραση Ιωάννας Καρατζαφέρη.

Λίγα λόγια για τη φωτογραφία:

Κέντρο της Αθήνας. Σάββατο βράδυ, 12 Ιανουαρίου 2013. Κοσμοσυρροή μπροστά στο θέατρο στη γωνία της Βουκουρεστίου. Ο κύριος έξω από το θέατρο διαβάζει λίγο πριν κοιμηθεί: «Περικλής, Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός», Συγγραφέας: Μπέκου Αγγελική, εκδόσεις Βολονάκη, Σειρά: «Επιφανείς Προσωπικότητες της Αρχαίας Ελλάδας».
Όταν τέλειωσε η παράσταση, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο αναγνώστης είχε ήδη κοιμηθεί και είχε ακουμπήσει το βιβλίο στο «κομοδίνο» δίπλα του, μπροστά στο πεζουλάκι της βιτρίνας.

Υ.Γ. Χρωμάτισα τα υπόλοιπα πρόσωπα, όσων περίμεναν μπροστά στην είσοδο του θεάτρου, για να μην έχουμε διαδικτυακά «καρφώματα» ή παράπονα. Ο αναγνώστης καλύπτει το πρόσωπό του με το βιβλίο.