Άρης Τερζόπουλος: Η ζωή είναι μία Black Mamba

10:50 7/11/2016 - Πηγή: Aixmi

Πρώτη συνάντηση στο γραφείο του… Σ’ ένα παλιό, καλοδιατηρημένο κτίριο κοντά στο Σύνταγμα. Καθώς ανεβαίνω τα σκαλοπάτια για να πάω στον πρώτο όροφο, σκέφτομαι πως έχω πολύ καιρό να βρεθώ στην καρδιά της Αθήνας. Σ’ ένα πραγματικά όμορφο σημείο, όλο ζωή… Ένας ήχος από το κινητό μου…Βλέπω μήνυμά του ότι έμπλεξε στην κίνηση, αλλά δεν θα καθυστερήσει – σε δυο-τρία λεπτά θα είναι εκεί. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στον εξωτερικό χώρο του γραφείου και πριν προλάβω

να καθίσω, ακούω βήματα στις σκάλες. Το πρώτο που διακρίνω είναι ένα χακί καπελάκι τζόκει, γυαλιά ray-ban και σταδιακά αποκαλύπτεται η φιγούρα του, μέσα από το μπεζ παντελόνι, το λευκό πουκάμισο με τα γυρισμένα μανίκια και τα λευκά αθλητικά που φοράει.

Άρης Τερζόπουλος

Κατευθύνεται χαμογελαστός προς το μέρος μου. “Γεια σου Μανταλένα”, μου λέει, χαιρετώντας με εγκάρδια. Με οδηγεί στο γραφείο του. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στους επιβλητικούς πίνακες που κοσμούν τους τοίχους. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω, μου εξηγεί πως του αρέσει η τέχνη και πως εκείνος τους ζωγράφισε.

Η πρωτότοκη κόρη του Άρη Τερζόπουλου, Αφροδίτη, ζωγραφισμένη από τον ίδιο.

…και η μικρή του κόρη, Δέσποινα

Καθόμαστε κι αρχίζουμε να συζητάμε. Ρωτάει για εμένα, για το background μου και παράλληλα μου μιλάει για εκείνον. Η ώρα κυλά χωρίς να το καταλάβω… Κάποια στιγμή, τον βλέπω να ψάχνει κάτι στην τσάντα του και να βγάζει ένα φάκελο…

“Σου έφερα να διαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου μου. Αν θέλεις…” μου λέει, δείχνοντάς μου λίγες σελίδες. “Μα φυσικά! Τίτλος;” τον ρωτάω. “Black Mamba” μου απαντά. “Βlack Mamba;” επαναλαμβάνω με έκπληξη. Και μου απαντά με αυτό που είναι και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου… “Eίναι ένα είδος κόμπρας που ζει στην Αφρική, που θεωρείται το πιο γρήγορο φίδι και το δάγκωμά του είναι πολύ δηλητηριώδες και συνήθως θανατηφόρο. Αν σε δαγκώσει μια Black Mamba δεν έχεις αντίδοτο. Πεθαίνεις συνήθως σε είκοσι λεπτά ή παθαίνεις μεγάλη ζημιά. Αν έχεις αντίδοτο, απλά επιζείς. Αν όμως γίνεις γητευτής φιδιών, τότε μπορείς να κάνεις την Black Mamba να λικνίζεται στην μελωδία που παίζεις εσύ.”

Η Black Mamba είναι ένα είδος κόμπρας που ζει στην Αφρική, που θεωρείται το πιο γρήγορο φίδι και το δάγκωμά του είναι πολύ δηλητηριώδες και συνήθως θανατηφόρο.

Απορίες για το “Βlack Mamba” του Άρη Τερζόπουλου, αρχίζουν να κάνουν παρέλαση στο μυαλό μου. Τί πραγματεύεται το βιβλίο, γιατί αποφάσισε να του δώσει αυτόν τον τίτλο, ποιό ήταν το κίνητρό του να το γράψει, πόσος καιρός χρειάστηκε για να το ολοκληρώσει… Κι εκείνος μαντεύοντας τις σκέψεις μου, μου λέει:“Περίμενε να το διαβάσεις και τότε με ρωτάς ό,τι θέλεις…”

Λίγο καιρό αργότερα, μου στέλνει ένα συλλεκτικό αντίτυπο και ξεκινάω την ανάγνωση… Ή καλύτερα, το αναπάντεχο “ταξίδι”. Ένα “ταξίδι” που δεν είχα ιδέα πού θα με οδηγούσε…

Συλλεκτικό αντίτυπο του βιβλίου του Άρη Τερζόπουλου «Black Mamba».

Τον Άρη Τερζόπουλο έχω την τύχη να γνωρίζω μέσα από τη συνεργασία μας στο θρυλικό KLIK, για το οποίο αρθρογραφώ. Χαμηλών τόνων, με απίστευτη πραότητα, ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, διορατικός, προσιτός, αφοπλιστικά ειλικρινής… ‘Ενας άνθρωπος από τον οποίο μπορεί κάποιος να διδαχθεί πολλά…

Ο Άρης Τερζόπουλος.

Το “Βlack Μamba” θα έλεγα πως είναι ένας οδηγός ζωής, καθώς δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που είχα σε αρκετές περιόδους της ζωής μου. Διαβάζοντάς το, έχω περισσότερο την αίσθηση πως παρακολουθώ μια συναρπαστική ταινία, παρά ότι διαβάζω ένα βιβλίο. Είναι άλλωστε, τόσο έντονη η ενέργειά του και τόσο μοναδικός ο τρόπος που διοχετεύεται στον αναγνώστη. Σαν να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένα ανώτερο ον, που είναι “εκεί” για να δώσει μαθήματα γνώσεων αλλά και σοφίας…

Η δική μου περιγραφή είναι μόνο μια μικρή, απειροελάχιστη γεύση από αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει όταν ξεκινάς να “ταξιδεύεις” μέσα σ’αυτό.

Βόλτα στη θάλασσα μαζί με την κόρη του Δέσποινα.

Κεντρικοί ήρωες είναι ο είναι ο γοητευτικός Πωλ και η όμορφη Λένα. Τους ενώνει η προοπτική συγγραφής ενός βιβλίου.

Η περιπέτειά τους ξεκινά στον “ομφαλό της Γης”- στους Δελφούς. Στο μέρος που – κατά τη Μυθολογία- συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε από τα άκρα του σύμπαντος ο Δίας. Τον έναν από την Ανατολή και τον άλλον από τη Δύση, για να βρεθεί το κέντρο του κόσμου.

Οι Δελφοί– στη ΝΔ. πλευρά του Παρνασσού- υπήρξαν κατά την αρχαιότητα ένα σημαντικότατο πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο, σύμβολο της ενότητας του αρχαίου ελληνισμού επί πολλούς αιώνες, και απετέλεσαν την έδρα του περίφημου Μαντείου του Απόλλωνος.
Είναι γνωστοί ως ο «ομφαλός της Γης».

Δίας και αετός.

Στους Δελφούς, λοιπόν, οι ήρωες βιώνουν κάτι το συγκλονιστικό. “Καθώς το φεγγάρι από την πανσέληνο εκείνης της νύχτας, είχε φτάσει σε γωνία περίπου 45 μοιρών, με το έδαφος, ένιωσε τον ήχο. Δεν τον άκουσε. Τον ένιωσε.” Είναι η “Δόνηση”. Τί είναι, άραγε, αυτή η εμπειρία και πώς μπορεί κάποιος να τη βιώσει; Μόνο όποιος διαβάσει προσεκτικά κάθε σελίδα του “Black Mamba” θα μπορέσει να καταλάβει.

Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες σελίδες για τις εντυπώσεις μου από αυτό βιβλίο. Επέλεξα, τελικά, να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το “Black Mamba”... Eίναι, ίσως, ο καλύτερος τρόπος να δώσω μια μικρή γεύση από το μαγικό “ταξίδι” που με συνεπήρε και με μαγνήτισε…

Ας δούμε, λοιπόν, τί γράφει ο συγγραφέας για…

…τους αριθμούς…

“Οι αριθμοί… Οι αριθμοί… Το μυστικό κρύβεται τους αριθμούς. Στο Ένα που είναι συγχρόνως και το Άπειρον. Και ο Πωλ κατάλαβε πως γι’αυτήν την τεράστια ενέργεια που γεμίζει το σύμπαν, τα αδύνατα είναι δυνατά. Όλα γίνονται Ένα. Και το Ένα γίνεται Όλα…”

…το “παρελθόν”…

“Ο Πωλ δεν είχε καμία αμφιβολία. Αυτό που λάμβανε ήταν κάτι σαν εγκεφαλικό email που ερχόταν από το παρελθόν. Και τότε για πρώτη φορά κατάλαβε, ότι το βιβλίο που σκόπευε να γράψει με τη Λένα για τους αρχαίους πολιτισμούς και τις αρχαίες πηγές ενέργειας, δεν ήταν μια τυχαία επιλογή. Δεν ήταν καν μια επιλογή δική του…”

Η Αρχαία Αθήνα.

…τη “Δόνηση”…

“Η Ελλάδα δεν ήταν το μόνο μέρος. (…) Και όπου κι αν πήγαινε, συναντούσε τη Δόνηση.”

“Η Δόνηση ό,τι κι αν ήταν αυτό που την προκαλούσε, επέτρεπε σε αυτούς που την είχαν δεχτεί, να αποκτήσουν, ιδιαίτερα εντυπωσιακές, διανοητικές και ψυχικές ικανότητες.”

…άλλους κόσμους…

“Το σώμα του και το μυαλό του ζούσαν εδώ, σ’άυτόν τον κόσμο των τριών διαστάσεων και των πέντε αισθήσεων, αλλά το πνεύμα του άρχισε να ανέρχεται σε σφαίρες άλλες, που δεν άνηκαν σ’αυτό το σύμπαν, ξεπερνώντας τις εσχατιές του διαστήματος και μπαίνοντας σε άλλους κόσμους.

…εκείνους που άλλαξαν τη μοίρα της ανθρωπότητας…

“Η μοίρα της ανθρωπότητας, δεν άλλαξε, παρά μόνο χάρη σε πέντε-δέκα βιβλία. Από ποιούς γράφτηκαν αυτά τα βιβλία; Aπό το χέρι της Ύλης που τα έγραψε; Από τη διαδικασία της Νόησης που τα επεξεργάστηκε; Ή από την ενέργεια του αιώνιου Πνεύματος, που δημιουργεί τα πάντα;”

Από τον διασημότερο πίνακα όλων των εποχών, τη «Μόνα Λίζα» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

…αυτά που κοιτάμε αλλά δεν “βλέπουμε”…

“Πολλά πράγματα είναι μπροστά μας…αλλά δεν τα βλέπουμε…γιατί βλέπεις, η αληθινή γνώση είναι πολύ σεμνή…δεν κραυγάζει…ίσως είναι μόνο για εκείνους που μπορούν να την αντιληφθούν…δεν έχει πρόβλημα η Γνώση, αν κάποιοι δεν την αντιλαμβάνονται…είναι σαν την ανθρώπινα διεστραμμένη ιδέα που κάποιοι έχουν για το Θείο, όπως κι αν ο καθ’ένας το συμβολίζει…”

“Όπως σ’αυτό που είχε γράψει κάποτε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. ‘Μάθε πώς να βλέπεις. Συνειδητοποίησε ότι όλα συνδέονται με όλα.”

…τη Μεγάλη Πύλη…

“Ήξερε, το καταλάβαινε, πως βρισκόταν πια μπροστά στην Μεγάλη Πύλη. Αυτό το σημείο που ελάχιστοι είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν στη διάρκεια μιας ζωής. Εδώ, αυτός, μόνος του θα πήγαινε πέρα και πάνω απ’όλα, θα γινόταν αυτό που πάντα ήθελε να γίνει. Θεός ή Δαίμονας, δεν μπορούσε πια να αναγνωρίσει.»

…τον έρωτα και τη δύναμη του πεπρωμένου…

“Ήξερε ότι ερωτευόμαστε την ομορφιά. Είναι το απαραίτητο ερέθισμα για να τραβήξει το ένστικτό μας. Αλλά ήταν και κάτι πέρα απ’αυτό. Ήταν και ο ήχος της φωνής της και αυτά που έλεγε και που ήταν η μαρτυρία γι’αυτό, που ήταν η ίδια. Το μυαλό της; Η ψυχή της;…Και κάτι άλλο όμως… Η δύναμη του πεπρωμένου που τους είχε φέρει μαζί σ’αυτήν την εμπειρία, που ήταν πέρα απ’ότι θα περίμενε ποτέ να ζήσει.”

…το μοιραίο ρόλο…

“Όλοι πρέπει να έρθουν εδώ και να παίξουν τον μοιραίο ρόλο τους, σύντομο ή μεγάλο σε διάρκεια, σημαντικό ή ασήμαντο, αλλά το κάθε τι προσθέτει κι ένα μεγάλο λιθαράκι στο μεγάλο Αίνιγμα.”

… τον Χρόνο και τον Θάνατο…

“’Μπορείς να νικήσεις τον Χρόνο και τον Θάνατο;’ ‘ Ναι. Μπορείς, όπως και όλους τους άλλους. Δαίμονες είναι κι αυτοί, κατασκευές σ’ένα μεγάλο παιχνίδι. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Θέλει μεγάλη εμπειρία και μεγάλη ικανότητα. Πρέπει να είσαι αυτό που λέμε, μεγάλος παίκτης.’”

Ο Άρης Τερζόπουλος έχει ένα βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα του. Δεν του αρέσει να μιλά για τον εαυτό του. Οι βαρύγδουπες λέξεις και τα μεγάλα λόγια δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του. Κι ας είναι ο εκδότης που άλλαξε την ιστορία στο χώρο του περιοδικού Τύπου.

Ο Άρης Τερζόπουλος, το 1992, στο εξώφυλλο του περιοδικού «Status».
«Στο ‘παιχνίδι των εκδόσεων’, με το κύρος του κλασικού και τη γοητεία του καινούργιου.»

Ο Άρης Τερζόπουλος -λόγω της δουλειάς του-περιτριγυριζόταν ανέκαθεν από πολλές γυναίκες… Εκείνες όμως που θα είναι παντοτινά στην καρδιά του, είναι οι δύο κόρες του.

Πριν λίγες μέρες, μου έφερε να δω ένα τελικό αντίτυπο του βιβλίου.
Το κοιτούσα για αρκετή ώρα φανερά εντυπωσιασμένη…
Μαύρο εξώφυλλο από ένα ιδιαίτερο χαρτί, που στην αφή δίνει την αίσθηση δέρματος…. όπως μια Black Mamba… Τα γράμματα είναι σε χρυσαφί χρώμα που ταιριάζει άψογα στη “φωτεινή” πλευρά του συγγραφέα.

«Ποιό ήταν το κίνητρό σου να γράψεις αυτό το βιβλίο, πότε το ξεκίνησες και πόσο καιρό χρειάστηκες να το ολοκληρώσεις;»τον ρωτάω κι εκείνος μου απαντά:

«Πριν από τριάμισι χρόνια, το καλοκαίρι του ’13, όταν ξεμπέρδεψα με την κατάθλιψη, βρέθηκα να είμαι καλά και να μην έχω τι να κάνω. Δεν θα μπορούσα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου προσπαθώντας να μάθω να παίζω τένις. Και το να ζωγραφίζω δεν μου έφτανε. Το γράψιμο βιβλίων ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη σε σχέση με την δουλειά που έκανα όλα τα προηγούμενα χρόνια.Αλλά δεν έγραφα συνέχεια. Είχα και τις γάτες μου…Μετά προέκυψε και το Κλικ και έγραφα μια στις τόσες. Το Πάσχα φέτος αποφάσισα πως έπρεπε επιτέλους να το τελειώσω…»

“Θα’θελα να μου πεις κάποιες σκέψεις σου για το βιβλίο σου…” του λέω κι εκείνος αποκρίνεται με μία και μόνο φράση “Έχω την αίσθηση πως το δακτυλογράφησα καλά.” Του είναι πολύ δύσκολο να πει οτιδήποτε άλλο γι’αυτό.

Στο ερωτηματολόγιο του Προυστ, που επέλεξα για εκείνον, δεν διστάζει να απαντήσει… Με το δικό του μοναδικό, χιουμοριστικό τρόπο, φυσικά…

Μ.Δ.: Η απόλυτη ευτυχία για εσένα είναι…
Α.Τ.: Δεν κυνηγάω την ευτυχία. Μου αρκεί να είμαι κανονικά.

Μ.Δ.: Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Α.Τ.: Το ότι ξημέρωσε.

Μ.Δ.: Η τελευταία φορά που ξεσπάσες σε γέλια;
Α.Τ.: Προχθές που έπαιζα τένις και μου ήρθε η μπάλα στο μάτι.

Μ.Δ.: Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε κλάματα;
Α.Τ.: Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Δεν κλαίω γενικά. Καμιά φορά δακρύζω.

Μ.Δ.: Διάλεξε πέντε λέξεις που περιγράφουν τον εαυτό σου.
Α.Τ.: Δεν μου είναι εύκολο αυτό.

Μ.Δ.: Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου, είναι;
Α.Τ.: Δεν έχω ιδέα.

Μ.Δ.: Το βασικό ελάττωμά σου;
Α.Τ.: Έχω πολλά βασικά ελαττώματα. Δεν χωράνε εδώ.

Μ.Δ.: Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου,ποιο θα ήταν;
Α.Τ.: Η μύτη μου.

Μ.Δ.: Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Α.Τ.: Σ’ αυτά που δεν γίνονται από πρόθεση.

Μ.Δ.: Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Α.Τ.: Μ’ έναν χωρικό που ζούσε στην Κίνα πριν 52 αιώνες.

Μ.Δ.: Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Α.Τ.: Ο Ντόναλντ Ντακ.

Τρυφερή στιγμή με την κόρη του, Αφροδίτη, όταν εκείνη ήταν μόλις ενός έτους!

Μ.Δ.: Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Α.Τ.: Το επόμενο.

Μ.Δ.: Αν μπορούσες να διαλέξεις πώς να επιστρέψεις στη ζωή, τι θα θέλες να είσαι;
Α.Τ.: Καγκουρώ.

Μ.Δ.: Ποιον άνθρωπο ή πράγμα θα θέλες να ενσαρκώσεις;
Α.Τ.: Θα ήθελα πολύ να ήμουν φυτό. Το πλησιάζω.

Μ.Δ.: Σε ποια εποχή να ζείς;
Α.Τ.: Σε όποια να’ναι.

Μ.Δ.: Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Α.Τ.: Ο Πλάτωνας.

Μ.Δ.: Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Α.Τ.: Να φοράει παντελόνια.

Μ.Δ.: Ποια αρετή προτιμάς σε μια γυναίκα;
Α.Τ.: Να φοράει φούστα.

Μ.Δ.: Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Α.Τ.: Ο Πλάτωνας.

Μ.Δ.: Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Α.Τ.: Δεν σφυρίζω. Είμαι παράφωνος.

Μ.Δ.: Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Α.Τ.: Ένα που με πέτυχε στο κεφάλι.

Μ.Δ.: Η ταινία που σε σημάδεψε;
Α.Τ.: Ο Φρανγκενστάιν Τζούνιορ.

Μ.Δ.: Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Α.Τ.: Ο Ντα Βίντσι.

Μ.Δ.: Το αγαπημένο σου χρώμα;
Α.Τ.: Το μαύρο.

Μ.Δ.: Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Α.Τ.: Δεν είχα καμία μεγάλη επιτυχία.

Μ.Δ.: Ποιό ταλέντο θα ήθελες να έχεις;
Α.Τ.: Να ξέρω μουσική.

Μ.Δ.: Το αγαπημένο σου ποτό;
Α.Τ.: Το γάλα.

Μ.Δ.: Για ποιο πράγμα μετάνιωσες περισσότερο;
Α.Τ.: Για τα τρία κιλά που θέλω να χάσω.

Μ.Δ.: Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Α.Τ.: Τις κάμπιες.

Μ.Δ.: Όταν δεν γράφεις, τί κάνεις;
Α.Τ.: Πολύ καλά, ευχαριστώ.

Μ.Δ.: Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείς υπερβολικά;
Α.Τ.: Λέω «μμμμμ», αλλά ανάλογα με την περίπτωση έχει άλλο νόημα.

Μ.Δ.: Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Α.Τ.: Τα μυαλά που λειτουργούν ελαττωματικά.

Μ.Δ.: Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέμματα;
Α.Τ.: Όταν με ρωτάνε τι ώρα είναι.

Μ.Δ.: Ποιο είναι το μότο σου;
Α.Τ.: Το «μμμμμμ».

Μ.Δ.: Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Α.Τ.: Δεν γίνεται να πεθάνω. Μόνο ν’ αλλάξω συχνότητα.

Μ.Δ.: Εάν συνέβαινε να συναντούσες τον Θεό, τι θα θελες να σου πει;
Α.Τ.: Καλημέρα.

Μ.Δ.: Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Α.Τ.: Μέτρια.
Τέλος συζήτησης
Γράψτε ένα μήνυμα…

Εδώ ο Άρης Τερζόπουλος έχει ζωγραφίσει τον εαυτό του στα 29 του χρόνια.

Θα μου άρεσε πολύ αν το «Black Mamba» γινόταν κάποτε κινηματογραφική ταινία. Αναρωτιόμουν ποιά μουσική θα διάλεγε για soundtrack. Η απάντησή του εξαιρετική..

Τη μουσική του Hans Zimmer, «A way of Life» , από την ταινία «The Last Samurai.»

Το “Black Mamba” το έχω διαβάσει ήδη δύο φορές, με απόλυτη προσοχή αλλά και περιέργεια… Τη δεύτερη φορά, ανακάλυψα αρκετά περισσότερα και νομίζω πως όσες φορές και να το διαβάσω θα συνεχίζω να ανακαλύπτω… Αυτό που σίγουρα έμαθα, είναι γιατί ο Άρης Τερζόπουλος λέει πως «η ζωή μας είναι… μία ‘Black Mamba'»…

Η δική σας σειρά τώρα…

Το βιβλίο «Black Mamba» του Άρη Τερζόπουλου, σύντομα στο klik.gr και στα βιβλιοπωλεία.