Αρκεί ν’ ανέβεις στην ταράτσα…

01:51 17/7/2012 - Πηγή: Aixmi

Καταμεσίς στην Αθήνα, 11 το βράδυ, καύσωνας. Το σπίτι βράζει και ο λαιμός μου έχει ξεραθεί από το  κλιματισμό.

Τολμώ να ρίξω μια ματιά έξω. Τα μπαλκόνια άδεια και τα παράθυρα κλειστά. Κλιματιστικό και τηλεόραση μέχρι να περάσει κι αυτό το κακό.

Οι Αθηναίοι γίναμε γενικά «υπομονετικοί», οι Έλληνες γίναμε  γενικά «υπομονετικοί». Όλα τα κακά τα ξορκίζουμε με κλειστά παράθυρα, μόνοι, πολιορκημένοι.

Έκλεισα το κλιματιστικό, έτσι από βλακώδη αντίδραση. Την αντίδραση εκείνου που δεν ξέρει πια να αντιδρά. Ανέβηκα

στη ταράτσα. Καταμεσίς στην Αθήνα.

Απέναντι  ο Υμηττός, πίσω ο Λυκαβηττός, πέρα στο βάθος το όρος Αιγάλεω, ο αέρας έρχεται  δροσερός κι αν στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία δεν είχαν χτιστεί  8οροφες πολυκατοικίες, θα φαινόταν η θάλασσα κι, ίσως, απ’ τους παλιούς δρόμους του αέρα να έφτανε εδώ κι η αύρα απ’ το Φάληρο.

Στην ταράτσα η Αθήνα είναι ζωντανή ακόμα. Κι αντιδρά στα κακά.

Στην ταράτσα δεν υπάρχουν παράθυρα να κλείσουν και τίποτα δε σταματά  τον αέρα. Στην ταράτσα το κακό δεν το ξορκίζεις  περιμένοντας. Το αντιμετωπίζεις με ό,τι σου προσφέρει τούτος ο τόπος. Αρκεί ν’ ανέβεις στην ταράτσα…