«Χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου πως ξαναγύρισα στο Μαντερλέι…»

02:20 13/3/2012 - Πηγή: Aixmi

Με τις εισαγωγικές αυτές λέξεις ο αναγνώστης αρχίζει να βυθίζεται σε μία από τις ωραιότερες αφηγήσεις από την Δάφνη ντυ Μωριέ στη Ρεβέκκα, με τις σελίδες να τρέχουν, τις εικόνες να αποκτούν σάρκα και οστά και να ξεπηδούν απ’ τους τοίχους του δωματίου του… Επρόκειτο για μία από τις αγαπημένες μου περιγραφές σε λογοτεχνικό κείμενο. Τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγο καιρό. Μέχρι πριν ακούσω  δύο λέξεις τόσο γεμάτες από συνοχή και συνεκτικότητα που υπερβαίνουν σε ειρμό ακόμη και τα βραβευμένα έργα.

-       Χαχαχα! Βασίίίίλης… Βασίλης έφραξε!!!.

-       Όχι Αγάπη μου. Δεν έφραξε. Έφτασε!,

της απαντά η εκπαιδευτικός.

-       Έφραξε!!! Χοντρός-έφραξε!

Ή αλλιώς: Καλή Χρονιά! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τις γιγαντιαίες συνειρμικές διαστάσεις που κρύβουν αυτές οι δύο λέξεις «Βασίλης έφραξε»! Μέχρι που τις άκουσα!

Η Αγάπη είναι ένα χαρισματικό πλάσμα δεκαεπτά ετών σωματικής φθοράς. Η ψυχή δεν έχει ηλικία. Νομίζεις ότι δεν υπάρχει υλική υπόσταση σε αυτό που έχεις μπροστά σου. Πρόκειται για λαμπερή φεγγαρόσκονη με χαρακτηριστικά γνωρίσματα υπερθετικού βαθμού την τεράστια καρδιά της και το μόνιμα ζωγραφισμένο της χαμόγελο. Καμιά φορά φοβάσαι να πλησιάσεις κοντά για να μην τραυματίσεις τις αόρατες φτερούγες της. Είναι από εκείνα τα πλάσματα που ξεχωρίζουν ανάμεσα στην ύλη και τη μορφή, σκορπώντας απλόχερα την έννοια του ονόματός της.

Αυτό το μοναδικό πλάσμα που αντιμετωπίζει τη ζωή μέσα από ένα άλλο πρίσμα (στο οποίο δεν χωρούν τα… «μεσοπρόθεσμα») κατετάγη στα παιδιά με ειδικές ανάγκες ή ειδικές δεξιότητες. Είναι τυχερή γιατί η διάγνωση έγινε εγκαίρως, ο πατέρας της από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα της με καμάρι για την κόρη του και αποφάσισε να τη βοηθήσει να κατανοήσει τον κόσμο με έναν πιο εύκολο για εκείνη τρόπο – καλλιεργώντας παράλληλα κοινωνικές δεξιότητες διαμέσου της ένταξής της σε σχολικό πλαίσιο (πράγμα διόλου εύκολο να επιτευχθεί στις μέρες μας). Μέσα από μικρές ιστορίες. Μέσα σε αυτές τις ιστορίες, η καθημερινότητα γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της εκτύλιξης της δράσης και της τελικής έκβασης της υπόθεσης.

H Αγάπη μας, ξυπνάει κάθε πρωί από τις 6 για να είναι στις 8 στο Ειδικό Σχολείο (ή πιο σωστά: σε Σχολείο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης της Αττικής, ένα από τα λιγοστά που έχουν διασωθεί από τις μεταρρυθμίσεις – και στα οποία οι θέσεις είναι περιορισμένες), όπου και παραμένει έως τις 2 καθημερινά, παρακολουθώντας όλα της τα μαθήματα και δείχνοντας ιδιαίτερο ζήλο για κάποια από αυτά (παρά τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθεί).                                                   Τα ερεθίσματα που δίδονται από τους εκπαιδευτές συνδέονται με την υπόθεση της ιστορίας που έχει πλέξει κάθε φορά ο γονιός της. Και έτσι κυλούν τα χρόνια (ναι…αυτά της σωματικής φθοράς…). Πόσο σθένος θέλει κάτι τέτοιο; Πόσα ψυχικά αποθέματα;…

Έτσι λοιπόν, η Χριστουγεννιάτικη περίοδος για τη μικρή μας, είναι εκείνη η εποχή που μετράμε 40 μέρες αντίστροφα μέχρις ότου έ