Δεν είμαι νομπελίστας οικονομολόγος, αλλά τα λέω εδώ και 8 χρόνια…

04:08 1/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Καθώς καθημερινά διογκώνεται η δυσφορία κι η αγανάκτηση του κόσμου για την κατάσταση της οικονομίας, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση, πολλοί Έλληνες – μεταξύ των οποίων και πολιτικοί – ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν την κατάσταση. Ότι δεν γνώριζαν πού πήγαινε η χώρα. Αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Και δεν αναφέρομαι στα όσα στοιχεία, επί σειράν ετών, είχαν γίνει γνωστά. Αλλά σε μια προσωπική μου ανάλυση, που μόλις πρόσφατα ξαναδιάβασα κι είχε δημοσιευθεί  το Δεκέμβριο του 2005, λίγο χρόνο μετά τη θριαμβευτική νίκη του Κώστα Καραμανλή στις εκλογές

του 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που μας είχαν όλους γεμίσει με ενθουσιασμό κι ευφορία. Είναι χρήσιμο να διαβάσουμε μαζί ένα σύντομο απόσπασμα από εκείνο το άρθρο. Έγραφα τότε:

«Στη Γερμανία, στη χώρα με τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία,  η κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού της Άνγκελα Μέρκελ μειώνει στο μισό το δώρο Χριστουγέννων των 470 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ αυξάνει τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση στα 67 χρόνια, αυξάνει ασφαλιστικές εισφορές και φόρους για να περιορίσει κατά το δυνατόν τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας.

Στην Ελλάδα, μια χώρα με σαφώς μικρότερη επιρροή στα ευρωπαϊκά πράγματα, η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή επιμένει στην εμφανώς αδιέξοδη πολιτική της «ήπιας προσαρμογής», αρνείται να λάβει μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα, βαπτίζει ως «μεταρρυθμίσεις» τις διστακτικές, άτολμες πολιτικές, που λαμβάνει με τις ΔΕΚΟ, όπως η κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανομένους, και είναι βέβαιον ότι αδυνατεί να καταπολεμήσει τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, πολύ μεγαλύτερα των γερμανικών, και το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος, που υπερέβη τα 230 δις. ευρώ.

Δεν απέχει πολύ η ώρα, εκτιμούν όσοι ρεαλιστικά βλέπουν κι αναλύουν τα πράγματα, που θα κινηθεί εναντίον μας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτώντας τη λήψη ακόμα σκληρότερων μέτρων, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν εγκαίρως η κυβέρνηση Καραμανλή  με την τεράστια λαϊκή αποδοχή που είχε όταν ανήλθε στην εξουσία, προχωρούσε με αποφασιστικό τρόπο σε φιλελευθεροποίηση των δομών της κρατικής οικονομίας, που δυστυχώς υπάρχει στο χώρο μας, και στην «επανίδρυση του κράτους», που στα λόγια υποσχέθηκε σωστά αλλά στην πράξη απέφυγε να κάνει το παραμικρό, προφανώς διότι δεν γνώριζε τον τρόπο και δεν ήθελε να αναλάβει το οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος.

Αποτελεί πάγια αντίληψη μας ότι όσο συνεχίζεται η παρούσα κατάσταση, όσο επικρατούν στην ελληνική κοινωνία παρωχημένες συνδικαλιστικές και συντεχνιακές αντιλήψεις, όσο διαφεντεύει τα πάντα μια άκρως διεφθαρμένη και γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση, που αποτελεί τη μεγαλύτερη τροχοπέδη για την οικονομική ανάπτυξη, όσο δεν επικρατούν οράματα και στρατηγικές για το μέλλον του τόπου κι όσο τα δύο μεγάλα κόμματα, εκδηλώνοντας με εκνευρισμό την ιδεολογικοπολιτική τους αδυναμία, αρκούνται να τσακώνονται για το ποιός φταίει περισσότερο για την κατάντια της οικονομίας, το μέλλον θα προοιωνίζεται ζοφερό, όπως ήδη το νιώθει ο μέσος πολίτης