Δεν είμαστε στην αιχμή. Ακόμη. Στο μεταίχμιο είμαστε.

01:41 7/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Ο δρόμος της καλοκαιρινής επιστροφής δεν τελείωσε για μερικούς, άλλοι –για την ακρίβεια-  τώρα παίρνουν την άδειά τους. Ο κόσμος περπατάει στους δρόμους σα χαμένος, τι έρχεται, τι όχι, τι θα έχει, τι θα χάσει μέχρι το τέλος του χρόνου; (Ή μήπως στο τέλος του κόσμου); Οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων μόλις πήραν τις κεντρικές τους θέσεις, οι μαθητές ακόμη δεν αγόρασαν στυλό και τσάντα  -τα βιβλία ούτε ο Θεός δε ξέρει πότε θα τα προμηθευτούν.

Θύματα της οικονομικής κρίσης κι αυτά τα τελευταία χρόνια, αργοπορούν να φτάσουν στη θέση τους κι όταν φτάσουν αρχίζουν οι απεργίες.

Καθηγητές και δάσκαλοι ακόμη δεν πληροφορήθηκαν που και αν θα διδάξουν και όσοι –τύποις- θα κάτσουν μπροστά σε μια σχολική έδρα, δεν προετοιμάζουν τη διδακτική τους δεξιότητα αλλά τους λόγους που θα κηρύξουν κινητοποιήσεις.

Δεν είμαστε στην αιχμή. Ακόμη. Στο μεταίχμιο είμαστε.

Ακόμη δεν κατεβάσαμε τα χειμωνιάτικα, καμιά ζακετούλα μόνο για τα τερτίπια των κλιματικών αλλαγών, η Τρόικα δεν ήρθε ακόμη, στο δρόμο είναι, η Άνγκελα δεν παίρνει ακόμη αποφάσεις -ωσάν άλλη Αλίκη λέει κάτι που κάνει τη γιαγιά μου να μην κοιμάται τις νύχτες και την επόμενη αναστενάζει ελαφρώς κι αναφωνεί ψιθυριστά «με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο»!

Η γιαγιά μου θυμάται και κάτι άλλο. Μου το έλεγε κάθε μέρα και δεν καταλάβαινα γιατί: Την επίσκεψη του Σαμαρά προ ημερών στη Γερμανία. Κάτι της είχε κάνει εντύπωση και δεν ήξερα τι. «Αντώνη, πάμε για καφέ από εδώ, πάμε μια βόλτα από εκεί, παραμένουμε στο γραφείο μου για άλλα 40 λεπτά»; Τώρα κατάλαβα το κόλλημα της γιαγιάς. «Λες ο έρωτας και πάλι να μας σώσει»;

Ξύπνησε η φλόγα της ελπίδας στην καρδιά της γιαγιάς. Μήπως, εν τέλει, έναν Πρωθυπουργό με γοητεία χρειαζόμασταν –κι όχι μόνο τόλμη- και ο Γιωργάκης απλώς δεν ήταν του γούστου της; Τα γούστα πληρώνονται ακριβά και η γιαγιά ως παλιά καραβάνα τα ξέρει καλά αυτά, τα γούστα αδειάζουν τσέπες! Τις δικές μας εν προκειμένω.

Δεν είμαστε στην αιχμή. Ακόμη. Στο μεταίχμιο είμαστε.

Η Μέρκελ δεν κάνει ανακοινώσεις για την παραμονή μας στο Ευρώ. Θα βάλει άλλο στόμα να το πει στη θέση της; Ο Σόιμπλε θα «μαλακώσει» εγκαίρως; Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουμε να φάμε; Φάρμακα θα έχουμε ή θα πεθαίνουμε στους δρόμους σαν τα σκυλιά; Θα μπαίνουμε φυλακή όταν χρωστάμε στην εφορία; Πώς θα χωρέσουμε τόσοι πολλοί; Θα φορολογηθούμε για την ιδιοκατοίκηση; Θα αδειάσει όλη η πολυκατοικία, τελικά, ή θα μείνει και κάποιος να κάνουμε παρέα; Πετρέλαιο θα πάρουμε ή θα ανάβουμε φωτιά με πέτρες; Οι κληρικοί θα υποστούν μισθολογικές μειώσεις ή θα παραμείνουν στο «Θεϊκό» απυρόβλητο;

Τίποτα δεν είναι σαφές. Στο μεταίχμιο είμαστε.

Η αβεβαιότητα πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, δε ξέρουμε τι θα συμβεί την επαύριον, κυριολεκτικά δεν έχουμε ιδέα! Το χειρότερο είναι ότι το συνηθίσαμε. Δε μιλάμε, κοιταζόμαστε συνωμοτικά, κάτι κρύβουμε, δε θέλουμε να πούμε, δε θέλουμε να αισθανθούμε, αρνούμαστε να σκεφτούμε. Τι έλεγε ο Χατζιδάκις; Α, ναι! «Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις». Εξ ου κι