Δεν ψήφισα Τσίπρα, αλλά του λέω «μπράβο»

01:33 24/2/2015 - Πηγή: Aixmi

Και οι δημοσιογράφοι είναι άνθρωποι. Είναι πολίτες. Δηλαδή ψηφίζουν κι αυτοί όποτε γίνονται εκλογές. Φυσικά και προσπαθούν να είναι αντικειμενικοί και αμερόληπτοι και να μην ποδηγετούν – αν είναι έντιμοι και ηθικοί και σέβονται τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας – την κοινωνία.

Όμως, άλλο αυτό και άλλο το ότι κι αυτοί είναι ψηφοφόροι. Είναι πασίγνωστο. Δεν ανήκω σε κανέναν δημοσιογραφικό κομματικό «στρατό». Όπως είναι πασίγνωστο και το ότι δεν υποστηρίζω τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η αναφορά για τον τελευταίο που, ίσως, να μην το γνώριζε. Κι έχει τεράστια σημασία αυτή η παραδοχή αυτές τις άγριες ημέρες. Να παραδέχεσαι ότι δεν ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις διαπραγματεύσεις «ήσουν» ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ευχόσουν να πάνε όλα καλά γιά την κυβέρνηση. Όσο καλά μπορούσαν να πάνε. Δηλαδή το μόνο που μπορούσε να πετύχει η κυβέρνηση ήταν να μην εξοβελιστεί η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Και αυτό το πέτυχε, τουλάχιστον έως τον Ιούνιο.

Η ρεαλιστική απόφαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ήταν πολύ δύσκολη. Μαρτυρική. Όμως γενναία. Το εννοώ με όλη μου την καρδιά! Δεν είναι εύκολο γιά ένα «παιδί» σαράντα ετών («παιδί» σε σχέση με τη «γεροντοκρατία» των πρωθυπουργών που κυβερνούν τη χώρα από την απελευθέρωση του 1821, αν δεν κάνω λάθος μόνο ο Κώστας Καραμανλής ήταν 48 ετών όταν έγινε πρωθυπουργός) να πάει κόντρα σε πολιτικούς «ταλιμπάν», «ψεκασμένους», φανατικούς δραχμολάγνους, «μπαρουφολογούντες» και πολιτικά «ανισόρροπους» μέσα στο κόμμα του.
Ήδη βλέπετε τη «χιονοστιβάδα» των αντιδράσεων.

Όμως -και πάλι μπράβο του- κατάλαβε ότι άλλο τα προεκλογικά συνθήματα για ψήφους και άλλο η αδυσώπητη ευρωπαική πραγματικότητα. Ο Τσίπρας σαν σύγχρονος “Ατλας πήρε τη βαριά ευθύνη να σηκώσει στις πλάτες του την πατρίδα και να την κρατήσει στην Ευρωζώνη. Άκουσε τη συνειδησή του και τους έμπιστους ανθρώπους του. Κυρίως τον Γιάννη Δραγασάκη που αποτελεί «κυματοθραύστη» της ανοησίας ορισμένων στο κυβερνών κόμμα. Άθραυστο «βράχο» στις «ερπύστριες» ανευθυνότητας ορισμένων στο κυβερνών κόμμα, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Το γιατί ο κ. Τσίπρας είπε τόσα τρομερά ψέμματα πριν, αλλά και μετά τις εκλογές γιά έξοδο από το μνημόνιο και τόσες αδιανόητες υποσχέσεις είναι άλλο θέμα και δεν μας ενδιαφέρει. Σημασία έχει ότι πήραμε μιά διορία ζωής έως το καλοκαίρι. Και αυτό το πιστώνουμε στον πρωθυπουργό. Που κατάλαβε ότι η αίθουσα συνεδριάσεων των συνόδων κορυφής ή του του Eurogroup στις Βρυξέλλες δεν είναι η μαθητική αίθουσα καταλήψεων του Πολυκλαδικού Λυκείου Αμπελοκήπων, όπου άρχισε την πολιτική του καριέρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Μικρή σημασία και πάλι έχουν όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι εμείς, ο λαός, θα ζούμε με άγχος γιά το αύριο. Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με το μήνα. Και στα τέλη Ιουνίου θα ξαναπεράσουμε το ίδιο μαρτύριο. Και ως τότε τίποτα δεν θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Θα παλεύουμε γιά το μεροκάματο. Για να ζήσουμε με όση αξιοπρέπεια μπορούμε τις οικογενειές μας.

Ένας φίλος πραγματικά με στεναχώρησε, με πίκρανε όταν μου είπε «είσαι απαισιόδοξος αλλά και εμπαθής με τον Τσίπρα», προφανώς επηρεασμένος από τον «όχλο»και το κλίμα των ημερών (γι αυτό και τον συγχώρησα) όταν στις 19 Ιανουαρίου, έξι ημέρες πριν τις κάλπες έγραφα στο τέλος του άρθρου μου εδώ στην aixmi.gr με τίτλο «99 λέξεις ως το κάποτε»:
«Ως το «κάποτε» -ίσως σε δέκα, σε είκοσι, σε τριάντα χρόνια από σήμερα- που θα έρθει η ελπίδα, μην ξεχάσουμε αυτό που θα συμβεί στις 26 Ιανουαρίου, τη Δευτέρα μετά τις εκλογές και έχει περιγράψει θαυμάσια η αμερικανίδα συγγραφέας Άιριν Πήτερ:
απλά επειδή τα πάντα θα είναι διαφορετικά, δεν θα σημαίνει ότι θα έχει αλλάξει το οτιδήποτε».

Αν ακόμη δεν το αντιλαμβάνεστε, θα το νιώσετε «στην τσέπη σας» δυστυχώς πολύ σύντομα. Τα πάντα είναι διαφορετικά πολιτικά. Στη χώρα μας υπάρχει συγκυβέρνηση «αριστερών» και υπερδεξιών με πρόεδρο Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο. Δεν άλλαξε όμως το οτιδήποτε γιά το λαό. Ούτε θα αλλάξει. Όποια ελληνικά κόμματα κι αν συγκυβερνούν. Κάντε όποιον πιθανό ή απίθανο συνδυασμό θέλετε. «Γιατί απλά μας κυβερνά το ευρωπαικό «ιερατείο». Και δεν υπάρχει σύγχρονη Κιβωτός του Νώε γιά να μπούμε να σωθούμε από τον επερχόμενο «κατακλυσμό»…