Δεν ταιριάζει τέτοια δημοσιογραφία στην ΑΕΚ!

16:06 7/8/2016 - Πηγή: Aixmi

Θυμάμαι εποχές που οι αθλητικές εφημερίδες, όποιο κι αν ήταν το οπαδικό «χρώμα» της καθεμιάς, πανηγύριζαν για τις νίκες των ελληνικών ομάδων σε διεθνείς αναμετρήσεις, και θλίβονταν ειλικρινά για τις ήττες τους.

Με τα χρόνια, οι ελληνικές ομάδες έπαψαν να είναι ελληνικές. Και ο αθλητικός τύπος (αυτός, τουλάχιστον, με οπαδικούς προσανατολισμούς) λίγη σχέση είχε πλέον με τα ιδεώδη του αθλητισμού. Οι ιδέες και τα ιδανικά δεν πουλάνε σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος ανακαλύπτει ξανά τα άγρια, προϊστορικά ένστικτά του, λες και τον κούρασαν τόσοι αιώνες εξέλιξης…

Είναι αλήθεια ότι οπαδικός

τύπος υπήρχε πάντα στη χώρα. Για παράδειγμα, οι φίλοι του Παναθηναϊκού προτιμούσαν από παλιά να διαβάζουν την «Αθλητική Ηχώ», ενώ αυτοί του Ολυμπιακού το «Φως των Σπορ». Σ’ εμάς τους Αεκτζήδες αναλογούσε απλά η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στις «αλλόθρησκες» εφημερίδες (με ευχάριστη εξαίρεση την εβδομαδιαία έκδοση του ιστορικού «Δικέφαλου»).

Το να είναι μια εφημερίδα οπαδική δεν είναι a priori κακό πράγμα. Γίνεται κακό από τη στιγμή που η εφημερίδα αυτή καλλιεργεί και προάγει το μίσος για τον αντίπαλο, ενθαρρύνοντας έτσι έμμεσα τη βία. Όταν απευθύνεται, με άλλα λόγια, στα άγρια ένστικτα του οπαδού και όχι στις ανάγκες ενημέρωσης (έστω και οπαδικά «κεχρωσμένης») του φιλάθλου. Και τούτα τα παραπάνω συμβαίνουν κατά κανόνα όταν ο αθλητικός τύπος βρίσκεται σε στενή σχέση εξάρτησης με τους λεγόμενους «οργανωμένους οπαδούς». Τα τρωκτικά αυτά που καταστρέφουν το ποδόσφαιρο και διώχνουν τους αληθινούς φιλάθλους και τις οικογένειες από τα γήπεδα…

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς αυτό το φαινόμενο διαπλοκής τύπου και οπαδών έκανε την εμφάνισή του στο χώρο της ΑΕΚ. Είναι όμως βέβαιο ότι κορυφώθηκε και έφτασε στα άκρα κατά την πρώτη επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια ενός προπονητή και πρώην ειδώλου των Αεκτζήδων, που είχε κάνει το «εγκληματικό λάθος» να εργαστεί για ένα διάστημα σε ανταγωνιστικό σύλλογο. Και μάλιστα, όχι σε οποιονδήποτε σύλλογο…

Οι «υπερεθνικόφρονες» οργανωμένοι ποτέ δεν του το συγχώρησαν, και υποδέχθηκαν το γεγονός της επιστροφής του με πράξεις βίας που αποτελούν ως σήμερα μελανό στίγμα στην ιστορία του συλλόγου. Και η μανία τους αυτή δεν εξαντλήθηκε στον ίδιο τον προπονητή αλλά επεκτάθηκε και στους συνεργάτες του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εξ αυτών, ο οποίος έπεσε θύμα ενέδρας στα στενά της Νέας Φιλαδέλφειας την ώρα που οδηγούσε το αυτοκίνητό του μετά από Κυριακάτικο παιχνίδι. Ξυλοκοπήθηκε άγρια μπροστά στο ανήλικο παιδί του!

Ελεεινότερη, όμως, κι από την ίδια την πρωτογενή πράξη βίας ήταν η στάση μιας ακραία οπαδικής εφημερίδας που θώπευε την εποχή εκείνη τα αυτιά και τις συνειδήσεις των «οργανωμένων» της ΑΕΚ, υποδαυλίζοντας το μίσος τους κατά του προπονητή και των συνεργατών του. Στο φύλλο της επόμενης μέρας, κάνοντας επίδειξη δημοσιογραφικής ανευθυνότητας και διαστροφικής αίσθησης του χιούμορ, περιέγραψε το γεγονός του ξυλοδαρμού περίπου σαν να επρόκειτο για κάποιο σκετς από θεατρική επιθεώρηση, συγχαίροντας, σχεδόν, τους δράστες για «κάτι ψιλές που έπεσαν» (sic) στον ατυχή γυμναστή!

Η εν λόγω εφημερίδα δεν υφίσταται πλέον, υπάρχει όμως το δημοσιογραφικό ιερατείο που την εξέδιδε, έχοντας τώρα μεταφέρει το στρατηγείο του στο χώρο των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Γνωρίζοντας καλά ότι το είδος της αθλητικής δημοσιογραφίας που υπηρετούν δεν επιβιώνει έξω από τη λογική του οπαδικού φανατισμού, συνεχίζουν να καλλιεργούν το μίσος κατά των αντιπάλων και να σιωπούν ένοχα για τα φαινόμενα της οπαδικής βίας στο χώρο της ΑΕΚ, έμμεσα δικαιολογώντας και ενθαρρύνοντάς τα (φταίει πάντα η «κακή» Πολιτεία που επιβάλλει κάθε τόσο εξοντωτικές ποινές στο σύλλογο!).

Ο προσκείμενος στην ΑΕΚ ακραία οπαδικός τύπος, ελεγχόμενος πάντοτε από τα ίδια πρόσωπα, έχει κατά την τελευταία εικοσαετία καλλιεργήσει στους φίλους της ποδοσφαιρικής ομάδας ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στο σύλλογο του Ολυμπιακού. Προωθεί, δηλαδή, συστηματικά την εικόνα μιας «πτωχής πλην τιμίας ΑΕΚ» που πολεμά με άνισους όρους έναν «διεφθαρμένο» αλλά (κι αυτό είναι το σημαντικό) πανίσχυρο και, εν τέλει, ανίκητο αντίπαλο!

Η αντι-ολυμπιακή ψύχωση η οποία έχει, έτσι, αναπτυχθεί στον δεκτικό στις επιρροές οπαδό της Ένωσης, έχει οδηγήσει τον τελευταίο σε αισθήματα εχθροπάθειας όμοια με αυτά ενός κατακτημένου λαού απέναντι στους κατακτητές του, τους οποίους φθονεί μεν αλλά κατά βάθος θα επιθυμούσε να βρίσκεται στη θέση τους. Και το μόνο που μένει να δίνει χαρά στους «υποτελείς» – αφού εκ των πραγμάτων δεν έχουν δικούς τους θριάμβους να επιδείξουν – είναι οι περιστασιακές ήττες των «εχθρών» τους. Η άγρια ικανοποίηση ενός συμπλεγματικού μπροστά στη θέα της αποτυχίας εκείνου τον οποίο, σωστά ή όχι, θεωρεί ως υπέρτερο!

Οδηγούμαστε, έτσι, σε έναν επικίνδυνο (μερικό, έστω) ετεροκαθορισμό της ΑΕΚ, βάσει του οποίου τα επιτεύγματα του συλλόγου προσμετρούνται σε συνάρτηση και με τις αποτυχίες του μισητού αντιπάλου. Οι ήττες του Πειραϊκού συλλόγου κατάντησαν να γιορτάζονται σαν νίκες της ΑΕΚ!

Την πλέον ταπεινωτική έκφανση αυτής της νοοτροπίας αντίκρισα διαβάζοντας ένα πρόσφατο άρθρο γραμμένο από τον «αρχιερέα» του οπαδικού τύπου στο χώρο της ΑΕΚ. Παραμονές κρίσιμου διεθνούς αγώνα της ομάδας, το άρθρο επιδιδόταν σε πανηγυρισμούς για μια προηγηθείσα ήττα του Ολυμπιακού, διατυπώνοντας απροκάλυπτα την εκτίμηση ότι η ήττα αυτή ήταν ακόμα σημαντικότερη κι από μια ενδεχόμενη νίκη της ΑΕΚ στο παιχνίδι που εκκρεμούσε! Κι αν κρίνω από τα σχόλια που συνόδευαν το άρθρο, αρκετοί οπαδοί της ΑΕΚ (ευτυχώς διέκρινα και εξαιρέσεις) αισθάνθηκαν ιδιαίτερα υπερήφανοι μετά το πέρας της ανάγνωσης…

Μια αναγκαία διευκρίνιση, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων: Το παρόν κείμενο δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να εκχωρήσει «συγχωροχάρτι» στον Ολυμπιακό! Να τι είχαμε γράψει σε παλιότερο άρθρο:

«Η στάση του Πειραϊκού συλλόγου απέναντι στην ΑΕΚ κατά την τελευταία εικοσαετία χαρακτηρίστηκε από απύθμενο κυνισμό. Πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές υφαρπάχθηκαν από την Ένωση. Το ίδιο κι ένας προπονητής-σύμβολο, η φυγή του οποίου έφερε αργότερα την ΑΕΚ στα πρόθυρα εμφυλίου. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με την κλοπή ‘στα χαρτιά’ ενός ολόκληρου τίτλου το 2008. Μια κλοπή που επισφραγίστηκε κατά τον χυδαιότερο τρόπο με το αλαζονικά σαρκαστικό ‘χιούμορ’ του τότε προέδρου του Ολυμπιακού, ο οποίος δεν είχε την παραμικρή αναστολή να χλευάσει την ΑΕΚ και τους φιλάθλους της σε αθλητική εκπομπή της τηλεόρασης!»

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, είναι αυτός που είναι, και κάθε περαιτέρω σχολιασμός μας επ’ αυτού περιττεύει. Ως φίλος της ΑΕΚ, όμως, ενοχλούμαι αφάνταστα από την αντι-ολυμπιακή ψύχωση που συστηματικά καλλιεργούν και ενσπείρουν στον κόσμο του συλλόγου κάποιοι κύκλοι που έχτισαν και συντηρούν δημοσιογραφικές καριέρες ταΐζοντας το νοσηρό τέρας του ακραίου οπαδισμού. Πόσο μάλλον όταν οι κύκλοι αυτοί φτάνουν στο ακρότατο σημείο εξευτελισμού της ιστορίας της ΑΕΚ, ισχυριζόμενοι ότι οι δικές της νίκες είναι λιγότερο σημαντικές από τις ήττες κάποιου αντιπάλου της!

Το μέγεθος της ΑΕΚ είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει σε μικροπρεπείς και συμπλεγματικές χαιρεκακίες απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, όσο σπουδαίος κι αν φαντάζει. Πόσο μάλλον όταν αυτός εκπροσωπεί τη χώρα σε διεθνείς αναμετρήσεις, από τις οποίες προσδοκούμε, εκτός των άλλων, την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου στο σύνολό του, με βάση διεθνώς θεσπισμένα βαθμολογικά κριτήρια.

Και, για να κλείσουμε: Η ΑΕΚ δεν μπορεί να (εξακολουθήσει να) αποτελεί επικερδή επιχείρηση για όσους εμπορεύονται το μίσος και τον φανατισμό. Βέβαια, σε μια αγορά δεν φταίει μόνο ο πωλητής για την ποιότητα του προϊόντος που διακινεί. Το ζήτημα είναι, λοιπόν, αν θα συνεχίσουμε εμείς να το αγοράζουμε.

Φοβάμαι πως, αν μιλούμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο εν γένει, το υποκείμενο ερώτημα καταντά ρητορικό…