Διαβάζει Μπρεχτ ο Αλέξης Τσίπρας;

23:57 6/6/2015 - Πηγή: Aixmi

Σε μια από τις υπέροχες και διδακτικές «Ιστορίες του κυρίου Κ.» ο Μπρεχτ γράφει: «Ο κ. Κ. παρατηρούσε έναν πίνακα που έδινε σε μερικά αντικείμενα μια πολύ ιδιότυπη μορφή. Και ο κ. Κ. είπε: “Μερικοί καλλιτέχνες, όταν μελετούν τον κόσμο, την παθαίνουν όπως και πολλοί φιλόσοφοι. Καθώς μοχθούν για τη μορφή, τους ξεφεύγει το περιεχόμενο. Κάποτε δούλευα σ” έναν κηπουρό. Μια μέρα μού δίνει ένα ψαλίδι και μού λέει να κλαδέψω μια δάφνη. Τη δάφνη την είχαν μέσα σε μια γλάστρα και τη δάνειζαν σε διάφορες εκδηλώσεις. Γι’ αυτό κι έπρεπε

να” ναι στρογγυλή σαν σφαίρα. Άρχισα παρευθύς να κλαδεύω τα αγριόκλαδα, παιδευόμουν ώρες ολόκληρες, μα δεν κατάφερα τίποτα. Κάποτε κλάδευα τη μία πλευρά περισσότερο, κάποτε την άλλη. Όταν στο τέλος κατόρθωσα να την στρογγυλέψω η σφαίρα είχε γίνει μικρή σαν σβώλος.
Ο κηπουρός μού είπε απογοητευμένος: “Καλά, βλέπω τη σφαίρα. Πού είναι, όμως, η δάφνη;”».

Η ιστορία στριφογυρίζει καιρό στο μυαλό μου βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα να κουρεύουν συνεχώς τη…δάφνη των ελληνικών θέσεων στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.

Αν όσοι κρίναμε τις προηγούμενες κυβερνήσεις θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αν είχε καταθέσει ανάλογη πρόταση (διατήρηση ΕΝΦΙΑ και μηδενικού αφορολόγητου, με αύξηση ΦΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις κλπ) ο Σαμαράς, θα στήναμε κρεμάλες. Δεν συζητώ καν για την απομάκρυνση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τη μετάθεση των όποιων προνομίων της για το μέλλον.
Κουρεύοντας διαρκώς, λοιπόν, φτάσαμε σε μια τόση δα σφαίρα, που δεν μας επιτρέπει να δούμε τη δάφνη.

Δείχνουν, συνεπώς, τα όρια της διαπραγμάτευσης όσα έγιναν τα ξημερώματα της 4ης Ιουνίου; Αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγεις από τη μέγγενη;

Και το ερώτημα: εδώ που φτάσαμε, τι μπορεί και πρέπει να γίνει πλέον;

Η μόνη δικαιολογία που μπορεί να αποδώσει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας στη βάση μιας σχιζοφρενούς λαϊκής εντολής: «διαπραγματευτείτε μέχρι τέλους, σκίστε τα μνημόνια, μην ξαναπάρετε μέτρα», αλλά ταυτόχρονα «μείνετε στο ευρώ με κάθε κόστος».

Προσπαθώντας να πετύχει και τα δύο ο Τσίπρας κούρευε συνέχεια τη δάφνη σαν τον κ. Κ., μήπως και καταφέρει να της δώσει σχήμα που θα ικανοποιούσε και αυτόν και τους Έλληνες και –κυρίως- τον …κηπουρό. Δεν τα κατάφερε.

Όποια απόφαση κι αν λάβει εφεξής (ακόμα κι αν δεχτούμε πως θα την περάσει από τη Βουλή) θα είναι απόφαση που θα προδώσει μία από τις δύο εντολές. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα.

Γι αυτό και η προσφυγή στη λύση του δημοψηφίσματος (όχι των εκλογών) είναι μονόδρομος.
Με ένα καθαρό και απόλυτο διακύβευμα: «Ναι στο ευρώ με κάθε μέσον, άρα και με αποδοχή των μέτρων που επιχειρεί να επιβάλλει η τρόικα;» Ή «ρήξη με την τρόικα και άλμα προς τη δραχμή;».

Κάθε διάζευξη θα πρέπει να αναλυθεί σοβαρά και να συζητηθεί διεξοδικά. Να καταγραφεί στη συνείδηση όλων τι σημαίνει το ένα και τι το άλλο. Και ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του…

Υ.Γ. Το «γιατί δεν πρέπει να γίνουν εκλογές;» είναι νομίζω σαφές. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ξεκάθαρη λαϊκή εντολή. Τι θα βγει, δηλαδή, να πει ο Τσίπρας στην προεκλογική περίοδο; Θα εφαρμόσω το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Θα σκίσω το μνημόνιο; Θα σας πάω στην δραχμή; Θα κάνω σκληρή διαπραγμάτευση; Θα γελάσει κάθε πικραμένος.