Δημοκρατία, η μόνη εναλλακτική λύση

12:26 28/1/2014 - Πηγή: Aixmi

Όσο περνάει ο καιρός, η ανησυχία για την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας ενισχύεται. Οι πολίτες επωμίζονται δυσβάστακτα βάρη με αποτέλεσμα ο εκνευρισμός, η απελπισία, η στεναχώρια και ο φόβος να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις ψυχές τους. Πολλοί είναι αυτοί που με γενικόλογους στοχασμούς του τύπου «έχουμε κρίση αξιών» και «πρόκειται για ζήτημα Παιδείας», προσπαθούν να δώσουν παρηγοριά στον ασθενή επιδιώκοντας να εξηγήσουν πολλά, αλλά στην πράξη οδηγούνται σε αδιέξοδο.

Δεν είναι λίγοι και οι τσαρλατάνοι της Ακροαριστεράς

και της Ακροδεξιάς που με τη λαϊκίστικη ακράτειά τους καλλιεργούν προσδοκίες για «κάτι», χωρίς αυτό να ακολουθείται από τη δέουσα δράση. Ας μην ξεχνάμε, φυσικά, και τα κόμματα εξουσίας που με τις επιλογές και τις αποφάσεις τους αποτέλεσαν τον καταλύτη στη διόγκωση του προβλήματος.

Εύλογα, λοιπόν, όλοι αναρωτιούνται αν είναι εφικτή η δημιουργία ενός σχεδίου ανασύνταξης και υπό ποιες προϋποθέσεις. Μπορεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα να τραβήξει κουπί στο ανερμάτιστο πλοίο και να αντιμετωπίσει την καταιγίδα; Αρχικά, πρέπει να πούμε ότι στις φιλελεύθερες Δημοκρατίες, οι εντολείς των κομμάτων εξουσίας είναι οι πολίτες.

Προσωπικά, αδυνατώ να κατανοήσω τη «λογική» των νοσταλγών απολυταρχικών καθεστώτων, βίαιων πραξικοπημάτων, ανεξέλεγκτων λαϊκών εξεγέρσεων βίας. Τι πιο δημοκρατικό υπάρχει από το να εκλέγουν οι πολίτες αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να τους βοηθήσουν, ώστε να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους;

Γιατί ορισμένοι να επιθυμούν την επιβολή ενός συστήματος που δεν αποτελεί επιλογή των δημοκρατικών πλειοψηφιών; Για ποιο λόγο οργισμένες μειοψηφίες αντιμάχονται την αστική Δημοκρατία; Δηλαδή, ένα Πολιτειακό Σύστημα που εστιάζει στο άτομο και του επιτρέπει την ελεύθερη επιλογή ενός τρόπου διακυβέρνησης που του ταιριάζει.

Το άτομο θεωρείται ότι γνωρίζει τι είναι καλύτερο για το συμφέρον του, παίρνει τις αποφάσεις του κι αν σφάλλει, πληρώνει το τίμημα. Ένα σύστημα που έχει ως βασική του αρχή το σεβασμό στην ελευθερία του άλλου, που δίνει κίνητρα για ατομική πρόοδο και συμβάλλει στην αυτοανάπτυξη. Που προκρίνει την ελευθερία συνείδησης και τον υγιή ανταγωνισμό με σαφείς περιορισμούς και κανονιστικά πλαίσια. Που δε θέλει ένα «κακό» κράτος να κατευθύνει τη ζωή του και να του προσφέρει μηδενικές δυνατότητες ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και εξέλιξης.

Δεύτερον, σκέφτομαι αν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές. Ένα διαφορετικό πολιτικό προσωπικό από αυτό που διαθέτουμε. Κι αν υπάρχει, ποιο είναι αυτό; Ίσως κάποιος εξωθεσμικός παράγοντας;

Για παράδειγμα, ένα στρατιωτικό παρακράτος, μια τρομοκρατική οργάνωση ή μια αναρχική ομάδα; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι εν λόγω κύριοι είναι σε θέση να αναλάβουν την έξοδό μας από την κρίση, πώς θα το πράξουν; Προφανώς, όχι με διαδικασίες που απορρέουν από το σύστημα που περιγράψαμε, αλλά δια της βίας του ενός ή του άλλου άκρου. Μια βία για την οποία οι συνήθεις ιστορικοπολιτικοί ήρωες προσπαθούν μάταια να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό ας έχουμε το νου μας, ας συνειδητοποιήσουμε ποιους έχουμε εχθρούς κι ας αγωνιστούμε συνειδητά για τη στέρεα θεσμοποίηση της Δημοκρατίας μας. Η δημιουργία μιας πολιτισμένης κοινωνίας που θα λειτουργεί υπέρ της Δημοκρατίας και δεν θα την υπονομεύει αποτελεί καθήκον για το σύγχρονο δημοκρατικό κόσμο.

*Follow on Twitter: @johnebambax