Δυο σφαίρες

19:01 18/1/2014 - Πηγή: Aixmi

Δυο σφαίρες σε ένα φάκελο, συμβολικές. Πριν πολλές σφαίρες σε δυο νέα παιδιά επειδή ήταν ΧΑγίτες. Ακόμη πριν ένα μαχαίρι σε ένα νέο που τραγουδούσε τη συναδέλφωση και κατηγορούσε την ΧΑ. Μια συνεχής αλληλουχία αιματηρών ή εκφοβιστικών γεγονότων.

Δεν είμαστε οι πρώτοι διδάξαντες. Είμαστε οι «άξιοι» συνεχιστές! ΟΙ Τουπαμάρος της Ουρουγουάης και οι Μοντενέρος της Αργεντινής, εμπνεύστηκαν το αντάρτικο πόλης και το χρησιμοποίησαν ενάντια σε σιδηρόφρακτες δικατορίες. Το «φωτεινό Μονοπάτι» του Περού εκφυλίστηκε

από το εμπόριο ναρκωτικών. Η γερμανική ΡΑΦ έσβησε φρικιαστικά στα απόκοσμα «Λευκά Κελιά». Η ΕΤΑ των βάσκων συνθηκολόγησε και ο ιρλανδικός ΙΡΑ παρέδωσε τα όπλα. Η πρώτη παλαιστίνια αεροπειρατής, η γλυκιά Λειλά Χαλέντ συνέχισε τη ζωή της ως δασκάλα. Μια ολόκληρη εποχή που γέννησε ελπίδες – σε όσους τις γέννησε – έδυσε εδώ και δεκαετίες, παίρνοντας μαζί της και της ψευδαισθήσεις των ονειροπόλων της επανάστασης.

Οι ένοπλοι πρωτοπόροι συνειδητοποίησαν ότι οι μάζες, για την απελευθέρωση των οποίων πήραν τα κουμπούρια, δεν συμμετείχαν στο επαναστατικό ιδεώδες. Παρέμειναν απόμακρες, παθητικές, αδιάφορες και συχνά εχθρικές. Ετσι έκλεισε η εποχή της ένοπλης πρωτοπορίας. Παντού εκτός από την ευκλεή χώρα μας.

Η 17 Ν. είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε ηττηθεί, ότι οι «προλετάριοι» και εργαζόμενος λαός όχι μόνο δεν την πλαισίωσαν, παρόλο που στην αρχή την είδαν με συμπάθεια επειδή επέλεξε το ρόλο του τιμωρού στην μη αποχουντοποίηση, αλλά συν τω χρόνω διάκειντο εχθρικά απέναντι της. Γιαυτό και έφτασε σε σημείο σε κάποιες εκλογές, να διεκδικεί ως ..δικά της τα λευκά και τα άκυρα! Εκεί εντοπίστηκε και το έλλειμμα ευθυκρισίας. Όταν ο λαός δεν σε ακολουθεί, βάζεις το όπλο παρά πόδα και δεν παραμένεις ένα κλειστό βίαιο κύκλωμα σποραδικών επιθέσεων, χωρίς κανένα κοινωνικό έρεισμα.

Μπορεί η ιστορική εποχή των ένοπλων «πρωτοποριών» να παρήλθε, αλλά όχι για τη χώρα μας. Είμαστε ένας άλλος πλανήτης. Η ενσκήψασα βίαιη φτωχοποίηση του μνημονίου, δεν αποτελεί επαρκή δείκτη επεξήγησης και αιτιολόγησης. Τρομοκρατία και βία υπήρχε και στις τρυφηλές εποχές των δανεικών. Ισως έχει δίκιο ο Δ. Ψυχογιός, στο βιβλίο του για την τρομοκρατία, ότι η έφεση στη βία, κληροδοτείται ως υπέρτατη αξία από τις προηγούμενες γενιές και από διαφορετικές ιδεολογίες. Από την Δεξιά που εξυμνεί την πολεμική αρετή, το πολεμικό φρόνημα των ελλήνων, από την Αριστερά που ομνύει με ιερή προσήλωση στους – παρελθόντες - αγώνες του λαού. Αλλωστε και οι καθημερινές ανακοινώσεις των κομμάτων, και δη των δύο μεγάλων, οι ομιλίες στη Βουλή, δεν διαχέουν απλώς πολιτική αντιπαλότητα, αλλά πνεύμα πολεμικής εχθρότητας.

Αυτοί είμαστε, έτσι θα βαδίσουμε στο μέλλον, χωρίς να υπάρχει κάτι που θα μας αλλάξει. Η κρίση μάλλον θα επιτείνει, αφού θα δίνει και άλλοθι, την μεταξύ μας εχθροπάθεια. Αρκεί φυσικά το πράγμα να μη φθάσει σε αποσταθεροποίηση. Γιατί τότε δεν θα είναι ο χειμαζόμενος λαός που θα χαμογελά, αλλά η ακροδεξιοί κύκλοι εντός και εκτός της χώρας.