«Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου…»

14:10 25/2/2012 - Πηγή: Aixmi

Οι εύποροι κύριοι που πηγαίνουν στις υπανάπτυκτες χώρες με σκοπό να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους διαστροφές πάνω στο σώμα ανηλίκων, μπορεί να σκέφτονται ότι πληρώνοντας μετά την πράξη το προσυμφωνηθέν ποσό στους γονείς των παιδιών, βοηθούν την τοπική κοινωνία να αναπτυχθεί. Το ότι προσφέρουν χρήματα, όμως, δεν αποτελεί άλλοθι, ούτε αναιρεί το γεγονός πως είναι διεστραμμένοι βιαστές· πόσω μάλλον αν με τις πράξεις τους βυθίζουν την τοπική κοινωνία σε ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση.

Αν στη θέση των παιδιών βάλουμε την Ελλάδα

του σήμερα, στη θέση των γονιών τους πολιτικούς της Ελλάδας και στη θέση των ευπόρων κυρίων τους Οίκους Αξιολόγησης (αρχικά) και τους δανειστές της χώρας μας (στη συνέχεια), τότε μπορούμε να έχουμε μια παραστατική εικόνα της κατάστασης που επικρατεί. Έτσι, ο βιασμός μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με τον οικονομικό πόλεμο που υφίσταται η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Οι πολιτικοί μας αποδεικνύεται ότι συστηματικά μίκραιναν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα σήμερα να μοιάζει με ανυπεράσπιστο παιδί. Και τα ερωτήματα που εύλογα τίθενται, είναι τα εξής:

Πώς είναι δυνατόν

Θα λογοδοτήσουν ποτέ οι γονείς

Πώς θα σταματήσουν οι βιαστές

Θα λογοδοτήσουν ποτέ οι βιαστές

(και αν ναι, σε ποιόν;) που τελευταία εμφανίζονται θυμωμένοι με το ανυπάκουο –πλέον– παιδί και προσπαθούν να το τιμωρήσουν παραδειγματικά; που έχουν αποθρασυνθεί και ζητούν όλο και περισσότερα «κόλπα» από το παιδί; (και αν ναι, σε ποιόν;) που τόσα χρόνια ενδιαφέρονταν μόνο για το προσωπικό τους όφελος; να αναθέτουμε τη σωτηρία του παιδιού στους γονείς του, που αποδεδειγμένα έχουν συναινέσει στο βιασμό;

Ναι, το παιδί έφταιξε γιατί κατάπιε αμάσητη την καραμέλα της υλικής ευδαιμονίας των δανείων. Ναι, το παιδί έπρεπε με κάποιο τρόπο να συνετιστεί. Όμως, ο βιασμός δεν αξίζει σε κανέναν και οι βιαστές πρέπει να διώκονται αντί να ζητούν ευγνωμοσύνη.

Τώρα πια το παιδί μεγάλωσε και άρχισε να ξυπνάει απ’ το συννεφάκι στο οποίο ζούσε· μπήκε, όμως, στην εφηβεία και έχει αυτοκτονικές τάσεις. Σκέφτεται πως, αν είναι να ζει μια ζωή βιαζόμενο, ίσως και να μην αξίζει να ζει. Οι βιαστές δε θα υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους ακόμα κι αν το παιδί αυτοκτονήσει, γιατί εν τω μεταξύ έχουν φροντίσει –με τη βοήθεια των γονιών– να σβήσουν τα ίχνη τους. Το παιδί όμως πρέπει να ζήσει, να ενηλικιωθεί και να ξανασταθεί στα πόδια του· και θα τα καταφέρει όπως τα κατάφεραν τόσες φορές στο παρελθόν οι πρόγονοί του, αντιμετωπίζοντας μάλιστα πολύ μεγαλύτερες κακουχίες. Αρκεί να πάψει να αντιδρά και να αρχίσει να αντιστέκεται ουσιαστικά, συνειδητοποιώντας πως: «έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου…».