Ευτυχώς: Η γενιά των μνημονίων ακούει και Γιάννη Χαρούλη…

01:22 12/6/2015 - Πηγή: Aixmi

«Χαράς Ευαγγέλια για τον… Χαρούλη» διάβαζα κάπου προ ημερών, ως σχόλιο για τις απολαβές που θα είχε ο -δημοφιλής και αγαπητός όσο λίγοι πλέον- Γιάννης για τις τρεις (8,9 & 10 Ιουνίου) sold out εδώ και εβδομάδες εμφανίσεις του στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα…

Αμέσως σκέφτηκα «ας είναι, μαγκιά του και τα αξίζει». Πραγματικά τα αξίζει.

Και τα αξίζει, ως μια ακόμη μόδα – δημιουργημένη όμως εν μέσω κρίσης.

Ο Γιάννης από την Κρήτη πλάστηκε μέσα στην

κρίση. Για την ακρίβεια, δοξάστηκε μέσα σ” αυτήν. Ξεκίνησε, όμως, παίζοντας μουσική σε πανηγύρια. Μύησε πολλές γενιές παιδιών της επαρχίας στην παράδοσή τους, κι ας τη είχαν… μέσα στα πόδια τους!

Τον θυμάμαι προ ετών να παίζει και να ερμηνεύει παθιασμένα στη Σίφνο, καλεσμένος σε εκδήλωση. Τον είχα συναντήσει τυχαία και είχα εκπλαγεί, όπως όλοι μας στην τότε δημοσιογραφική αποστολή. Σταθήκαμε… προσοχή σε κάτι τόσο αυθεντικό και ανεπιτήδευτο.

Αυτή είναι η επιτυχία του: Γέμισε ασφυκτικά και γήπεδα και θέατρα των μεγάλων πόλεων, ακόμα της πρωτευούσας, με παιδιά, εφήβους, φοιτητές έως και τριαντάρηδες, πολλοί από τους οποίους ως τότε δύσκολα εκπαιδεύονταν σε παραδοσιακά ακούσματα. Και εκεί, σε αχανείς χώρους, παίζει με το ίδιο πάθος, όπως τότε στη Σίφνο… Το κοινό, από κάτω, ερμηνεύει μαζί του τον Ερωτόκριτο και άλλα μουσικά διαμάντια… Κοινό στρατευμένο!

Ο Γιάννης Χαρούλης μύησε τη γενιά των μνημονίων στα παραδοσιακά της ακούσματα, στις πολιτισμικές της ρίζες… Συνεχιστής του Ξυλούρη μα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με ένα μέταλλο φωνής & ψυχής που μνημονεύει Σιδηρόπουλο & Άσιμο…

«Ε, και; Την ξεχρεώνει έτσι τη γενιά;» ίσως σκεφτούν κάποιοι – μάλλον ρηχοί…

Ας είναι… Ακόμη κι ένα ποσοστό της νεολαίας αν αποφεύγει να γαλουχείται με στίχους αισθητικής «στους κατεστραμμένους θέλω να καταταγώ» και βλαχο-ροκ μουσική, ο Γιάννης Χαρούλης αυτομάτως επιτελεί λειτούργημα: Πλουτίζει τη νεολαία.

Ναί, αυτός ο βοσκός που έγινε μουσικός, έμελλε να καθοδηγήσει αλλιώς τα «πρόβατα», γνωρίζοντάς τους με τον τρόπο του «σήμερα» αυτά που έπρεπε να διδάσκονται χρόνια…

Μα, κυρίως, αυτός ο τραβαδούρος – ποιμένας δημιουργεί ατμοσφαιρικές καλοκαιρινές βραδιές ικανές να ξορκίσουν κάθε τι που μας κρατά δεμένους – ανύμπορους, έως και εφησυχασμένους…

Είναι ένας από τους λίγους που μας θυμίζουν ότι έχουμε δύναμη (ψυχής).

Απεριόριστη, που ώρες – ώρες δεν μπορούμε να λογίσουμε…

*Follow on Twitter: @VagLiak