Εγώ που δεν πατάω μυρμήγκι, ζήτησα να κρεμαστεί πολιτικός

10:16 5/12/2012 - Πηγή: Aixmi

Σαν να ήταν χθες, όταν με ανείπωτη χαρά έμαθα τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου του 2010, ότι γεννιέται μια νέα δημοσιογραφική σελίδα απόψεων. Το aixmi.gr από την πρώτη ημέρα έγινε για εμένα ένα καταφύγιο. Έγραψα και γράφω με απόλυτη ελευθερία και χωρίς να «κοπεί» ούτε μια λέξη από τις σκέψεις μου -μύχιες, ακραίες ή αιρετικές κάποιες φορές.

Οργή, πόνο, θλίψη, ευτυχία, φόβο, νοσταλγία, αγάπη, θυμό,

υπερηφάνεια, απόγνωση, λύπη, ελπίδα και όσα συναισθήματα ένιωσα αυτά τα δυο χρόνια, κύλησαν σαν ένας καταρράκτης, που κατέληγε στις ηλεκτρονικές σελίδες του aixmi.gr.

Δεν μετάνιωσα ούτε μια φορά για όσα έγραψα είτε ως πρωταρχικό κείμενο είτε ως απάντηση σε επισκέπτη της ιστοσελίδας. Για όσα μοιράστηκα σε δημόσια θέα και λυτρώθηκα. Για όσα διαμαρτυρήθηκα. Κραύγασα. Παρακάλεσα. Αποκάλυψα. Ένιωσα. Βασανίστηκα. Γνώρισα. Άγγιξα. Προσευχήθηκα. Για όσα έχασα και κέρδισα.

Η μοναδική ερώτηση που δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω, είναι πού βρήκα το θάρρος να γράψω ότι κάποτε πρέπει να κρεμαστεί έστω κι ένας προδότης πολιτικός. Ένας από όλους όσοι οδήγησαν την πατρίδα μας στο χάος και την ανυποληψία. Αυτή θα ήταν η προσήκουσα επανόρθωση.

Δηλαδή -σύμφωνα με αυτό το μεσαιωνικό όρο- η τιμωρία που βρίσκεται σε τέλεια αντιστοιχία με το παράπτωμα. Και απορώ όχι γιατί είναι μια καινοτροπη άποψη, επειδή φαντάζομαι την υποστηρίζουν πολλοί Έλληνες, αλλά γιατί έκανα αυτή τη σκέψη εγώ που δεν πατάω μυρμήγκι.

Πιθανότατα γιατί σιχαίνομαι για τα όσα δεινά επέφεραν στη ζωή μου χωρίς να φταίω, όλοι αυτοί οι εθελόδουλοι και ονειροτόκοι πολιτικοί, αλλά και διάφοροι συνδικαλιστές. Οι οποίοι θέλουν να μείνουμε στο παρελθόν. Γιατί μόνο έτσι δεν θα χάσουν τα προνόμια και τα πλούτη τους. Δεν βλέπουν οι βολεμένοι του συστήματος ότι το χθες πέθανε. Πιστεύουν σε μια μούμια και όχι στο φως των παιδιών. Είναι επικίνδυνοι φανατικοί του χθες και όχι σημαιοφόροι του αύριο.

Σε αυτό το «κείμενο γενεθλίων» ας κλείσω ανθρώπινα. Γιατί το μυαλό μας δεν συνδέει μόνο τις τελετές που βλέπει. Αλλά κι αυτές που φαντάζεται ή επινοεί. Δημιουργεί κι αυτές που δεν υπάρχουν. Κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Αυτό είναι το συναρπαστικό ταξίδι του aixmi.gr.

Σε ευχαριστώ Χρήστο που μου χάρισες αυτη την εμπειρία δημοσιογραφικής ζωής. Είμαι πραγματικά ευγνώμων. Για την ευκαιρία που μου έδωσες να ενώνω τις δικές μου τελείες. Αν κι ένα ευχαριστώ είναι λίγο…