Είμαι η Μαρία και είμαι προληπτική…

17:13 28/6/2018 - Πηγή: Aixmi

Είμαι η Μαρία και είμαι προληπτική. Δεν περηφανεύομαι γι αυτό, αντίθετα ντρέπομαι πολύ. Συχνά κατακεραυνώνω τον εαυτό μου, τον «μαστιγώνω» με όλα τα κοσμητικά επίθετα που νιώθω ότι ταιριάζουν σε ανθρώπους που επιτρέπουν σε δοξασίες και προλήψεις να τούς επηρεάζουν τη ζωή. Και μετά, ξανακυλάω…

Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία ξεκίνησε το πρόβλημα, αλλά η αφορμή ήταν σίγουρα το ποδόσφαιρο. Παναθηναϊκός, αν και Πειραιώτισσα, κάθε φορά που έπαιζε η ομάδα μου, αναζητούσα

λυσσασμένα τρόπους να βάλω κι εγώ από το σπίτι ένα χεράκι για να βοηθήσω. Και…τούς έβρισκα κιόλας. Αν νομίζετε ότι ο Μέγας Σαραβάκος το 1987 έβαλε μόνος του τη μπάλα στα δίχτυα της Γιουβέντους στο Ολυμπιακό Στάδιο, στέλνοντας ουσιαστικά τους πράσινους στην τρίτη φάση του Κυπέλλου Ουέφα, πλανάστε πλάνην οικτρά! Ας μην είχα φροντίζει εγώ να δέσω έντεκα κόμπους το κασκόλ της Γιουβέντους (όσοι και οι παίκτες της) και εν συνεχεία να το βάλω στην κατάψυξη για να παγώσουν τα πόδια τους και σας έλεγα αν θα τα κατάφερνε ο τεράστιος μικρός…

Από την εποχή εκείνη και μετά, με πήρε η κάτω βόλτα.

Μπλούζα-γούρι στις Πανελλαδικές, η οποία φορέθηκε άπλυτη και τις 4 ημέρες (κάτι που επιβλήθηκε 23 χρόνια μετά και στον γιό μου, με τεράστια επιτυχία).

Περπάτημα στην ίδια πλευρά του πεζοδρομίου, πριν από κάθε σημαντικό ραντεβού, χωρίς να πατάμε πάνω στις ενώσεις των τσιμεντένιων πλακών (μην λέμε και τα αυτονόητα!).

Συγκεκριμένη θέση στις εξετάσεις του Πανεπιστημίου (σειρά 8, θέση 8 δεξιά όπως ανεβαίνουμε) που αν ήταν πιασμένη από συμφοιτητή, ήταν βέβαιο πως θα κοπώ.

Και η λίστα συνεχώς μεγάλωνε, μαζί της και η ντροπή μου.

Όταν παντρεύτηκα, είδα για πρώτη φορά το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Μακριά από προκαταλήψεις, γούρια και δεισιδαιμονίες ο άντρας μου (κουβαλούσε μόνο από τον πατριό του την λαϊκή δοξασία «Τετάρτη και Παρασκευή τα νύχια σου μην κόψεις αν θέλεις να προκόψεις» την οποία επαναλάμβανε σαν ποιηματάκι περισσότερο για να γελάσουμε), ο πρώτος καιρός της συγκατοίκησης ήταν ένα ένα δράμα για εμένα.

Άντε να ισιώνω κρυφά τις παντόφλες στο κομοδίνο (μεγάλη γρουσουζιά οι ανάποδες παντόφλες). Άντε να βρίσκω δικαιολογίες για να μην τού δώσω χέρι με χέρι το αλάτι στο τραπέζι (α, πα, πα, πα). Άντε να παρακολουθώ ποδοσφαιρικούς αγώνες μαζί του χωρίς να με καταλάβει ότι είμαι έτοιμη να σκάσω από το κατούρημα (δεν κάνουμε την ανάγκη μας εν ώρα αγώνα παιδιά, γιατί τρώμε τζάμπα γκολ). Άντε να κρύβω το κόκκινο αντρικό μποξεράκι που φορούσα την Πρωτοχρονιά για γούρι (με τα γυναικεία δεν πιάνει, καρατσεκαρισμένο!).

Κάποια στιγμή, με κατάλαβε.

«Ενα μυαλό σαν το δικό σου, δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ότι κάτι πήγε στραβά γιατί ανοίξαμε την ομπρέλα μέσα στο σπίτι«, σχολίασε (φτου, φτου, φτου!), «αλλά εμένα δεν με ενοχλεί, εσύ παιδεύεσαι για ανοησίες» έκανε το λάθος να συμπληρώσει, ανάβοντάς μου το πράσινο φως! Αυτό ήταν! Από την ίδια κιόλας ημέρα, άφησα ελεύθερο τον καταπιεσμένο προληπτικό εαυτό μου και για τα επόμενα 26 χρονια (όσα είμαστε μαζί μέχρι σήμερα) δεν έκανα καμία προσπάθεια να τον ξανακαταπιέσω.

Αντίθετα, έκανα ακριβως ό,τι όλοι οι εξαρτημένοι, «άρρωστοι» άνθρωποι, που δεν θέλουν να γίνουν καλά: προσπάθησα να παρασύρω και τον άντρα μου και τον γιο μας στην καταστροφή. Φτάνοντας στο ακραίο σημείο να χωρίζω τους ανθρώπους σε «γουρλήδες» και «γκαντέμηδες, προτείνοντάς να βγάλουμε από την ζωή μας τους δεύτερους αφού μόνο κακό μάς φέρνουν (γι αυτό ντρέπομαι λίγο παραπάνω, αλλά…θα μπορούσα να επιχειρηματολογώ για ώρες προσπαθώντας να σας πείσω πως έχω κι ένα δίκαιο)!

Ήταν το καλοκαίρι του 2009, όταν ο σύζυγός μου διαγνώστηκε με καρκίνο, που η κατάσταση ξέφυγε εντελώς από τον έλεγχό μου. Δεν ήμουν πλέον απλώς προληπτική! Ξυπνούσα και κοιμόμουν, ερμηνεύοντας σαν «θετικά» ή «αρνητικά» σημάδια, τα πάντα:

«Αν τα φανάρια της Κηφισίας ήταν πράσινα στη διαδρομή που πηγαίναμε να κάνουμε τις αιματολογικές εξετάσεις, πίστευα πως όλα θα πάνε καλά. Κάθε κόκκινος σηματοδότης με βύθιζε στη θλίψη.

»Αν το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια ενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη το πρωί της Δευτέρας που θα γινόταν η χημειοθεραπεία, θεωρούσα δεδομένη την επιπλοκή.

»Αν είχε ρεπό η όμορφη μελαχρινή κοπέλα που μου έδινε τον καφέ στο κυλικείο του νοσοκομείου, πλακωνόταν η ψυχή μου ότι κάτι κακό θα συμβεί.

»Κι εκείνο το μοιραίο πρωινό του Δεκαπενταύγουστου του 2009, ανήμερα της γιορτής μου, όταν στις 8.30 το πρωί έφτασε στο κινητό μου το πρώτο SMS για “χρόνια πολλά” από έναν άνθρωπο που τον θεωρούσα έτσι κι αλλιώς κακότυχο, ήξερα ότι θα βρισκόμασταν ένα βήμα πριν τον θάνατο…» **

Αντιλαμβάνομαι πως ακούγονται ανόητα όλα αυτά, πως δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους με παιδεία και καλλιέργεια, σάς το είπα από την πρώτη στιγμή, δεν είμαι περήφανη που είμαι προληπτική. Κάνω προσπάθειες να το ελέγξω, να το εκλογικεύσω, να το μετριάσω… Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Άλλες όχι. Και αν θέλω να είμαι έντιμη μαζί σας, πρέπει να σας αποκαλύψω πως ούτε απόψε το βράδυ θα τολμήσω να τινάξω τα ψίχουλα από το τραπεζομάντηλο. Αλλά μην βιαστείτε να με κατακρίνετε γι αυτό… Το ότι το παραδέχομαι δημοσίως, είναι ένα βήμα… Δεν είναι;

**Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το γράμμα της Μαρίας» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Κώστας Χαρδαβέλλας-Το ζεϊμπέκικο του νικητή«- Εκδόσεις Πατάκη)

Είμαι η Μαρία και είμαι προληπτική…

thisismarias.com

The post Είμαι η Μαρία και είμαι προληπτική… appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.