Είμαστε βολεμένοι συνένοχοι ή ηλίθιοι;

02:30 4/5/2012 - Πηγή: Aixmi

Από τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας από τον βασιλιά Παύλο, το 1955, η Ελλάδα κυβερνάται ανελλιπώς από δύο οικογένειες, που μαζί με τους πολιτικούς τους φίλους, τους παρατρεχάμενους και τους κομματικούς τους πελάτες, χαίρουν της συντριπτικής υποστήριξης του εκλογικού σώματος.

Οι οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, με την εξαίρεση της επταετούς δικτατορίας, κυβερνούν συστηματικά με όποιο κόμμα κι

αν δημιουργούν, όπως κι αν λέγεται, ΠΑΣΟΚ, ΕΡΕ, ΝΔ, Ενωση Κέντρου, από τότε μέχρι σήμερα. Σε όλες τις εκλογές από το 1955 μέχρι το 2009, για 54 ολόκληρα χρόνια, σε όλες -μα όλες- τις εκλογές που μεσολάβησαν, τα κόμματα των δύο αυτών οικογενειών κερδίζουν τη μεγάλη υποστήριξη των εκλογέων με τεράστια ποσοστά (που συνήθως υπερβαίνουν αθροιστικά το 80% και ενίοτε προσεγγίζουν και το 85%.)

Ακόμα και στην παρακμή του συστήματος, όταν υποψήφιοι ήταν τα εγγόνια κι οι ανηψιοί των ιδρυτών των δυναστειών τους, στις εκλογές του 2007 και του 2009, οι οικογένειες αυτές κέρδισαν με ποσοστό που προσήγγισε αθροιστικά το 80%.

Κέρδισαν, παρότι η χώρα προφανώς εισερχόταν στη δίνη μεγάλων περιπετειών, όπως πολλοί αναλυτές (μεταξύ των οποίων κι ο υπογράφων) υπογράμμιζαν!

Κι, όμως, ο λαός συνέχιζε να δίνει ευρεία στήριξη στις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου. Έτσι, αναμενόμενο ήταν η Ελλάδα να έφτανε σε τόσο μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.

Μέχρι τώρα, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, με την εφήμερη εξαίρεση σημαντικών ανατροπών -όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή κι ο Εμφύλιος- κάθε γενιά ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη. Κι αυτό οφειλόταν στην τεχνητή κατασκευή ενός μοντέλου που δανειζόταν για να καταναλώνει, χωρίς να παράγει, με την ευθύνη των δύο οικογενειών και των κομμάτων τους, που υποστήριζε η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων.

Το μοντέλο αυτό, του να καταναλώνουμε χωρίς να παράγουμε, όπως ήταν φυσικό κατέρρευσε τη στιγμή που η παγκόσμια τραπεζοπιστωτική κρίση στέρεψε τις πηγές του δανεισμού. Κι οι επιπτώσεις είναι γνωστές σε όλους.

Σήμερα, λοιπόν, ώρες πριν από τις κρισιμότερες εκλογές μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλο μέρος των Ελλήνων δηλώνει «αγανακτισμένο», «οργισμένο» και διατεθειμένο -όπως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πείθει- να «τιμωρήσει» ή και να «εκδικηθεί» τις δύο οικογένειες, που οι ϊδιοι επέλεγαν επί σειρά δεκαετιών.

Οι φόβοι από την κατάρρευση του βιοτικού μας επιπέδου κι η διάχυτη ανασφάλεια είναι, αναμφίβολα, δικαιολογημένοι. Η οργή όχι και τόσο. Κι εξηγούμαι.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων, που για πολλά πολλά χρόνος στήριζε τις δύο οικογένειες και τα κόμματα τους, ανακαλύπτει αίφνης σήμερα ότι Καραμανλής – Παπανδρέου κι οι παρατρεχάμενοί τους είναι «λαμόγια», «απατεώνες», «κλέφτες», «ψεύτες», ακόμα και «προδότες».

Πότε έγιναν όλα αυτά; Από το 2010 κι έπειτα; Όχι φυσικά. Πότε μας «κατέστρεψαν»; Το 2011;

Όχι βέβαια, αυτά δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Παίρνει δεκαετίες για να διαμορφωθούν τα μοντέλ