Είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι

17:40 21/8/2013 - Πηγή: Aixmi

Νομίζω ότι κάποιος πρέπει να είναι τελείως χαζός για να πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να συνεχίσει την πορεία της ως έχει. Δηλαδή, χωρίς σημαντικές διαρθρωτικές παρεμβάσεις, χωρίς νέο παραγωγικό και ταυτόχρονα αναπτυξιακό μοντέλο, με τεράστια ποσοστά ανέργων, με πολυετή ύφεση, με διαλυμένη δημόσια Υγεία και Παιδεία, με φοροδιαφυγή και με πολλές άλλες παθογένειες που το πελατειακό-κομματικό σύστημα δημιούργησε.

Είναι, επίσης, σαφές ότι οι όποιες μεταρρυθμίσεις νομοθετούνται και κυρίως γίνονται πράξη, οφείλονται σε έξωθεν

πιέσεις. Κανένα κόμμα που ανέλαβε την εξουσία σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης δεν μπόρεσε να υλοποιήσει την μεταρρύθμιση που ευαγγελιζόταν. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις κατέστησαν το Δημόσιο τσιφλίκι τους με το να διορίζουν ανεξέλεγκτα κομματικούς πελάτες, που υπεδείκνυαν, βεβαίως, το κατάλληλο «πιστοποιητικό φρονημάτων». Μόνο, λοιπόν, όταν η Τρόικα ξεκίνησε τις πιέσεις, μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας ήλθε στα συγκαλά του και αποφάσισε να προχωρήσει τις αναδιαρθρώσεις.

Γιατί, όμως, εξακολουθούμε να μην έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα; Και γιατί τα όποια εγχειρήματα, είτε απέτυχαν παταγωδώς είτε σημείωσαν μερική επιτυχία; Ο πρώτος λόγος είναι, φυσικά, οι κοινωνικές αντιστάσεις και αντιδράσεις, που ως ένα βαθμό είναι κατανοητές. Η μεταρρύθμιση, σε καμία περίπτωση, δεν επιβάλλεται. Προϋποθέτει συγκεκριμένη μέθοδο και πρέπει να προωθηθεί με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να αποκτήσει λαϊκά ερείσματα. Ο δεύτερος λόγος είναι η σημασιολογική ασάφεια που παράγει ο όρος. Ο καθένας μας, δηλαδή, αντιλαμβάνεται διαφορετικά το περιεχόμενό του. Ωστόσο, πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε το εξής: Χρειαζόμαστε νέο κοινωνικό σχέδιο που, για να παραμείνει βιώσιμο, δεν πρέπει να οικοδομηθεί πάνω σε αφελείς επιθυμίες και φαντασιώσεις.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον χώρο της Υγείας που είναι από τους πλέον «νοσογόνους». Όλοι μας έχουμε υποστεί την ταλαιπωρία και την υποβάθμιση ενός συστήματος δημόσιας Υγείας του οποίου ο αρχικός σχεδιασμός ήταν πρόχειρος και η εφαρμογή του έγινε τελείως ασύντακτα. Υπάρχουν πάμπολλα ζοφερά βιώματα που ενισχύουν την παραπάνω θέση με αποκορύφωμα αυτό που συνέβη τις προάλλες στο Γενικό Νοσοκομείο Νάουσας. Βρέφος 9 μηνών μεταφέρθηκε στην παιδιατρική κλινική το βράδυ η οποία, όμως, δεν εφημέρευε. Κατά την προσπάθεια μεταφοράς του παιδιού από τους γονείς του με αυτοκίνητο προς το Νοσοκομείο της Βέροιας, αυτό κατέληξε.

Πώς φτάσαμε σ’ αυτό το τραγικό σημείο; Επιτρέψτε μου να πω ότι γι’ αυτήν την κατάσταση δε φταίνε ούτε οι τράπεζες ούτε ο καπιταλισμός ούτε η ίδια η Μεγαλόχαρη. Φταίει μόνο το κράτος που είναι υπέρογκο, καθόλου ευέλικτο και αναποτελεσματικό. Το πρόβλημα ενισχύεται από το γεγονός ότι η ασυνέπεια της κυβέρνησης στην υλοποίηση του προγράμματος εξυγίανσης που θα δώσει ένα τέλος σε όλο το μπάχαλο, την έχει οδηγήσει σε γρήγορη επίλυση όλων των εκκρεμοτήτων με συνοπτικές διαδικασίες. Οι μεταρρυθμίσεις, όμως, με «ακρωτηριασμούς» μάλλον συμβάλλουν στην αποδόμηση κι όχι στην ουσιαστική αλλαγή.

Παραμένοντας στο παράδειγμά μας, πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να βαφτίζει μεταρρύθμιση την υποβάθμιση ενός νοσοκομείου που εξυπηρετεί έναν δήμο περίπου 30.000 πολιτών και να υποστηρίζει ότι η μετατροπή του σε Κέντρο Υγείας θα βελτιώσει τις υπηρεσίες υγείας προς τον πολίτη; Δηλαδή, με την κατάργηση των 5 κλινικών (παθολογική, χειρουργική, καρδιολογική, ορθοπαιδική, παιδιατρική) που ήδη υπολειτουργούν λόγω έλλειψης ιατρικού προσωπικού, χωρίς ΕΚΑΒ για τη μεταφορά ασθενών, χωρίς δυνατότητα νοσηλείας, τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο;

Οι ιθύνοντες οφείλουν να αντιληφθούν ότι μια πραγματική μεταρρύθμιση στον χώρο της Υγείας, αλλά και στους υπόλοιπους τομείς, για να αποδώσει, πρέπει να γίνει με πολλές μικρές τομές. Αυτό σημαίνει σταδιακές αλλαγές με αυστηρή συνέπεια και απαρέγκλιτο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Οι κανόνες του παιχνιδιού πρέπει να αλλάξουν. Δεν υπάρχουν περιθώρια επιστροφής στο παρελθόν!