Ελάτε στη γειτονιά μου, στη δυτική όχθη, για σπιτικό φαϊ, όχι σούσι…

14:52 16/6/2014 - Πηγή: Aixmi

Ένα τριάρι σε μία τετραώροφη πολυκατοικία του ΄70 είναι το πατρικό μου. Στη δυτική πλευρά του Κηφισσού. Εκεί που τώρα πια τη φτώχεια τη μυρίζεις στον αέρα πού ρχεται από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου. Εκεί που οι δρόμοι και οι γειτονιές μοιάζουν με ερήμους. Χωρίς φωνές και κίνηση και νιάτα. Μοιάζει σαν να΄φυγαν οι νέοι, εκτός κι αν ντρέπονται να σεργιανίσουν μ΄άδειες τσέπες.

Και δεν χρειάζεται να είσαι παρατηρητικός για να μπορέσεις να τη δεις τη φτώχεια γύρω σου. Στις άδειες στάσεις των λεωφορείων που κάποτε

περίμεναν οι άνθρωποι ουρές να πάνε στις δουλειές τους, στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που χάθηκαν από τους δρόμους, στα ρούχα των ανθρώπων, στα παζάρια που κάνουν οι γυναίκες για λίγα ζαρζαβάτια στις λαϊκές, στα κατεβασμένα ρολά των μαγαζιών, στα άδεια βλέμματα, στα βερεσέδια των καφενείων και στους χτύπους των κομπολογιών που παίζουνε οι γέροντες βαριά, στα δάχτυλά τους, αμίλητοι στ΄ ακριανά τραπέζια να κοιτούν στο πουθενά και κάθε τόσο να σκουπίζουν τα μάτια με το μαντήλι.

Σ΄αυτές τις γειτονιές η υπομονή γίνεται απελπισία και το μνημόνιο γίνεται κομμάτια. Γίνεται μια χούφτα κέρματα στα πορτοφόλια των νοικοκυρών, σπάει στα ρέστα που κρατούν σφιχτά στο χέρι κάθε φορά που αγοράζουν ένα μπουκάλι γάλα και ένα ματσάκι μαϊντανό, ακούγεται στο κλάμα των παιδιών στη έξοδο των σούπερ μάρκετ για τη ρημάδα τη σοκολάτα που πάλι δεν μπορούσε ν΄αγοράσει η μάνα τους, βαραίνει στα πρόσωπα των ανέργων που στέκονται κάθε πρωί απ΄το ξημέρωμα μπροστά στον Ο.Α.Ε.Δ για το επίδομα.

Σ΄αυτές τις γειτονιές, οι αισιόδοξες προβλέψεις για την οικονομία γίνονται ειρωνεία και η ανάκαμψη στα χρόνια που έρχονται μοιάζει με χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Κάθε φορά που επιστρέφω στην παλιά μου γειτονιά βλέπω τα πάντα αλλαγμένα. Ακόμη και τα χρώματα βλέπω νά ‘χουν χαθεί. Απούσες και οι αποχρώσεις. Μόνο το γκρίζο έμεινε στους τοίχους, στα πρόσωπα και στις ζωές.

Δυο τρία πράγματα μονάχα δεν αλλάξανε. Οι παιδικοί μου φίλοι που μείνανε παιδιά, οι άνθρωποι που συνεχίζουν να σου σφίγγουν δυνατά το χέρι όταν σε χαιρετούν κι η μυρωδιά από το φαγητό της μάνας μου, που με παίρνει από τα μούτρα και με καλωσορίζει κάθε φορά, από μακριά.

Θα ξαναπάω σύντομα στην παλιά μου γειτονιά. Όποιος θέλει νά΄ρθει μαζί μου να τον τρατάρω σπιτικό φαγητό είναι ευπρόσδεκτος. Δεν θα΄χει…σούσι, αλλά υπόσχομαι νά΄χει πεντανόστιμο λαδερό και πίτα με φύλο που θα ανοίξει η μάνα μου. Κι ας μην φοβηθεί τη φτώχεια. Θα πάμε με τ΄αμάξι μου, με ανεβασμένα τα παράθυρα και τις ασφάλειες κατεβασμένες…