Ελλάδα, γιατί διώχνεις τα παιδιά σου;

01:41 14/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Τις τελευταίες ημέρες, αποχαιρετώ φίλους και γνωστούς…Πήραν μία απόφαση ζωής. Εγκαταλείπουν τη χώρα στην οποία γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν όμορφες και άσχημες στιγμές, σπούδασαν, δούλεψαν, για να αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Νέοι και νέες κοντά στα 25-35, αφήνουν οικογένεια και φίλους για να αρχίσουν και πάλι από την αρχή. Μόνοι τους, χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς να ξέρουν τα ήθη και τα έθιμα της χώρας που πηγαίνουν, χωρίς να γνωρίζουν ανθρώπους, χωρίς να ξέρουν καλά καλά αν θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που θα συναντήσουν. Μία γενναία απόφαση, με μεγάλο

ρίσκο και με αρκετούς, κατά τη γνώμη μου, κινδύνους.

Ένα νέο ξεκίνημα. Μία νέα ζωή. Είναι, άραγε, εύκολο; Άνθρωποι με καριέρα, αξιοπρεπείς, αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη, αφού εδώ η κατάσταση έχει γίνει απελπιστική. Όσο αισιόδοξα και να θέλεις να δεις τα πράγματα, κάτι γίνεται και η ψυχολογία σου πιάνει πάτο. Όταν οι νέες δημοσκοπήσεις φέρνουν τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα, την ώρα που οι εκπρόσωποί της, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, σπάζοντας πάγκους σε λαϊκές αγορές, ή τραυματίζοντας Έλληνα επειδή κουρεύτηκε σε κουρείο Πακιστανού,  καταλαβαίνουμε όλοι ότι τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν οδεύουν προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Όλοι βγαίνουν στους δρόμους, οι μισθοί και οι συντάξεις είναι της πείνας, δουλειές δεν υπάρχουν και η ανεργία χτυπάει «κόκκινο». Αυτά είναι τα θέματα που καθημερινά παρακολουθούμε στα δελτία ειδήσεων. Είναι η σκληρή πραγματικότητα, που όσο και να ελπίζεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν κάποια στιγμή, τα φτερά σου κόβονται βλέποντας εικόνες που θυμίζουν πόλεμο, κατοχή.

Μια Ελλάδα που κάποτε φρόντιζε τα παιδιά της, τώρα τα απαρνείται και τα διώχνει. Αν κάποιος με ρωτούσε πριν από χρόνια, αν θα έφευγα στο εξωτερικό, σίγουρα θα του έλεγα ότι είναι τρελός. Γιατί να έφευγα; Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ είναι η οικογένειά μας, εδώ ήταν οι δουλειές μας, οι παρέες μας. Τώρα αν με ρωτήσει κάποιος αν θα εγκατέλειπα τη χώρα μου, ξέρετε τι θα του απαντούσα; «Χθες, θα έφευγα..». Και την παρορμητική αυτή απάντηση δεν θα την έδινα μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι. Κάθε μέρα όπου και να βρεθώ, η ίδια συζήτηση. «Τι θα κάνουμε; Πού να πάμε να δουλέψουμε; Σε ποια χώρα;»

Δεν είναι μόνο μία δύσκολη απόφαση, είναι μία απόφαση που πρέπει να την πάρεις μετά από πολύ ώριμη σκέψη, ειδικά αν έχεις οικογένεια. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η προσαρμογή αργεί να έρθει και οι άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν με δυσπιστία μόλις μάθουν ότι είσαι Έλληνας. Και αυτά δεν τα λέω εγώ, μου τα λένε φίλοι και γνωστοί που πήγαν εκεί για να δουλέψουν ή και να σπουδάσουν. Οι μέρες και οι νύχτες δεν περνούν εύκολα. Δεν πήγαν εκεί για ταξίδι αναψυχής. Αναγκάστηκαν να φύγουν. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο.

Όταν θέλεις κάτι πολύ, το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν, όμως, αναγκαστείς να το κάνεις επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή, τότε σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα θέλεις να κλάψεις, να φωνάξεις, να δεις έναν άνθρωπο δικ