Εμάς που ισιώνουμε πίνακες στους τοίχους, να μας αγαπάτε

19:28 26/1/2017 - Πηγή: Aixmi

Δεν ήμουν πάντα έτσι. Μου εμφανίστηκε αμέσως μετά τη γέννηση του γιου μου, εκεί γύρω στα 23 μου χρόνια. Στην αρχή με ενοχλούσε να είναι τα ρούχα κρεμασμένα στην ντουλάπα με τυχαία σειρά. Ήθελα να τα βλέπω ανά χρώμα. Τα μαύρα με τα μαύρα, τα λευκά με τα λευκά και τα πολύχρωμα παρέα. Με τις κρεμάστρες να αγκαλιάζουν την μεταλλική μπάρα πάντα με την ίδια φορά: το γαντζάκι να κοιτάζει προς τα μέσα (μην λέμε και τα αυτονόητα…).

Στη συνέχεια έκανε την εμφάνισή της η ενόχληση του… χαρτιού υγείας. Σε σπίτια, καφετέριες,

εστιατόρια, ξενοδοχεία, τσουπ μια τρελή άλλαζε θέση στα χαρτιά υγείας, ώστε να ξετυλίγονται από πάνω προς τα κάτω (και μην ανοίξουμε τέτοια συζήτηση γιατί δεν το διαπραγματεύομαι).

Ακολούθησε το μέγα ζήτημα των παπουτσιών! Πολλά παπούτσια που έστεκαν μπερδεμένα στην ντουλάπα μου και μου προκαλούσαν πονοκέφαλο. Ευτυχώς, το παυσίπονο βρέθηκε σύντομα: τα φωτογράφισα ανά ζευγάρι, τα έκλεισα σε δικό τους λευκό κουτί το καθένα και κόλλησα και την σχετική φώτο απ έξω, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο!

Κάπου εκεί, η μπάλα χάθηκε και οι ιδεοψυχαναγκασμοί (ναι, έχουν και επιστημονικό όνομα τα πουλάκια μου) πολλαπλασιάστηκαν με καταιγιστικούς ρυθμούς, σαν τα ληξιπρόθεσμα χρέη των Ελλήνων ένα πράγμα:

Τα διακοσμητικά αντικείμενα στο σπίτι έπρεπε να είναι πάντα συμμετρικά στολισμένα.

Το κρεβάτι στρωμένο σαν να περίμενα επιθεώρηση λόχου.

Όλα (μα όλα) τα πράγματα τακτοποιημένα σε συρτάρια και κουτάκια (πολλά κουτάκια)…

Οι κάλτσες τοποθετημένες σε μπαλίτσες, η μία δίπλα στην άλλη (ξεκινώντας από τις σκούρες προς τις ανοιχτόχρωμες).

Τα φλιτζάνια και τα πιάτα μαζεμένα από το τραπέζι (ενίοτε πριν προλάβει ο άλλος να τα αδειάσει…)

Όσο για τους πίνακες… Τι εφιάλτης κι αυτός! Οι πίνακες έπρεπε α-πα-ραί-τη-τα να είναι ίσια κρεμασμένοι στους τοίχους. Όχι μόνο στους δικούς μου τοίχους. Σε όλους τους τοίχους! Ακόμη και του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.

Το χειρότερο μου συνέβη κάποια Χριστούγεννα σε ένα οικογενειακό ταξίδι στο Λονδίνο. Μείναμε σ’ ένα κουκλίστικο ξενοδοχείο, βγαλμένο θαρρείς από παραμύθι. Λίγα δωμάτια, λίγοι ένοικοι που για καλή (;) μας τύχη ανήκαν σχεδόν ολοι σε ενα γκρουπ από την Ιαπωνία. Ολημερίς τους έτρεχαν σε εκδρομές και ξεναγήσεις τους Γιαπωνέζους κι έτσι οι χώροι του ξενοδοχείου έμεναν άδειοι. Μόνο για εμάς. Σαν να ήταν το σπίτι μας.

Ήταν μεσημέρι Παραμονής Χριστουγέννων, έξω χιόνιζε και με τον άντρα μου είχαμε αράξει σε έναν υπέροχο καναπέ, στο πιο ζεστό lounge ξενοδοχείου που είχαν δει τα μάτια μας. Τα δικά μου μάτια βέβαια, έβλεπαν λίγο θολά (κρατήστε το αυτό…) αφού δεν φορούσα τα μυωπικά γυαλιά μου -κι όμως κατάφεραν να εντοπίσουν την παραφωνία που χαλούσε την αρμονία της παραδεισένιας ατμόσφαιρας.

Στην πάνω πάνω δεξιά γωνία της τεράστιας βιβλιοθήκης υπήρχε ενα βιβλίο τοποθετημένο ανάποδα!! Δεν φαινόταν δηλαδή η ράχη και ο τίτλος του, αλλά το λευκό των σελίδεων του!! Για την επόμενη μισή ώρα ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ στο δικό μου βιβλίο. Το μάτι μου δρούσε αυτόνομα, δραπέτευε, σκαρφάλωνε συνεχώς στην κορυφή της βιβλιοθήκης και κολλούσε εκεί. Στην παραφωνία…

-Κοίτα εκεί πάνω. Έχει ένα βιβλίο ξεχασμένο ανάποδα, λέω στον άντρα μου έτοιμη να σκάσω.

– Μμμμμ, μου απαντάει εκείνος ξεχειλίζοντας από αδιαφορία για την παρατήρησή μου.

– Αφού είμαστε μόνοι μας, πειράζει να ανέβω στη σκάλα της βιβλιοθήκης να το φτιάξω; Είναι κρίμα να χαλάει την τέλεια εικόνα του δωματίου… , προτείνω διστακτικά κι επιτέλους τραβάω την προσοχή του.

Σηκώνει το κεφάλι του, κοιτάει μια την παραφωνία, μια εμένα και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν φέρνει αντίρρηση .

– Ανέβα. Βεβαιώσου μόνο ότι είναι γερή η σκάλα, μου λέει και συνεχίζει την ανάγνωση του βιβλίου του.

Το επόμενο λεπτό με βρίσκει στην κορυφή της ξύλινης σκάλας με το χέρι απλωμένο προς ΤΟ πρόβλημα. Μα τι να δω; Η βιβλιοθήκη δεν είναι αληθινή. Τα βιβλία της είναι ζωγραφισμένα πάνω σε μια ειδική γύψινη κατασκευή στον τοίχο! Γυρίζω έξαλλη στον άντρα μου που είναι σαφές ότι το είχε καταλάβει από την αρχή και τότε…

Οι περίπου 60 Γιαπωνέζοι του γκρουπ μπουκάρουν στο lounge και με κοιτάνε εκστασιασμένοι! Δεκάδες φωτογραφικές μηχανές και κινητά σηκώνονται και αρχίζουν να φωτογραφίζουν την τρελή που έχει σκαρφαλώσει σε μια εικονική βιβλιοθήκη. Ούτε που θέλω να φανταστώ πόσοι άνθρωποι με έχουν δει έτσι, στην μακρινή Ιαπωνία. Φοβάμαι πως αν ποτέ ταξιδέψω στο Τόκιο θα μου ζητάνε αυτόγραφα στους δρόμους…

Όχι, δεν μπορώ να πω ότι συνήλθα εντελώς εξ αιτίας του ρεζιλέματος αυτού. Το χω μαζέψει, όμως, σημαντικά. Σε δημόσιους χώρους τουλάχιστον. Γιατί στο σπίτι μου μπορώ να ισιώνω ελευθέρα τα πάντα. Άντε και σε σπίτια καλών φίλων. Γι αυτό, εμάς που ισιώνουμε τους πίνακες στους τοίχους, να μας αγαπάτε. Μάχη με τον εαυτό μας δίνουμε κάθε φορα… Και (για όνομα του Θεού…) βάλτε κι εσείς ένα χεράκι. Ψυχικό θα κάνετε!

thisismarias.blogspot.gr