Ενότητα Κεντροαριστεράς: Άντε γ@μ#σου κι εσύ κι ο γρύλος σου

19:03 19/9/2016 - Πηγή: Aixmi

Κάποτε σε μία ερημική περιοχή ένας οδηγός παθαίνει λάστιχο. Απογοητεύεται, καθώς βλέπει ότι έχει μαζί του ρεζέρβα, δεν έχει γρύλο. Υπάρχει, όμως, ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου. Παρόλο που ήταν αργά, δεν είχε άλλη επιλογή. Σκέφτεται ότι θα έπρεπε να πάει. Τι θα έλεγε, όμως; Κι αν δεν ήταν κανείς στο σπίτι; Κι αν του μιλούσαν άσχημα επειδή τους ξύπνησε; Κι αν δεν είχαν γρύλο; Κι αν είχαν γρύλο και δεν του τον έδιναν; Κι αν..; Κι αν..; Κι αν..; Φτάνοντας στην πόρτα του σπιτιού ήταν πλέον έξαλλος με όλα αυτά τα ενδεχόμενα που σκέφτηκε παραπάνω. Του ανοίγει μία γλυκιά κυρία: «Τι θα ήθελες

παιδί μου..;» «Μωρέ άντε να @@@ κι εσύ κι ο γρύλος σου!»

Το ανέκδοτο με το γρύλο, μπορεί να μην είναι αστείο, είναι όμως ιδιαίτερα διδακτικό. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κατάσταση, λόγω των εμπειριών, των προκαταλήψεων, των φόβων, των ανασφαλειών μας, ενώ ξέρουμε τη λύση της, αντί να πράξουμε, ξεκινάμε μία παράλληλη διαδικασία η οποία άλλοτε υπερκαλύπτει την πράξη και άλλοτε την αντικαθιστά εντελώς.

Αυτό ακριβώς συνέβη με το νέο επεισόδιο στην ιστορία της Κεντροαριστεράς. Ενώ όλοι –ανεξαιρέτως- οι πρωταγωνιστές του δράματος ξέρουν πως θα ήταν έγκλημα τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα κόμματά τους το εγχείρημα να μην πετύχει, παρόλα αυτά εγκλωβίστηκαν σε μία διαδικασία επιτροπών διαλόγου και λεπτομερειών για τον τρόπο λειτουργίας του νέου φορέα, που δεν αφορούν παρά κάποιες δεκάδες κομματικά στελέχη.

Και ενώ όλες οι προηγούμενες προσπάθειες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς γίνονταν από την κορυφή στη βάση, αυτή τη φόρα τη λύση στην κρίση του χώρου θα έδινε η βάση. Αυτή θα ψήφιζε και θα επέλεγε τον επικεφαλής της νέας προσπάθειας. Η μαζικότητα της διαδικασίας, όπως και η επιλογή του προσώπου, θα έδινε νόημα σε μία ιστορία που δεν απέχει πια πολύ από τη γελοιοποίηση. Όπως ακριβώς συνέβη και στην Κεντροδεξιά με τη μαζική συμμετοχή στις κάλπες, αλλά και την εκλογή Μητσοτάκη.

Οι διαπρύσιες ανακοινώσεις που έβγαλαν εκατέρωθεν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι για τη διάλυση του διαλόγου απογοήτευσαν ένα ακροατήριο, το οποίο παρά τις πολλαπλές απογοητεύσεις των τελευταίων χρόνων που έλαβε για την ανασυγκρότηση του χώρου, του έδινε μία τελευταία ευκαιρία. Αν σε αυτό προστεθεί και ο αριθμός των ανέστιων τέως Τσιπρικών ψηφοφόρων, οι οποίοι δεν μπορούν να δουν το Μητσοτάκη ως εναλλακτική λύση για τη χώρα, κατανοεί εύκολα κανείς ότι μιλάμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό πολιτών.

Στην ζωή καθένας κάτι αγαπά, κάτι φοβάται και κάτι έχει χάσει. Πόσο μάλλον όταν στην πολιτική αυτό το κάτι έχει να κάνει με την εξουσία, η οποία διαφθείρει συνειδήσεις και εξευτελίζει ανθρώπους. Παρόλα αυτά, οι επιλογές που κάνουμε πρέπει να γίνονται στη βάση των προσδοκιών και όχι των φόβων μας. Γιατ,ί προφανώς, είναι προτιμότερο να διαψευσθούν οι προσδοκίες μας, παρά να στοιχειωνόμαστε από τη σκέψη του τι θα γινόταν αν το είχαμε προσπαθήσει. Έτσι, με μεγαθυμία θα πρέπει να σκεφτούν και οι επικεφαλείς των κομμάτων και να μη διακόψουν το διάλογο. Γιατί ο μέσος ψηφοφόρος του χώρου, μόλις του ανοίξουν την πόρτα της επόμενης μέρας, θα τους πει ό,τι περίπου και ο οδηγός που έψαχνε το λάστιχο: «Βρε άντε @@@ κι εσύ κι ο γρύλος σου..». Κάτι δηλαδή, που ήδη σκέφτονται πολλοί.