Επιτέλους, θέλουμε νεκρούς στα Πανεπιστήμια για να αντιδράσουμε;

18:15 14/4/2013 - Πηγή: Aixmi

Πλησίστιοι για το ελληνικό Κολομπάιν;

Στις 20 Απριλίου 1999, στο αμερικανικό σχολείο Κολομπάϊν, εισέβαλαν πυροβολώντας δύο μαθητές, ο Εντ Χάρις και ο ΝτίλανΚλέμπολντ. Σκότωσαν 12 συμμαθητές τους και έναν καθηγητή τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν.

Όλα αυτά σε 16 μόλις λεπτά. Η βόμβα που είχαν τοποθετήσει στην καφετέρια του σχολείου δεν εξερράγη – στην καφετέρια εκείνη την ώρα βρίσκονταν 488 άτομα.

Η είδηση μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ σ΄ολόκληρο τον κόσμο και συγκλόνισε.

Στις 9 Απριλίου 2013, στην Ελλάδα,

στην πόλη της Πάτρας, καθηγητές και ο Πρόεδρος του ΤΕΙ υπέστησαν πολύωρο αποκλεισμό (άλλως ομηρία) από φοιτητές τους, ενώ σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ φοιτητών, οπαδών αντίπαλων συνδικαλιστικών παρατάξεων.

“Είναι ευτύχημα που δεν είχαμε νεκρό», δήλωναν, «στο νοσοκομείο διακομίστηκαν τέσσερα άτομα, εκ των οποίων παρέμειναν για νοσηλεία οι δύο, με παραμορφωμένα τα πρόσωπά τους από τα χτυπήματα που δέχτηκαν».

Η είδηση μεταδόθηκε μόνο από ελληνικά ΜΜΕ και δε βλέπω να συγκλόνισε. Πέραν της αυτεπάγγελτης παρέμβασης της Δικαιοσύνης, ουδέν…

Πού είναι τα κόμματα και, κυρίως, πού είναι η ακαδημαική κοινότητα; Τόσος και τέτοιος εθισμός στη βία, στην καθαρή, τη σωματική;

Τόση ενοχή για το κατάντημα ή τόση συνενοχή για τη συνολική κατάντια της Εκπαίδευσης;

Ευτυχής εξέλιξη η αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης, δεν μας εχει συνηθίσει σε τέτοιες πρωτοβουλίες, στη σφαίρα των ενδιαφερόντων και συμφερόντων της κοινωνίας και όχι ειδικών περιπτώσεων.

Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την κατάληξη. Την ολοκλήρωση των ερευνών και την απαγγελία κατηγοριών, εφόσον αυτές στοιχειοθετούνται από το οπτικοακουστικό υλικό που όλοι παρακολουθήσαμε και από τις μαρτυρίες.

Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένω και τις μαρτυρίες, ιδίως εκείνων των καθηγητών που δήλωναν πως “στο νήμα δεν θρηνήσαμε θύματα“, να καταθέσουν τις εμπειρίες τους και να στοιχειοθετήσουν τα όσα τρομερά δήλωσαν.

Ζητώ να πληροφορηθώ αν υπήρξαν, όντως, συμφωνίες μεταξύ καθηγητών και φοιτητών, τί είδους, σε ποιά βάση και γιατί αθετήθηκαν, προκαλώντας την οργή των έτερων συμβαλλομένων (κάποιων φοιτητικών παρατάξεων εν προκειμένω) και οδήγησαν στα όσα παρακολουθήσαμε.

Με απόλυτη συναίσθηση της δυστυχίας που μπορεί να προκληθεί σε νέους ανθρώπους, ζητώ από τη Δικαιοσύνη απόδοση ευθυνών, εφόσον αυτές στοιχειοθετούνται.

Το “τζάμπα “, το ερήμην, η ανευθυνότητα, η ατιμωρησία είναι αυτά που κατά γενική ομολογία καθόρισαν τη στάση της ελληνικής κοινωνίας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτά πληρώνουμε με την κρίση που ζούμε.

Η ατομική και η συλλογική ευθύνη πρέπει να επανακτηθούν σ’ αυτή τη χώρα.

Η ευθύνη λόγων και πράξεων και οι συνέπειές τους, είναι αυτό που λείπει, έλειπε πάντα, αλλά τώρα γίνεται πιο κρίσιμο.
Οσοι ελαφρά τη καρδία μιλούν για κίνδυνο κατάλυσης της Δημοκρατίας απ έξω, από τρίτους, από τους εταίρους και δανειστές μας ή για χούντα που δεν τελείωσε το ’73 ( μεταξύ μας δεν έχω καταλάβει τι εννοούν, η χούντα έπεσε τον Ιούλιο του ’74) ας καταλάβουν πως συμβάλλουν στη σύγχυση των νεαρών ανθρώπων που ζούν την αγωνία των υπαρξιακών, κοινωνικών αδιεξόδων τους, ενός μέλλοντος σκοτεινού.

Και αναφέρομαι στην ευρύτερη Αριστερά -η Χρυσή Αυγή, έτσι κι άλλιώς, είναι εκτός συνταγματικού τόξου.

Αρκετή βία είδαμε, βιώσαμε, ως Έλληνες, ξεκινώντας από το Δεκέμβριο του 2008.

Αρκετή βία ανεχτήκαμε, σε αρκετή εθιστήκαμε.

Σε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ζούμε, σε περίοδο κρίσης, διανύουμε μιά έκτακτη κατάσταση αλλά μέχρις εδώ.
Υπάρχουν δικαιώματα αλλά και ευθύνες, όρια, νόμοι.

Στην Αμερική, από τη δολοφονία του Κένεντι μέχρι τη δολοφονία του Τζών Λένον και μέχρι όλες τις δολοφονικές επιθέσεις σε σχολεία, όλοι οι ένοχοι ήταν παράφρονες; Δεν το πιστεύω. Είναι πολλές οι περιπτώσεις για να βρεθούν τόσοι πολλοί τρελλοί, έτσι σκέτα τρελλοί, εκτός κοινωνικού, πολιτικού, πολιτισμικού περιβάλλοντος.

Όταν ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος θέτει ως μείζονα στόχο την αντιμετώπιση της οπλοκατοχής, υπονοεί πως η αμερικανική κοινωνια έχει εθιστεί στη βία και την αυτοδικία, πως ναι κινδυνεύει η Δημοκρατία, οι θεσμοί, το ευνομούμενο.

Η φιλήσυχη ελληνική κοινωνία έχει καταπιεί τόνους βίας εδώ και κάποια χρόνια. Τα νεαρά παιδιά, 16 και 17 χρονών που πιάνουν όπλα στα χέρια τους και παίζουν τους τρομοκράτες, μοιάζουν ακραίο, περιθωριακό φαινόμενο αλλά το πλήθος τους δείχνει πως δεν είναι.
Ζητώ, λοιπόν, απόδοση ευθυνών – εφόσον στοιχειοθετούνται- για τα επεισόδια στην Πάτρα. Έχουν, άλλωστε, προηγηθεί πολλά άλλα τέτοια, ας μην επιτρέψουμε να εθιστούμε στα επαναλαμβανόμενα βίντεο.

Δεν φταιει η κρίση μόνο για την αποσάθρωση των κανόνων, των δημοκρατικών θεσμών, της εισβολής της βίας.

Ποτέ δεν φημιζόμασταν ως Πολιτεία, ως πολιτική ηγεσία -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων -και ως πολίτες, για την αίσθηση και τον σεβασμό των θεσμών, αλλά μέχρι πριν λίγο δεν πείραζε τόσο. Τώρα πια πειράζει πολύ και γι΄ αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί.