«Εσείς που μας κοιτάτε κάποτε σαν κι εμάς θα πεινάτε»

01:01 26/5/2012 - Πηγή: Aixmi

Εδώ και δύο 24ωρα η Πάτρα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Αφορμή, η δολοφονία ενός 30χρονου Έλληνα από τρεις Αφγανούς μετανάστες. Αιτία, τα σωρευμένα προβλήματα που πνίγουν εδώ και δεκαετίες την πάλαι ποτέ βιομηχανική πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Εκατοντάδες αγανακτισμένοι Πατρινοί βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της υποβάθμισης της ζωής τους, κατά της εγκληματικότητας, αλλά και κατά της φτώχειας που τρώει τα σωθικά

της πόλης τους. Επειδή, όμως, και ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στους δρόμους αυτοί που ονειρεύονται να ζήσουν στη χώρα μας τις δικές τους ναζιστικές νύχτες κρυστάλλων.

Και όλα αυτά με σκηνικό το κουφάρι του εργοστασίου της «Πειραϊκής-Πατραϊκής». Το κτίριο που, ως τις αρχές της δεκαετίας του 90, αποτελούσε το καμάρι της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και έδινε ψωμί σε 5000 Πατρινές οικογένειες.

«Εσείς που μας κοιτάτε κάποτε σαν κι εμάς θα πεινάτε», ήταν το σύνθημα των τελευταίων εργαζομένων που το 1996 διάβαιναν το κατώφλι του εργοστασίου για τελευταία φορά. Ήταν η εποχή που η Πάτρα ζούσε τον εφιάλτη που βιώνει σήμερα ολόκληρη η χώρα. Ήταν η εποχή που τα μεγάλα εργοστάσια της Πάτρας έκλειναν το ένα μετά το άλλο, είτε μεταφέροντας τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό είτε βάζοντας λουκέτο στο πλαίσιο ενός σχεδίου αποβιομηχάνισης της περιοχής. Ήταν η εποχή των αυτοκτονιών, τότε που η Πάτρα θρηνούσε δεκάδες απελπισμένους αυτόχειρες που έβαζαν τέλος στη ζωή τους πνιγμένοι από τα χρέη και την ανεργία. Ήταν η εποχή που η υπόλοιπη Ελλάδα «κοιτούσε» αδυνατώντας να προβλέψει πως θα ερχόταν κάποτε η μέρα που ολόκληρη η χώρα θα γινόταν Πάτρα.

Στη δεκαετία του ‘90 η Αχαΐα χτυπήθηκε στην καρδιά. Σε λίγα μόνο χρόνια το κλείσιμο εργοστασίων και το χτύπημα της αγροτικής παραγωγικής επέφεραν έναν χωρίς προηγούμενο οικονομικό μαρασμό και δημιούργησαν μια μεγάλη «μαγιά» φτηνών εργατικών χεριών – ομήρων στην εκμετάλλευση.

Στη θέση όσων γκρεμίστηκαν, άνθισαν ραγδαία παρασιτικοί τομείς της οικονομίας: καζίνο και άλλα κέντρα τζόγου (κουλοχέρηδες κλπ.), ευκαιριακές και με επαχθείς όρους εργασίες στο λιμάνι και στα έργα ζεύξης Ρίου – Αντίρριου.

Στα τόσα προβλήματα της πόλης ήρθε να προστεθεί και αυτό των χιλιάδων μεταναστών που τα τελευταία χρόνια στοιβάζονται γύρω από το λιμάνι της πόλης, αναζητώντας τρόπο να διασχίσουν την Αδριατική αναζητώντας τον ευρωπαϊκό τους παράδεισο.

Μία τεράστια αποθήκη εξαθλιωμένων ψυχών το παλιό εργοστάσιο της «Πειραϊκής Πατραϊκής» και απ’ έξω εκατοντάδες νέοι οπλισμένοι με πέτρες, καδρόνια και μίσος, έτοιμοι να «λιντσάρουν» τους μετανάστες. Νέοι, που πολύ πιθανόν να είναι τα παιδιά των απολυμένων της «Πειραϊκής-Πατραϊκής», στρέφουν σήμερα την οργή τους στους «απρόσκλητους εισβολείς», ξεχνώντας πως αυτοί που οδήγησαν στα ερείπια του εργοστασίου τους πεινασμένους μετανάστες είναι οι ίδιοι που πριν 20 χρόνια πέταξαν στο δρόμο τους πατεράδες τους.