Φωτεινή Δάρρα: Ο καλλιτέχνης ακροβατεί μεταξύ ευτυχίας και κατάθλιψης

12:32 24/9/2015 - Πηγή: Aixmi

Οι περισσότεροι ερωτεύονται την πανσέληνο του Αυγούστου, όμως η Φωτεινή Δάρρα και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου διάλεξαν την πανσέληνο του Σεπτεμβρίου, για να μας πουν ότι το καλοκαίρι δεν τελειώνει όσο υπάρχει μέσα μας.

Η δημοφιλής ερμηνεύτρια μίλησε στην aixmi.gr για το δύσκολο σήμερα και το αύριο της προσδοκίας. Απαντά και στο ερώτημα τι θα έλεγε αν συναντούσε τον θάνατο…

ΕΡ: Η πανσέληνος του Σεπτεμβρίου είναι μια ευκαιρία να

κρατήσουμε στην ψυχή μας το καλοκαίρι που τέλειωσε;

ΑΠ: Δεν είναι αρκετή μια πανσέληνος για να κρατήσουμε το καλοκαίρι μέσα μας. Χρειάζεται να το πιστέψουμε. Χρειάζεται κάτι να μας παρακινήσει.
Εμείς θα είμαστε στον Κήπο του Μεγάρου τη Δευτερα το βράδυ, στην τελευταία συναυλία του για φέτος. Θα έχουμε πάρει μαζί και τα τραγούδια μας για να τα μοιραστούμε με τους αληθινούς μας φίλους.
Ο καιρός βελτιώνεται, καθώς φαίνεται, τις επόμενες μέρες και θα είναι: «κι όμως… καλοκαίρι ακόμα…”

ΕΡ: Έκανες πολλές συναυλίες -και με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και μόνη σου-σε όλη τη χώρα αυτό το καλοκαίρι. Είδες αλλαγμένους τους Έλληνες από τη δοκιμασία των capιtal controls;

ΑΠ: Ο κόσμος είναι αλλαγμένος συνολικά. Φοβάται το αύριο, αισθάνοται τη γη ασταθή κάτω από τα πόδια τους. Πήραμε τη δύσκολη απόφαση, παρόλα αυτά, να μην ακυρώσουμε ούτε μία από τις προγραμματισμένες συναυλίες μας και είχαμε δίκιο. Τα αρχαία θέατρα και οι συναυλιακοί χώροι στους οποίους βρεθήκαμε όλο το καλοκαίρι, ήταν κατάμεστοι, και το κοινό εξαιρετικά συγκινητικό στις αντιδράσεις του. Ήταν σαν να πήραμε ευλογία στη Δήλο από την οποία ξεκίνησε η περιοδεία μας. Ο κόσμος σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο έχει ανάγκη να βρει διεξόδους.

Ξέρετε όταν η Θάτσερ επέβαλε τα αυστηρότερα οικονομικά μέτρα στους εγγλέζους, έδωσε τις μεγαλύτερες επιδοτήσεις στα θέατρα του Λονδίνου και δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει πολύ και έχει ανάγκη να πιαστεί από κάτι, να πάρει δύναμη για να συνεχίσει την άνιση μάχη για την επιβίωση.

ΕΡ: Οι νέοι άνθρωποι, που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από την ανεργία, έδιναν το παρόν στα μουσικά ραντεβού;

ΑΠ: Και οι νέοι ήταν εκεί! Είναι σαν να αισθάνονται ότι κρατάνε ένα είδος αντίστασης έτσι. Ενώνουν ο καθένας από αυτούς τις φωνές του με τις δικές μας και ζούμε μαζί 2 ώρες υπερβατικές. Προσπαθούμε να είμαστε κοντά στους ανθρώπους με κάθε δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό και το εισιτήριό μας, όπως και τώρα στον Κήπο του Μεγάρου, δεν ξεπέρασε τα 10 ευρώ στην προπώληση – γεγονός που εκτιμά ο κόσμος και πρακτικά αλλά και ως πρόθεση.

ΕΡ: Έχεις την αίσθηση ότι ο κόσμος φοβάται για το αύριο ή έχει αρχίσει να ελπίζει ξανά;

ΑΠ: Έχω την αίσθηση πως τη στιγμή που πάμε να “πάρουμε τα πάνω μας” κάτι έρχεται και μας κόβει τα πόδια. Πρέπει να πιστέψουμε στο αύριο για να το διεκδικήσουμε κιόλας. Πρέπει να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε τη θέση στην οποία βρεθήκαμε, αλλά και τις δυνατότητες που έχουμε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και ο λαός ενωμένος.

ΕΡ: Η κρίση έχει αλλάξει τη δική σου ζωή;

ΑΠ: Ναι την έχει αλλάξει. Η καθημερινότητα έχει γίνει δυσκολότερη. Έχω, όμως, απελευθερωθεί καλλιτεχνικά. Τώρα αισθάνομαι ότι είναι η δυσκολότερη εποχή για να εκδόσεις, αλλά ευκολότερη από το παρελθόν για να δημιουργήσεις.

ΕΡ: Πώς θα “θελες να μεγαλώσει η μικρή σου κόρη; Στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Σε ρωτάω διότι ακούω πολλούς να λένε ότι προτιμούν να ζήσουν τα παιδιά τους σε άλλες χώρες.

ΑΠ: Θέλω το καλύτερο για το παιδί μου, όπως και όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό θα είναι στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, αλλά πάντα ελπίζω ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να κρατήσει τα παιδιά της και να τους προσφέρει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν και να προσφέρουν με τη σειρά τους και αυτά.

ΕΡ: Το τραγούδι, το ελληνικό τραγούδι, πιστεύεις ότι παίζει κάποιο ρόλο στη ζωή του σημερινού Έλληνα;

ΑΠ: Το ελληνικό τραγούδι από καταβολής του εκφράζει τη ζωή του λαού. Είναι εδώ για να γεμίσει κάθε στιγμή της ζωής μας. Να δώσει νόημα, να συγκινήσει, να διασκεδάσει, να βοηθήσει, να συνεγείρει, να γιατρέψει. Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία του λαού μας πιο πιστά από τους ιστορικούς.

ΕΡ: Αισθάνεσαι ότι οι δημιουργοί -μουσικοί και στιχουργοί- γράφουν έργα που αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες;

ΑΠ: Υπάρχουν ανάγκες που ορίζονται από τη φύση και ανάγκες που ορίζονται από τον καθένα μας ξεχωριστά. Αν εννοείτε αν είναι σε θέση οι σημερινοί δημιουργοί να εκφράσουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, σας απαντώ ότι πιστεύω πως είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσεις για μια τόσο βαριά ιστορική στιγμή, την ώρα που τη ζεις, χωρίς να γίνεις γραφικός. Είναι πιο εύκολο να το κάνεις με μια χρονική απόσταση. Θεωρώ ότι σήμερα πολλοί αρπάζουν το momentum αυτό για να το χρησιμοποιήσουν με λαϊκισμό προς το συμφέρον τους. Υπάρχουν, όμως, και λίγα παραδείγματα που θα είναι αυτά που, όταν τα ακούν οι Έλληνες του μέλλοντος, θα καταλαβαίνουν πλήρως το τί συντελέστηκε στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο παρελθόν. Ακούγοντας Θεοδωράκη, για παράδειγμα, καταλαβαίνεις ποιο ακριβώς ήταν το κλίμα της Χούντας, χωρίς να μιλούν τραγούδια ευθέως πάντα. Νομίζω ότι το κλειδί βρίσκεται στον υπαινιγμό.

ΕΡ: Είσαι νέα και όμορφη γυναίκα, μητέρα, και δημοφιλής ερμηνεύτρια. Σε αγγίζει ποτέ το θηρίο της κατάθλιψης;

ΑΠ: Ο καλλιτέχνης ακροβατεί ανάμεσα στην απόλυτη ευτυχία και την κατάθλιψη διαρκώς. Ζούμε μέσα από αυτή τη διαρκή πάλη των συναισθημάτων που τα βιώνουμε με έντονο τρόπο και τα μοιραζόμαστε με τον κόσμο περιγράφοντας το βάθος, το ύψος και το πλάτος τους, μέσα από την Τέχνη μας.

ΕΡ: Τι θα έλεγες στον θάνατο αν τον συναντούσες ένα Σαββατόβραδο;

ΑΠ; “Δεν είναι εποχές για υπερωρίες!”