«Γιατί κλαις; Που χωρίσαμε (και πτωχεύσαμε) εσύ για όλα φταις…

18:29 25/8/2017 - Πηγή: Aixmi

«Γιατί κλαις; Που χωρίσαμε εσύ για όλα φταις. Που οι πληγές μου είν’ ακόμα ανοιχτές, που όσα ζήσαμε σε μια στιγμή τα καις. Φταις! Γιατί κλαις;»

Η φωνή του Σταμάτη Γονίδη, από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο χθες βράδυ στην Λεωφόρο Ποσειδώνος, ξεπερνούσε κατά πολύ τα ντεσιμπέλ της υπομονής μου. Αγριοκοίταξα τον οδηγό και πέρασα απέναντι στο φανάρι με τα νεύρα στο κόκκινο.

Μπαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας μου η μελωδία από το «γιατί κλαις;» έγινε αυθόρμητο μουρμουρητό. Μπα σε καλό μου σκέφτηκα.

Στο ασανσέρ, το ρεφρέν άρχισε να βγαίνει σχεδόν μόνο του από μέσα μου. Σαν να με είχε στοιχειώσει ο Γονίδης ένα πράγμα! Για την επόμενη μισή ώρα το «γιατί κλαις; Που χωρίσαμε εσύ για όλα φταις. Που οι πληγές μου είν’ ακόμα ανοιχτές, που όσα ζήσαμε σε μια στιγμή τα καις. Φταις! Γιατί κλαις;«, με ακολουθούσε παντού μέσα στο σπίτι. Κάθισα να δω μια ταινία, τίποτα! Ο Γονίδης εκεί! Έφτιαξα τοστ για να φάω, το σπαραχτικό ερώτημα «γιατί κλαις;» συντρόφευε κάθε μπουκιά μου!

Άρχισα να εκνευρίζομαι. Μεγάλη φωνή ο Σταμάτης Γονίδης, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τον ακούω και νυχθημερόν. Τι με είχε πιάσει με το συγκεκριμένο τραγούδι; Το γούγκλαρα για να δω πότε κυκλοφόρησε. 1994. Bρήκα το video clip του στο youtube. Επικό! Άκουσα ολόκληρη την ερμηνεία του καλλιτέχνη. «Γιατί χλαις;« μου φάνηκε σαν να έλεγε στο δεύτερο ρεφρέν. Και ήταν αυτός ο ήχος, που άνοιξε μέσα μου ένα κουτάκι σφραγισμένο για τουλάχιστον 20 χρόνια!

«Βαρελάδικο» Πειραιάς. Μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο όρος «ελληνάδικο» έχει κάνει μόλις το ντεμπούτο του. Το μαγαζί είναι αχανές, αλλά δεν πέφτει καρφίτσα κι ας είναι καθημερινή. Κόσμος όρθιος, κόσμος καθιστος, κόσμος πάνω στα τραπέζια, κόσμος πάνω στις μπάρες. Για να φτάσεις στην τουαλέτα χρειάζεσαι δέκα λεπτά κι εκεί αν είσαι τυχερή μετράς άλλας δεκαέντε μέχρι να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή της ανακούφισης.

Τυπικά, η κάθε παρέα έχει το δικό της τραπέζι, αλλά μόλις το κέφι ανάβει, όλοι γίνονται μια συντροφιά, ούτε καταλαβαίνεις ποιος είναι ο κύριος με το πούρο που σε αγκαλιάζει και σιγοτραγουδάτε μαζί «εμείς, από τους πρόποδες της γης, κατακτητές της κορυφής με τη σημαία μας ψηλά«, την επιτυχία της Μαντούς και ενός πρωτοεμφανιζόμενου Θεσσαλονικιού πιτσιρικά με το όνομα Αντώνης Ρέμος.

Κάποια στιγμή από τα μεγάφωνα ακούγεται η παραπονιάρικη φωνή του Γονίδη.

«Κλείνεις την πόρτα έτσι απλά μ’ ένα αντίο. Μ’ αφήνεις μόνο μου να ζω για δύο. Κλείνεις τα μάτια να μη δω ότι κλαις...»

Το πανδαιμόνιο που ακολουθεί, δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Ένα μαγαζί ολόκληρο σηκώνεται όρθιο, τα χέρια υψώνονται ψηλά και όλοι μαζί, με μια φωνή, οι θαμώνες θέτουν το ακρογωνιαίο ερώτημα:

«Γιατί χλαις;«.

Εκατοντάδες άνθρωποι, όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να ζητάνε τον λόγο: «γιατί κλαις; Που χωρίσαμε εσύ για όλα φταις«. Κι ύστερα, σχεδόν ξημέρωμα, να πληρώνουν τον λογαριασμό τους με δραχμούλες, άλλες δουλεμένες τίμια, άλλες κλεμμένες από τον κάλπικο παράδεισο του Χρηματιστηρίου κι όλοι μαζί, να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Τα πολυτελή τζιπ στο ίδιο κομβόι με τα φτηνά 1000ράκια, το μποτιλιάρισμα να κάνει την νύχτα μέρα, η διαδρομή Πειραιάς Κηφισιά να μοιάζει υπερατλαντική πτήση. Δυο ώρες ύπνου, ένα γρήγορο ντουζ και καρφί στη δουλειά. Αφεντικά κι υπάλληλοι…

Χωρίς να περνάει από το μυαλό τους, ούτε σαν εφιάλτης, ότι είκοσι χρόνια αργότερα το «γιατί κλαις;» θα γινόταν η καθημερινότητά τους. Με το ρήμα «χωρίσαμε» να παραχωρεί την θέση του στο «πτωχεύσαμε» αλλά το «εσύ για όλα φταις» να παραμένει ίδιο και απαράλλακτο. Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει. Και «εσύ», «ο επιπόλαιος», «ο ξενύχτης», «ο σπάταλος», που μου ΄θελες και «Βαρελάδικο» στα ’90s, τρομάρα σου, είσαι πάντα η εύκολη λύση… Σαφώς πιο εύκολη από τον «κύριο με το πούρο». Που στην χειρότερη, έχασε κανα δυο σπίτια, μια επιχείρηση, πέρασε μια βόλτα και από την φυλακή, αλλά… νερό κι άλατι!

Γιατί χλαις, λοιπόν;

thisismarias.com
Follow me on facebook