Γιώργος Κοκκόλης: Είμαι 28 χρονών, αλλά δεν καβαλάω καλάμι

16:21 21/6/2016 - Πηγή: Aixmi

Να η πραγματική ελπίδα στην πολιτική. Να γιατί η Ελλάδα κάποτε – δεν ξέρω πότε – θα γίνει κανονική χώρα. Είναι απλό. Γιατί θα έχουν ρόλο στη διοίκηση κανονικοί άνθρωποι. Άνθρωποι που σκέφτονται ορθολογικά. Άνθρωποι με σχέδιο. Που δεν έχουν επιθυμίες, αλλά στόχους. Ο πιο νέος σε ηλικία αντιδήμαρχος της χώρας, ο Γιώργος Κοκκόλης μιλάει στην aixmi.gr. Ήταν μόλις 26 ετών όταν έγινε αντιδήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου στους τομείς παιδείας και ηλεκτρονικής

διακυβέρνησης και σήμερα είναι 28.

Ήδη «πατάει καλά στο χορτάρι» και «βλέπει όλο το γήπεδο», όπως λένε και στο ποδόσφαιρο. Τι είναι άλλωστε η πολιτική; Σαν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Που αν η ομάδα, δηλαδή η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, το κόμμα, η δημαρχιακή διοίκηση, ο συνδυασμός, δεν έχει καλό, προπονητή, καλούς παίκτες σε κάθε θέση που να κάνουν σωστά τη δουλειά τους θα χάσει. Με τη σημαντική διαφορά πως στο ποδόσφαιρο χάνει μιά ομάδα, ενώ στην πολιτική μιά χώρα, μιά πόλη. Δηλαδή η κοινωνία.

Παράλληλα, «σάρωσε» σε σταυρούς γιά την πολιτική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος και έχει το προνόμιο να πίνει καφέ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δείχνει να εμπιστεύεται τις απόψεις του. Και κάτι ακόμη, ξεκίνησε από τη δημοσιογραφία, τον χώρο του ίντερνετ, ενώ πριν λίγες ημέρες υπέγραψε ένα κείμενο αναδιαμόρφωσης της ΕΣΗΕΑ μαζί με άλλες δεκάδες συναδέλφους.

— Πώς είναι να είστε ο πιο νέος σε ηλικία αντιδήμαρχος στην Ελλάδα και από τους πιο νέους στην Ευρώπη;

— Είναι μεγάλη τιμή και παράλληλα μεγάλη ευθύνη. Νομίζω πως αντανακλά την πολιτική σκέψη και την αντίληψη του δημάρχου Βασίλη Πιστικίδη και του πρώτου τη τάξει αντιδημάρχου Βαγγέλη Μπουρνούς και το μεγάλο κάλεσμα που έκαναν σε νέους ανθρώπους τον Μάιο του 2014. Ως «εκπρόσωπος» της νέας γενιάς η ευθύνη είναι μεγάλη, αφού καλούμαστε να αποδείξουμε πως η ορμή μας με την κατάλληλη καθοδήγηση και εμπειρία μπορεί να αλλάξει τα κακώς κείμενα.

— Έχετε συνειδητοποιήσει την ευθύνη που σας βαραίνει, απέναντι σε χιλιάδες κατοίκους ενός δήμου και ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά;

— Όπως είπα η ευθύνη είναι μεγάλη, ιδίως όταν μιλάμε για τον τομέα της Εκπαίδευσης. Ο στόχος είναι απλός και όπως όλα τα απλά στη ζωή, εξαιρετικά σύνθετος – θέλουμε τα σχολεία μας να είναι πρότυπα για την Ανατολική Αττική και είμαι πολύ αισιόδοξος ότι μέχρι το 2019 αυτό θα είναι εμφανές και στον πλέον δύσπιστο, αφού από πέρυσι έχουμε ξεκινήσει ένα πρωτόγνωρο πρόγραμμα αποκατάστασης και αναβάθμισης των σχολικών μονάδων.

— Σε ένα κρυφό «συρταράκι» της ψυχής σας υπάρχει ένα χαρτάκι που γράφει «δήμαρχος, γιατί όχι κάποτε;»

— Δεν έχω χαρτάκια που να έχουν ‘’προεγγραφεί’’. Τα χαρτάκια γράφονται με βάση τις συγκυρίες και τις προκλήσεις, αλλιώς είμαστε αιθεροβάμονες και κυρίως αποκτάμε εμμονές που δεν βγαίνουν σε καλό ούτε σε εμάς ούτε στους πολίτες. Προς το παρόν, το χαρτάκι γράφει ότι πρέπει να ανταποκριθώ στις προσδοκίες – εντολές του δημάρχου και των συμπολιτών μου.

— Να τολμήσω την ίδια ερώτηση με το χαρτάκι να γράφει «βουλευτής;»

— Ζούμε σε περίεργους καιρούς και είναι πολύ εύκολο «να καβαλήσει κανείς το καλάμι». Στήριξα μια συγκεκριμένη υποψηφιότητα για τις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας και το έκανα στη βάση ιδεολογικών αρχών. Στήριξα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το έκανα όταν θεωρείτο «αουτσάιντερ», όχι την επαύριο της νίκης, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι – και αναφέρομαι και σε συντοπίτες. Συνεπώς είναι προφανές πως είμαι στη διάθεση του προέδρου για όπου εκείνος εκτιμά ότι μπορώ να προσφέρω καλύτερα. Δεν διακατέχομαι από την κουλτούρα της «καρέκλας».

— Ποιος είναι ο καλός πολιτικός; Ποιος πολιτικός σας γοητεύει;

— Καλός πολιτικός είναι αυτός που αφουγκράζεται, καταγράφει, που διαβάζει τα σημεία των καιρών αλλά δεν παρασύρεται από την ψυχολογία της μάζας. Αντιθέτως τη βοηθά να δει την πραγματικότητα. Χρειάζεται να πολιτευόμαστε στη ζωή και στην πολιτική με μοναδικό γνώμονα την αλήθεια, όσο και αν μας ξεβολεύει. Ένας τέτοιος πολιτικός υπήρξε ο Τσώρτσιλ. Φώναζε όταν δεν τον άκουγε κανείς, είπε αλήθεια, ζήτησε αίμα και δάκρυα από τους πολίτες και τελικά δικαιώθηκε – από την Ιστορία, γιατί τις εκλογές τις έχασε. Επειδή απεχθάνομαι τις πολιτικές αγιογραφίες, θα σας πω ότι τον Τσώρτσιλ τον αγαπώ κυρίως για τα ελαττώματά του.

— Τι σας απογοητεύει στην πολιτική γενικά και στην τοπική αυτοδιοίκηση ειδικά;

— Με απογοητεύει η ευκολία και η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα πράγματα. Τα ψεύτικα χαμόγελα και οι δήθεν λεονταρισμοί μπροστά στις κάμερες, ιδίως από ανθρώπους που η πολιτεία τους μόνο στασιμότητα έχει να επιδείξει- μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχουν ούτε καν την αξιοπρέπεια να αποχωρήσουν ή να κάνουν ένα απολογισμό, μια αυτοκριτική. Βέβαια ζούμε στη χώρα όπου όλοι είναι αυτόκλητοι σωτήρες και γεννημένοι για αρχηγοί και η ισχύς ορίζεται δια της συγκρούσεως και όχι δια της συνεργασίας. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε και να δεχτούμε ότι δεν μπορεί να μιλάμε όλοι για όλα, χωρίς τουλάχιστον να έχουμε γνώση και προετοιμασία.

— «Από το πουθενά», αν μου επιτρέπετε την έκφραση, βρίσκεστε να πίνετε καφέ ως εκλεκτός συνδαιτυμόνας του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη και να «σαρώνετε» σε ψήφους στο συνέδριο του κόμματος μπαίνοντας στην πολιτική επιτροπή; Τι τίτλο θα βάζατε σε αυτό που σας συμβαίνει, όντας και δημοσιογράφος;

— «Πολιτικό ασανσέρ», νομίζω θα ήταν ο δημοσιογραφικά κατάλληλος τίτλος, για να είμαστε και λίγο… προβοκάτορες. Πολιτικά μιλώντας, όμως, πρέπει να τα βλέπουμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα πως τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και οι χιλιάδες σύνεδροι και τα μέλη της Νέας Δημοκρατίας από όλη την Ελλάδα, αναγνώρισαν στο πρόσωπό μου τις σπουδές, την προσφορά και την ανανέωση, τη στιγμή που ήμουν για αυτούς ένας άγνωστος, χωρίς μηχανισμούς ή κομματικό παρελθόν. Το μεγάλο στοίχημα είναι πάνω σε αυτή την εμπιστοσύνη να χτίσουμε γερά θεμέλια – και αυτά απαιτούν περισσότερη δουλειά και ταπεινότητα.

— Δεν ρωτώ τον αντιδήμαρχο Κοκκόλη, αλλά τον 28χρονο πολίτη Γιώργο. Είναι δυνατόν η πατρίδα μας, η Ελλάδα, να καρκινοβατεί εδώ και έξι χρόνια και μάλιστα η κυβέρνηση να δίνει τη χαριστική βολή με τον νέο ασφαλιστικό νόμο και να φορολογεί το…ίντερνετ;

— Βεβαίως και καρκινοβατεί – είναι η λογική συνέπεια μιας πορείας όπου το ατομικό, το συντεχνιακό συμφέρον επικαλύπτει το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και το συλλογικό καλό. Δυστυχώς ακόμα και τώρα βλέπετε ότι μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας είναι σε άρνηση της πραγματικότητας και αναμασά θεωρίες συνωμοσίες. Από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το φαινόμενο Σώρρα με τα… ομόλογα της «Τράπεζας της Ανατολής», παρότι αυτά τα δύο γεγονότα είναι φαινομενικά και πολιτικά ασύνδετα, ο παρονομαστής είναι κοινός – αρνούμαστε να δούμε ότι σε ένα κόσμο που αλλάζει, εμείς μένουμε αγκυλωμένοι σε θεωρίες και συνθήματα, ενώ αυτό που χρειαζόμαστε είναι σαρωτικές μεταρρυθμίσεις και να αρχίσουμε να παράγουμε.

— Τι σας δίνει ελπίδα και αισιοδοξία στη ζωή σας;

— Είμαι φανατικός θιασώτης της επανάστασης του καλού. Μου δίνει μεγάλη ελπίδα το γεγονός ότι η δική μου γενιά βγήκε από το κάδρο της ευκολίας – της προσδοκίας για μια θεσούλα στο Δημόσιο, της ψευδαίσθησης ότι όλοι θα γίνουμε διευθυντές. Πλέον οι νέοι το «παλεύουν», δημιουργούν γιατί δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς- και αυτή η μικρά ζύμη, «όλο το φύραμα ζυμοί» που λέει και ο Απόστολος Παύλος. Επίσης μεγάλη αισιοδοξία μου δίνει η πρόοδος της τεχνολογίας. Πέρα από τα προφανή οφέλη στους επιστημονικούς κλάδους η άρση του τεχνολογικού χάσματος μεταξύ των χωρών θα έχει συγκλονιστικές πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες, τις οποίες ακόμη δεν έχουμε ακόμη ούτε καν υποψιαστεί. Σταδιακά θα δούμε ανορθολογικά συστήματα και στρεβλώσεις που υπήρχαν για να εξυπηρετούνται συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες να ανατρέπονται.

— Πιστεύετε περισσότερο στην προσωπικότητα – ηγέτη με κακή ομάδα ή την καλή ομάδα χωρίς ηγέτη; (δεν έχετε την αυτονόητη επιλογή «καλή ομάδα με προσωπικότητα – ηγέτη»).

— Πιστεύω πως ανεξαρτήτως ηγέτη, οι ομάδες κερδίζουν τους αγώνες. Ο χαρισματικός ηγέτης είναι ευλογία, αλλά και ταυτόχρονα κατάρα – παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο συνήθως ζητούν τυφλή υποταγή και είναι αυταρχικοί. Δείτε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα της νεότερης ιστορίας. Είχε όραμα, είχε σχέδιο, ήταν μπροστά από την εποχή του αλλά η ύπαρξή του και μόνο δίχασε ένα Έθνος, παρά τα εξαιρετικά αποτελέσματα της διακυβέρνησής του.

— Θεωρείτε τον εαυτό σας έναν συνηθισμένο άνθρωπο σε ασυνήθιστες καταστάσεις, έναν ασυνήθιστο άνθρωπο σε συνηθισμένες καταστάσεις, έναν συνηθισμένο άνθρωπο σε ασυνήθιστες καταστάσεις ή έναν ασυνήθιστο άνθρωπο σε ασυνήθιστες καταστάσεις;

— Χωρίς δεύτερη σκέψη – έναν απολύτως συνηθισμένο άνθρωπο σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Οι νέοι που ασχολούμαστε με την πολιτική δεν είμαστε αρκούδες στο χωριό που τις περιφέρουν αλυσοδεμένες. Δεν αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως κάποιον που κάνει κάτι το ξεχωριστό. Είμαι ένας δημότης που διαδέχθηκα δημότη και θα παραδώσω σε έναν άλλο δημότη. Στη δημοκρατία η είσοδος και η έξοδος ανθρώπων από τα κοινά είναι μια αυτονόητη διεργασία – είναι αυτό που τη διακρίνει από όλα τα υπόλοιπα πολιτεύματα. Ας μην το αντιμετωπίζουμε λοιπόν με όρους εξαιρετικότητας και περιέργειας αλλά ως κανονικότητα. Όσο το βλέπουμε διαφορετικά, τόσο αναπαράγουμε τα «τζάκια» και τους πολιτικούς καριέρας.

— Αν γινόσασταν αόρατος για 24 ώρες τι θα θέλατε να κάνετε;

— Η «περίεργη» ερώτηση σας «καθοδηγεί» την απάντηση. Νομίζω θα παρατηρούσα κυβερνητικές συσκέψεις κεκλεισμένων των θυρών ή θα τρύπωνα σε «απαγορευμένα» τμήματα βιβλιοθηκών.

— Σε ποια φωτογραφία – μεγάλη στιγμή από την παγκόσμια ιστορία θα θέλατε να είστε «μέσα»;

— Δύο είναι οι στιγμές που ξεχωρίζω και θα ήθελα να είμαι μέσα. Η μια είναι η διαδικασία σύνταξης του Συντάγματος των ΗΠΑ. Θα ήθελα να δω τις διεργασίες και πως άνθρωποι «βολεμένοι», αριστοκράτες δημιούργησαν ένα εξαιρετικά δημοκρατικό σύστημα με δικλείδες ασφαλείας, το οποίο λειτουργεί σχεδόν με τον ίδιο τρόπο εδώ και 250 χρόνια. Η δεύτερη θα ήταν η Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα ήθελα να δω από τη μία τον θρίαμβο των δημοκρατιών, των εθνών κρατών που προέκυψαν από τις παλιές αυτοκρατορίες και τις ψευδαισθήσεις που κατέρρευσαν λίγα χρόνια αργότερα με την άνοδο του ολοκληρωτισμού. Η Δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη κατάκτηση.

— Θα μου πείτε το αγαπημένο σας βιβλίο, ή κάποιον συγγραφέα που σας διαμόρφωσε τον τρόπο σκέψης;

— Πρωτίστως ο Αριστοτέλης και ο Χομπς και όσο και αν σας φανεί παράξενο, με επηρέασε πολύ ο Μακιαβέλλι. Όσο και αν βρίσκει κανείς τη σκέψη του αρκετά «ωμή», δεν μπορεί να παραγνωρίσει την οξύτητα και την ακρίβεια με την οποία τέμνει την ανθρώπινη ύπαρξη και συμπεριφορά. Δεν σημαίνει ότι επειδή διαβάζουμε έναν συγγραφέα συμφωνούμε μαζί του – μπορεί να μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί διαφωνούμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο «Ηγεμών» ο οποίος μπορεί να διαβαστεί και κατ’ αντιδιαστολή με τον «Ηγεμόνα» του Πατριάρχη Φωτίου, όπου κανείς διακρίνει τη διαφορά προσέγγισης της Δύσης και της καθ’ ημάς Ανατολής.

— Αν δεν υπάρχει έρωτας στη ζωή των ανθρώπων μπορούμε να μιλάμε για ζωή;

— Αν δεν υπάρχει έρωτας δεν κάνουμε τίποτα. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε πως και ο έρωτας συγκαταλέγεται στα πάθη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι ακραίο και προσωρινό συναίσθημα που θα δώσει τη θέση του σε άλλα. Αυτή η διαδοχή κρύβει μια εσωτερική ομορφιά που προσωπικά με γοητεύει.

Σας ευχαριστώ

Κι εγώ σας ευχαριστώ, δυστυχώς σπάνια μεγάλα μέσα ενημέρωσης δίνουν βήμα σε νέους ανθρώπους.