Γκυζιακός Αθηνών, 80 χρόνια ποδοσφαιρικής ιστορίας!

11:49 25/1/2017 - Πηγή: Aixmi

Είχα την ανείπωτη τιμή και απερίγραπτη χαρά να παίξω από 17 έως 39 ετών στην ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, τον Α.Ο. Γκυζιακό.

Να φανταστείτε ότι εκείνα τα χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 80 που ξεκίνησα, οι άνθρωποι του Αθηναικού ποδοσφαίρου το γνωρίζουν, ο τότε 18άρης ήταν «πιτσιρικάς», ο σημερινός 15χρονος που μπαίνει στην εντεκάδα με τους «μεγάλους» που σήμερα θεωρούνται ακόμη και…οι 28ρηδες! Ήταν γεγονός τότε στη συνοικία ένας 18χρονος να μπει στην εντεκάδα των 35άρηδων.

Είμαι στα αλήθεια υπερήφανος που αγωνίστηκα και στα «πέτρινα» χρόνια

του Γκυζιακού τότε που μαζευόμασταν με το ζόρι έντεκα κάποιες Κυριακές, που τερμάτιζε τελευταία η ομάδα και που «μαζεύαμε πεντάρες». Αλλά είμαι και στα αλήθεια ευτυχισμένος που φόρεσα την πορτοκαλί φανέλα, αλλά και το περιβραχιόνιο του αρχηγού που μου εμπιστεύτηκε ο άνθρωπος που με έμαθε να παίζω σωστό και πάνω απ όλα ηθικό ποδόσφαιρο με σεβασμό στον αντίπαλο και τον διαιτητή. Ο Μάκης Ντέτσικας. Που πανηγύρισα την άνοδο της ομάδας στη β΄κατηγορία Αθηνών. Πού γνώρισα θαυμάσιους ανθρώπους – συμπαίκτες. Που έχω αμέτρητες αξέχαστες αναμνήσεις και πλάκες από τα αποδυτήρια, τα ματς, τα ταξίδια με τα πούλμαν στα «χωριά» της Αττικής.

Λάτρεψα και λατρεύω τον Γκυζιακό. Την ομάδα που όταν ήμουν παιδάκι του δημοτικού 10, 11 ετών έβλεπα φωτογραφίες της στα καφενεία της γειτονιάς ή όταν περνούσα έξω από τα γραφεία της και σκεφτόμουν «κάποτε όταν μεγαλώσω θα παίξω κι εγώ αν με βοηθήσει ο Θεός». Το… θαύμα έγινε το 1982 όταν πήγαινα δευτέρα λυκείου και ο Βασίλης Δασκαλόπουλος, ένας ωραίος και αγνός Γκυζιακός επί σειρά ετών γενικός αρχηγός και έφορος της ομάδας, μου ζήτησε να υπογράψω δελτίο. Θυμάμαι ακόμη τον αριθμό του: 273.936! Και ως ανήλικος χρειαζόμουν και την υπογραφή του αείμνηστου πατέρα μου που την πήρα χωρίς δεύτερη κουβέντα μόνο με την ευχή του να παίζω πάντα γιά την ομάδα και όχι για τη πάρτη μου. Σε αυτό με βοήθησε και ο αδελφικός μου φίλος Σπύρος Λιβαθινός ο διεθνής πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού και της εθνικής ομάδας που με τον τρόπο παιχνιδιού του ήταν το προτυπό μου.

Γνώρισα εκατοντάδες – κυριολεκτικά – ποδοσφαιριστές, συμπαίκτες και αντιπάλους, προπονητές και παράγοντες. Κράτησα φιλίες και αγάπη. Στην καρδιά μου όμως, στο εικονοστάσι της ψυχής μου θα έχω πάντα δύο προπονητές, τον πρώτο Μάκη Ντέτσικα και τον τελευταίο τον αείμνηστο Νίκο Παπαδημητρίου. Τον πρώτο πρόεδρο τον Αργύρη Βράτη, έναν έντιμο και ακέραιο άνθρωπο, αλλά και τον Μπάμπη Καβαλιεράτο. Επίσης έναν συμπαίκτη, που αργότερα έγινε και πρόεδρος της ομάδας και πιό φανατικό οπαδό του Γκυζιακού, τον Θόδωρο Κορδόση. Ακόμη τον Δημήτρη Κοτούζα ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που έχω τη χαρά να παίζουμε ακόμη και σήμερα μαζί στα 53 μου χρόνια στο επίσημο πρωτάθλημα μέσων ενημέρωσης.

Τον σημερινό πρόεδρο του Γκυζιακού Δημήτρη Καβαδία, συμπαίκτη μου «κέρβερο» της εστίας μας, που δίνει και την ψυχή του εδώ και χρόνια γιά την ομάδα όπως κι άλλοι βετεράνοι από διοικητικές θέσεις σαν τον Βαγγέλη Νιώρα που εκδίδει μάλιστα την εφημερίδα μας τα «Γκυζιώτικα Νέα»και συγνώμη ειλικρινά από όλους όσοι ξεχνάω αυτή τη στιγμή της συναισθηματικής φόρτισης. Θα ήθελα – πιστέψτε με το έχω ανάγκη – τον χώρο τριών μεγάλων κειμένων γιά να αναφέρω όλα τα ονόματα των συμπαικτών που ματώσαμε μαζί στα ξερά γήπεδα της Αττικής.

Να μια «οικογενειακή» φωτογραφία από το γήπεδο Λαυρίου στις 17 Δεκεμβρίου 1983 με τη θερμοκρασία στους 4 βαθμούς Κελσίου κι εμάς αγέρωχοι να ποζάρουμε στον φακό του Γκυζιώτη φωτορεπόρτερ Γιώργου Κρασσά. Διακρίνονται όρθιοι Βαλσαμάκης, Παπουτσής, Παγώνης, Κωστάκης, Αλαλεόπουλος, Μανιάτης και καθιστοί Πρωτοψάλτης, Παπαγιάννης, Ντέτσικας, Μπενάς και Κοτούζας. Είναι η ομάδα που κατέκτησε εκείνη τη σαιζόν το κύπελλο ήθους στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Το «άγιο δισκοπότηρο» των διακρίσεων.

Ο Γκυζιακός αυτές τις μέρες γίνεται 80 ετών! Ξέρετε, είναι πολλά χρόνια γιά μιά μικρή συνοικιακή ομάδα. Άντεξε και αντέχει ακόμη μόνο με το κουράγιο, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια, το φιλότιμο κάποιων ανθρώπων. Χωρίς μεγαλοπαράγοντες, «βρωμιές’, ύποπτα παρασκήνια, «πλάτες» ή δολοπλοκίες. Έχει καταπληκτικές Ακαδημίες ποδοσφαίρου, όπου μαθαίνουν τα μυστικά της μπάλας δεκάδες παιδάκια από 5 ετών. Κι όλα αυτά με «το τίποτα». Χάρη στον ηρωισμό μιας «χούφτας» ανθρώπων, οι οποίοι το μόνο που ονειρεύονται είναι να ζήσει με αξιοπρέπεια ο Γκυζιακός.

Αυτή είναι η θρυλική ομάδα της Αθήνας. Της «ποδοσφαιρομάνας» Γκύζη με τις αλάνες της τα παλιά χρόνια και το «γήπεδο» στο δασάκι της Ευελπίδων. Που μου χάρισε ανθρώπινη ευτυχία. Ποδοσφαιρικές επιτυχίες με προεξάρχουσα την κατάκτηση του κυπέλλου ήθους της ΕΠΣ Αθηνών το 1983. Δεν αποβλήθηκα ποτέ στην καριέρα μου. Είναι το «παράσημο» που έχω και το λέω με υπερηφάνεια. Κανείς δεν με θυμάται για σπουδαίο παίκτη. Ένα μέτριο χαφ ήμουν, που όμως «τα έδινα όλα» σε κάθε παιχνίδι γιά τη φανέλα. Γιατί ο Γκυζιακός με έσωσε από την αλητεία και τις κακοτοπιές. Με κράτησε όρθιο όταν όλα γύρω μου κατέρρεαν. Με έμαθε να αγωνίζομαι γιά τους άλλους. Την κοινωνία. Τη δικαιοσύνη. Να προσπαθώ. Όπως και εκείνοι οι συμπαίκτες που δεν γνώρισα – από την σπάνια συλλεκτική φωτογραφία του 1949.

Μακάρι να μπορέσω να βοηθήσω κάποτε και διοικητικά. Μακάρι πάνω απ όλα να είμαι καλά και να γιορτάσω στα 73 μου πλέον, τα εκατόχρονα του Γκυζιακού. Σε είκοσι χρόνια από σήμερα που ο πλανήτης θα είναι διαφορετικός. Αλλά ελπίζω το ίδιο αγνή η ομάδα της ζωής μου. Κι ίσως να μπορώ να κλωτσάω λίγο το «τόπι». Άλλωστε το έχει πει περίφημα από το 1978 ο Αργεντινός προπονητής Λουίς Σεζάρ Μενότι «το παιχνίδι αρχίζει όταν είσαι 8 ετών και δεν τελειώνει ποτέ«. Κι ακόμη καλύτερα μου το «μπόλιασε» ο θρυλικός τερματοφύλακας του Γκυζιακού Βασίλης Δεσύλας όταν ήμουν 15 ετών: «Αργυράκο όσο θα αντέχεις να φοράς κοντό σορτσάκι και ποδοσφαιρικά παπούτσια θα είσαι παιδί, ακόμη και 70 ετών, θα με θυμηθείς»…