Η ανάρτηση της Άννας Παναγιωταρέα μετά το τροχαίο ατύχημα

23:53 20/12/2016 - Πηγή: Aixmi

Την άσχημη εμπειρία που έζησε η γνωστή δημοσιογράφος Άννα Παναγιωταρέα όταν χτυπήθηκε από αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Καραγιώργη Σερβίας, θέλησε να μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους σε ένα κείμενο που δημοσίευσε με τον τίτλο «Η καλοσύνη των ανθρώπων».

Η Άννα Παναγιωταρέα στάθηκε ιδιαίτερα στα έντονα συναισθήματα που της προκάλεσαν οι άνθρωποι που έσπευσαν να τη βοηθήσουν όσο εκείνη βρισκόταν πεσμένη στη μέση του οδοστρώματος.

Αναλυτικά η κα Παναγιωταρέα έγραψε:
Η καλοσύνη των ανθρώπων

Περνώντας

την Καραγιώργη Σερβίας, σχεδόν στο ύψος του Υπουργείου Οικονομικών, με κτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ποιος οδηγούσε, τι ήταν; Δεν έχουν σημασία. Όλοι που οδηγούμε, μιλώντας στο τηλέφωνο, είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των άλλων. Αυτό σκέφτομαι μόνο.

Συνήλθα ξαπλωμένη στο οδόστρωμα. Είχα συνείδηση τι είχε συμβεί. Ντρεπόμουν που ήμουν στη μέση του δρόμου ως θέαμα. Να πώ και ότι δεν έχω και αναγνωρισιμότητα;

Από πάνω μου έσκυβαν άγνωστα πρόσωπα να με βοηθήσουν. Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου. Έβγαλαν το μπουφάν και το σακάκι τους να με σκεπάσουν. Μου μιλούσαν σαν να ήταν συγγενείς μου και δυο, νέες, γιατροί, που περνούσαν τυχαία έμειναν μαζί μου, εμποδίζοντας κάθε μετακίνηση ή και κίνησή μου. Όλοι με παρηγορούσαν ότι δεν θα αργήσει το ασθενοφόρο, ότι ήμουν καλά.

Σε λίγα λεπτά ήρθε και η οικογένειά μου αλλά ένιωθα ότι και όλοι που στέκονταν γύρω μου, που περίμεναν μέχρι που με πήρε το φορείο και με συντρόφεψαν, στην υγρή άσφαλτο, ήταν μεγάλη αγκαλιά θαλπωρής. Αυτά τα πρόσωπα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Χρωστώ στο καθένα από αυτά ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.

Δεν θα ξεχάσω ούτε την ευγένεια των αστυνομικών που στέκονταν, διακριτικά, στο πλάι απομακρύνοντας περίεργους. Όχι πώς δεν είδα, την επόμενη μέρα φωτογραφία δημοσιογραφικής αθλιότητας. Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου.

Με μετέφερε το ΕΚΑΒ, με εξαιρετικούς τραυματιοφορείς, στα επείγοντα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, που εφημέρευε. Δεκάδες άνθρωποι τραυματισμένοι ή με άλλα προβλήματα, στα φορεία. Γιατροί και νοσοκόμες- ελάχιστοι σε σχέση με τόσο κόσμο- -έδιναν μάχη, με χαμόγελο, από φορείο σε φορείο.

Άλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ στα επείγοντα κι άλλο να είσαι εσύ ξαπλωμένη σε φορείο. Σ αυτόν τον μικρό χώρο- στις οροφές είχε αφήσει το αποτύπωμα του το νερό της βροχής- κάποιο χέρι είχε κρεμάσει μπάλες χριστουγεννιάτικες. Χειρονομία ευαίσθητη για έναν χώρο που ο πόνος περισσεύει.

Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Όμως, θέλω να σας πω ότι στην ατυχία που είχα, -ακόμη και στον πόνο που θα με συνοδεύει για λίγο- γύρισα στο σπίτι ευτυχής. Το καλύτερο δώρο που πήρα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, το νοιάξιμο ο καλός λόγος, τόσων πολλών ανθρώπων, φίλων, γνωστών και άγνωστων. Η ζωή μου, δώρο Θεού, είναι πάντα στο χέρι Του.