Η ιδεολογία της μαζικής χαράς με τρομάζει…

23:25 29/9/2015 - Πηγή: Aixmi

Είδαμε πριν από λίγες μέρες με τα παιδιά μου την ταινία της Disney-Pixar, «Τα μυαλά που κουβαλάς» ή «inside out», κατά τον αρχικό τίτλο. Εξαιρετική δημιουργία που αποτυπώνει τα στοιχεία του ψυχισμού, αυτά τα μικρά πλάσματα που κατοικοεδρεύουν στο εντός του καθενός μας και εμφανίζονται από το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο κλάμα, την πρώτη αηδία, τον πρώτο θυμό και τον πρώτο φόβο. Εκεί πίσω στη βρεφική ηλικία βλέπουμε πώς εγκαθίστανται και αναλαμβάνουν ρόλο. Αδιάσπαστα στοιχεία του εγώ μας, με την απορία πάντα πως και γιατί μοιράζονται μέσα στα χρόνια και γιατί πρυτανεύει το ένα ή το άλλο.
Γιατί

ευτυχούμε ή δυστυχούμε, γιατί φτάνουμε να είμαστε μονίμως θυμωμένοι, ή φοβισμένοι, ή στριφνοί και αηδιασμένοι, πού χαλάει το ισοζύγιο, πού στο δρόμο αφήσαμε τη σπίθα και εισαγάγαμε μια μόνιμη λύπη.

Στην κινηματογραφική αίθουσα ήταν κοινή επιθυμία να κυριαρχήσει η Χαρά, έγινε η αγαπημένη ηρωίδα και επικράτησε μια συμπάθεια για τη Λύπη, το Θυμό, την Αηδία και το Φόβο.
Τα παιδιά μου, η 11χρονη Λυδία και ο 5χρονος Φώτης, στήριξαν τη Χαρά με πάθος, και μέρες μετά την έχουμε «πάρει σπίτι μας» τη ζωγραφίζουμε, παίζουμε ρόλους, τη στηρίζουμε, έτσι όπως γίνεται με κάθε κινηματογραφικό ήρωα που μας έχει επηρεάσει.
Έγινε παιχνίδι να αναφέρουμε ποιο συναίσθημα μας καθορίζει και τι το ανασύρει. Για τα παιδιά είναι πιο απλά τα πράγματα, πιο αυθόρμητα και αχαρακτήριστα. Πιο φυσικά και εύκολα. Για μας είναι πιο επιβεβλημένα και ψυχαναγκαστικά. Μας ορίζει το παρελθόν και μας ορίζει και το μέλλον, και στο ενδιάμεσο έχουμε απολέσει και ένα τεράστιο κομμάτι φαντασίας.

Είναι σημαντικό να είμαστε χαρούμενοι, διότι καταδεικνύει επιτυχημένη ζωή, είναι δείκτης επιτυχημένων επιλογών και υποβολής του έξω-μέσα. Δείχνω το μέσα μου στον κόσμο.
Το βλέπουμε και μέσα από τα social media, όπου πολλές φορές κυριαρχεί, ίσως, η απάτη της εικόνας. Μια μανία να «ανεβαίνουν» φωτογραφίες που δείχνουν ακριβώς αυτό, σε παραλίες, στο βουνό, στο δρόμο, στη διασκέδαση, σε κάθε σημείο ζωής και ένα κλικ χαράς. Και ναι μακάρι να είναι έτσι, ζω χαρούμενα και το δείχνω. Νομίζω, όμως, ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι μια ανάγκη υποβολής μιας επίπλαστης διάθεσης. Τόση έκθεση πιστεύω ότι είναι ύποπτη. Λες και τα μάτια του κόσμου και τα όποια likes μας ορίζουν αυτό που έχουμε ανάγκη να είμαστε.

Αυτή η ιδεολογία της μαζικής χαράς με τρομάζει, όπως και ο κάθε τέτοιου είδους πλεονασμός.
Εγχειρίδιο δεν υπάρχει και οι εποχές είναι δύσκολες, έχουμε γεμίσει προσωπεία, οπότε καλύτερα να αναδιπλωθούμε σε αυτό που είμαστε και ας μην το βροντοφωνάζουμε. Μαθαίνω στα παιδιά μου και ξαναμαθαίνω και εγώ, ότι επιδιώκουμε τη χαρά, αλλά δεν εξοντώνουμε τη λύπη, την αηδία, το θυμό και το φόβο, διότι είναι συστατικά που πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας με το κριτήριο της διάκρισης.